Vandaag willen we naar Kenting National Park, al hebben we geen idee wat we daar aantreffen en nog minder hoe we daar moeten komen.
We hebben al wel wat ervaring met het bussysteem hier, maar gisteravond werkte dat nog niet helemaal zoals we dachten en zijn we maar met de taxi teruggereden na het wasserette-avontuur. Dan herinner ik me dat hier ook fietsen te huur zijn en stel voor dat we dan lekker met de fiets naar het park rijden. We checken het nog even op de folder van Swan Lake Resort en ja: het staat er en we hebben ook fietsen zien staan.
Na het ontbijt, wat een behoorlijk uitgebreid buffet was, gaan we naar de receptie, huren 2 fietsen en, zo blij als een kind, rijden we ermee naar ons appartementje om wat spullen op de te halen en dan zijn we los! We hebben er zo’n zin in!
Voor het resort moeten we even voor de stoplichten wachten en dan komt er een receptioniste naar ons toegerend “Stop, stop!” Wat nu weer? HET IS VERBODEN OM MET DE FIETSEN BUITEN HET RESORT TE RIJDEN! Dit is ongelofelijk: hebben ze fietsen, mag je er alleen een rondje mee op het vrij kleine terrein rijden. ’t Is dat we niet gauw ontmoedigd zijn, maar je zou er sjagrijnig van worden.
Plan B treedt in werking: we gaan lopen! Als we een kilometer gelopen hebben, zijn we bij het strand en eigenlijk vinden we dat ook prima. Even bij het beoogde restaurant (Bossa Nova) voor vanavond kijken. Goed dat we dat doen, want het blijkt op dinsdag gesloten te zijn.
Op het strand vinden we een heerlijk terras (met hangmat) en met vooral weer een heel vriendelijke ober (een Taiwanees zoals we ze hebben leren kennen en een verademing na het personeel op ons resort). Wij blijven er een paar uur hangen en genieten van zon, wind en zeezicht; hebben een leuk gesprek met een in Amerika opgegroeid Taiwanees meisje dat met een muzikant getrouwd is en kuieren daarna tevreden terug.
(Zoals je ziet, staat mijn stoel behoorlijk op scherp! En ja hoor, de ober heeft me van de grond moeten rapen. Peter was weer net even weg!)
We genieten nog na in het zwembad en de Spa en Peter roeit mij een rondje in de vijver.
Tegen de avond gaan we toch weer naar Hengchun. Dit keer wel met de bus. We wandelen een stukje bij en op de stadsmuur, eten een hapje bij het cafeetje waar we gisteren ook even wat gedronken hebben en dan is de avond gevallen en gaan we terug naar ons eigen balkon.
En raad eens wat? Het is er heerlijk rustig vanavond.