Tam Côc

Het goede nieuws is dat Peter vandaag weer aardig opgeknapt is.
Vervelend is, dat ik nu aan de beurt ben. Bij het ontbijt krijg ik nauwelijks iets naar binnen.

Na heel veel toiletbezoek, lijkt het wat rustiger te worden in de darmen en gaan we op de fiets naar Tam Côc, een km. of drie, dat moet lukken. Jammer is wel dat we na 100 m. onze regenjacks aan moeten trekken, want de weersvoorspelling klopt: het gaat regenen (‘s morgens lichte regen en ‘s middags flinke regen).
We gaan in Tam Côc in een soort roeiboot zitten die door een dame (in ons geval) wordt geroeid met handen en/of voeten.

Het is een mooie tocht over de rivier tussen het karstgebergte.

We besluiten om ook nog even naar een pagode te gaan die 2 km. verderop ligt, maar ik kom niet verder dan net na de ingang (ik voel me beroerd en slap). Daar staan gelukkig banken waar ik op kan wachten tot Peter de klim naar de pagode heeft volbracht.
Ik vind het wel jammer want het schijnt de één na mooiste pagode in het land te zijn. Daar is Peter het niet mee eens, vertelt hij me bij terugkomst. Het waren weer moeilijke trappen (hoge opstap iedere tree) en de pagode viel eigenlijk ook tegen…

We fietsen naar huis, nadat Peter eerst nog even onderweg een halve pizza eet, en ik kruip meteen onder de wol. De rest van de dag blijf ik daar, voor zover toiletbezoek dat toelaat. Ik kom niet aan slapen toe….

De staf hier is erg begaan met ons. Ze komen voortdurend vragen of ze iets kunnen doen, hoe het gaat met me, of ze de dokter moeten inschakelen, en ‘s avonds gaat een van hen zelfs op de fiets naar de apotheek om Loperamide te halen (een middel dat niet geneest maar wel de stoelgang wat vermindert en dat zou al heel wat zijn).

Hopelijk ben ik morgen weer wat opgeknapt!