“Vanavond gaan we naar het Restaurant om kamelenvlees te eten.”
Ik ben blij verrast, omdat we eerst – zoals de avonden ervoor – bij Supermarkt Lulu ons avondkostje bij elkaar zouden shoppen. Overigens altijd heel lekker!
Ik vermoed dat Peter er iets speciaals van wil maken: morgen zijn we 15 jaar een samenlevend paar, bij contract.
Dat verwacht ik.
We rijden naar het “kamelenrestaurant” dat ons is aanbevolen door de host van ons appartement: hij heeft het adres ge-appt. We draaien de Unnamed Road in en Google maps geeft aan dat we de bestemming hebben bereikt.
Wat ik zie is een achterafstraat, zonder trottoirs, links wat onbestemde winkels en een soort snackbar met een paar plastic tafeltjes en dito stoeltjes waar omheen wat katten scharrelen. Tegenover de snackbar zie ik een slagerij met een bord boven zijn deur waarop de beesten waarvan hij het vlees verkoopt, beeldend zijn weergegeven. Bovenaan links staat een kameel. Ernaast is een theehuis.
We staan wat verloren naar de snackbar te kijken en de ober, met hygiënisch haarnetje, rent in en uit naar auto’s die voor zijn deur gestopt zijn en kort op de claxon drukken. Hij noteert de bestelling en het kenteken en rent weer de snackbar in om even later de bestelling weer af te geven en het geld te ontvangen. Ondertussen heeft hij een tafeltje schoongeveegd en ons uitgenodigd vooral te gaan zitten. Hij komt er zo aan…..
Communicatie is bijna niet mogelijk: hij spreekt nauwelijks Engels en wij noch Arabisch noch de taal uit Bangladesh (daar komt hij namelijk vandaan, vertelt hij later), maar we wijzen naar de kameel aan de overkant en hij snelt weer naar binnen. Even later is hij terug met 2 spiesjes geitenvlees en wijst naar de flesjes op tafel: “Sweet and Hot”. Lekker.
Dan wijzen we nog maar eens naar de kameel en even later komen er inderdaad 2 spiesjes met kamelenvlees. Daarna nog ongevraagd 2 met inktvis en kamelensoep. We krijgen ook nog water en de thee die we bestellen wordt geserveerd vanaf de overkant door een obertje uit India.
Kijk, boven staat wat ik verwachtte en het beeld dat ik daarbij had was iets anders als ik eerlijk ben.
Maar ik kreeg inderdaad iets heel speciaals.
En dan rijden we vandaag via Fort Bahla naar Oriental Nights, onze volgende pleisterplaats dicht bij een wadi waar we morgen naar toe willen.
Fort Bahlia is imposant groot en robuust en tegelijkertijd lijkt het me heel kwetsbaar. Het is namelijk helemaal gebouwd van modder met stro en wat kleine steentjes in de laatst vernieuwde stukken. Maar, waarschijnlijk vergis ik me in de stevigheid van deze manier van bouwen want het fort staat er al eeuwen.
Onderweg merken we aan het landschap dat we steeds verder tegen de woestijn aankomen en we ontmoeten zowaar een groep rustig grazende en overstekende kamelen. Wat zijn dat toch mooie beesten om te zien.
Oriental Nights is een mooi hotel en we hebben een zeer ruime kamer (upgrade).
We nemen eerst een duik in het kleine, maar oh zo welkome zwembad. De host komt met een dienblad aanzetten met thee en koffie die hij in het prieeltje naast het zwembad zet. “For you”.
Als ik daarna vraag of we een van de bankjes mogen verplaatsen naar onze voordeur, pakt hij ook nog zelf het bankje op en zet het op onze plek in het zonnetje neer.
Daar genieten we nog wat na van deze dag in het avondzonnetje.
NB Peter is er ook bij hoor, maar ik sta zo vaak op de foto’s “vanwege het perspectief”, aldus Peter.
2 reacties op Und jetzt kommen die Kamelen….