di 13 juni/wo 14 juni
De stop in Vranje is een camperplaats en niet bepaald basic. Geweldige plek met voldoende sanitair. Afwasplek, wasmachine, een restaurant en twee flink zwembaden en bovenal een heel gastvrij, jong echtpaar dat de camperplaats runt.
De eerste avond blijven we bij hen eten. Het eten is niet slecht, maar ook niet echt wat de opmaak op de borden doet verwachten. Maar – ik weet niet hoe het weer zo ontstaat – zowel met de vrouw als de man ontstaat een leuk contact en ze zijn behoorlijk openhartig naar ons toe. Ze hebben ook twee kinderen: een zoontje (ik schat 7 jaar) en een dochtertje van 5. De man is vroeger een goede basketballer geweest en als hij zijn grote liefde niet had ontmoet waarmee hij de camperplaats beheert, dan was hij zeker een uitstekende prof geworden (zijn bekers staan bescheiden uitgestald in het bargedeelte van het restaurant.) “Maar”, zo zegt hij “geen enkele spijt, anders had ik hier dit gezin niet gehad…!”
Als digestiefje krijgen we een glaasje Slivovitsj (ong. 45%).
De volgende dag begint somber (qua weer dan, want wij hebben heel veel zin om op de fiets de stad en de omgeving ervan te gaan verkennen), maar tegen 10 uur breekt de zon door en zijn we maar eens weg.
We bezoeken wat kerken onderweg en ik verbaas me erover dat ze allemaal toegankelijk zijn en het geofferde geld gewoon zomaar ergens neergelegd wordt en/of gedeeltelijk uitsteekt bij een offerblok.
Dan moet je toch veel vertrouwen kunnen hebben in de medemens…
In de stad horen en zien we – op een klein pleintje bij een kruising – een heuse brassband. Echt goede muziek waar wat locals (al dan niet voorzien van slivovitsj) voorzichting wat danspasjes op uitvoeren.
Op de plaats waar ze staan, staat ook een standbeeld van een koperblazer. Een oud vrouwtje op het bankje naast me, probeert me duidelijk te maken dat hij haar overleden man is (althans dat begrijp ik er uit😉🤣)
Dat lukt net niet helemaal, omdat het allerlaatste stuk 12% stijgt en dan heb je er al heel wat klim opzitten. De rots houden we voor gezien. Ik wil er nog wel graag een foto van maken, maar ik kan nergens mijn fiets even kwijt op het steile stuk en met één hand is hij ook niet te houden. Dan maar alleen de herinnering en het mooie uitzicht op de stad Vranje.
Als we weer beneden zijn, zien we nog het oude turkse badhuis waar nu niets aan en mee gedaan wordt en we bezoeken nog een museum in een turks huis dat ingericht is met meubilair uit begin 20e eeuw en met vitrines kleding van de boeren en de happy few. Interessant is ook de centrale verwarming zoals die destijds functioneerde.
En dan zien we de bui aankomen en wordt het crossen naar de camper. We halen het net!
En omdat het blijft regenen, eten we vanavond ook weer ”thuis”.
Het eten is een stuk lekkerder en het gesprek met onze hostess ontroert me.
Ze vertelt dat ze hun dochtertje in een heel klein speciaal kapelletje hebben laten dopen. “Annika” heet ze omdat de peetvader dat zo beslist heeft, zo gaat dat hier. Hij wist van de voorkeursnamen van papa en mama en koos stiekem mama’s partij.
Het kapelletje is zo speciaal voor haar geworden omdat ze daar in een heel pril stadium van haar zwangerschap de baby heeft voelen bewegen. Toen wist ze dat het goed zou komen en dat ze een dochtertje zou krijgen. De geschiedenis herhaalde zich namelijk. Ook haar moeder kreeg in datzelfde kapelletje een teken toen ze zwanger was van haar: ze zou nu een dochter krijgen. Heel speciaal nadat de twee vorige zwangerschappen op niets waren uitgelopen.
Het is inbest laat geworden; de overige gasten zijn inmiddels al weg. Ze schenkt nog maar eens een slivovitsj in voor ons…..
Het is een bijzonder verblijf geworden, hier, in Vranje….