—-vervolg—-
Om vier uur zijn we weer terug bij het busstation nadat we onze koffers hebben opgehaald in het motel.
Het jongetje in de slaapkamer heeft er goed op gepast, al weet ik niet of hij de hele dag op zijn bed gehangen heeft.
Er wacht een onaangename boodschap: de bus heeft een paar uur vertraging: hij vertrekt nu om 18.30.
Een paar extra uurtjes op het station wachten: er zit niets anders op.
—— Na heel wat bussen te hebben zien komen en vertrekken en hoopvol geinformeerd te hebben of dít dan de onze is, komt er een soort van “verlossend woord”: Er is telefonisch contact geweest met de chauffeur en hij verwacht hier om 19.00 uur aan te komen…..
En daar is hij om 19.20 uur.
In een noodgang worden de koffers en wij in de bus gepropt: wij helemaal achterin liggend, naast 3 mannen en hup daar zijn we weg!
Ik zal je een uitgebreid verslag van de busreis besparen, maar enkele saillante details:
– we zijn uiteindelijk om 4.00 uur ‘s nachts in Danang;
– de busreis duurt dus even lang als de wachttijd: 9 uur (een dikke twee uur langer dan gepland);
– een kotsende buurjongen (gelukkig deed hij het voorzichtig in een plastic zak 🥴🤧);
– er is die hele reis 1 (één) sanitaire stop geweest: 10 minuten ongeveer;
– zeker 25 (ongeplande) tussenstops om passagiers af te zetten langs de kant van de weg;
– 2 politiecontroles (één van een kwartier en één van 5 minuten): geen idee wat er gecontroleerd wordt.
Om 4.30 uur liggen we na een verfrissende douche in bed in Ponte Boutique Hotel in Danang waar we weer lief ontvangen worden en binnen 2 minuten ingecheckt zijn: tophotel waar we de 12 weer terug naar toe gaan: in en rond Danang is nog een hoop te verkennen.
Donderdag 8 februari
En nu?
Het is rond het middaguur en we zijn in Hoi An. Tijd om oud en nieuw te gaan vieren (morgen is het grote Tet-feest)
Onze was wordt vanmiddag gedaan en schijnt vanavond weer terug te zijn. Superfijn, want de schone voorraad is zowat op!
We gaan naar de oude stad om wat te eten en zwerven fietsend door de zuidkant van Hoi-An en dan zie je ineens weer hoe de gewone man in Hoi An leeft en dan is er geen toerist te zien.