“Jullie gaan naar Sa Kae?” “Waarom????”
Nou, eigenlijk gewoon omdat het kan (maar dat bleek toch niet zo simpel als we dachten) en omdat we graag eens daar willen zijn waar geen toerist naar toe gaat. Gewoon, Thailand zoals het is buiten het toeristengebied.
De reis ernaar toe is al moeilijk te regelen en alleen via de Cambodjaanse grensplaats bij Poi Pet vinden we een mogelijkheid. Daar moeten we dan met de bus weer 50 km. terug. Gelukkig wil de chauffeur een omweggetje maken om ons naar het busstation te brengen. Daar moeten we 1 1/2 uur wachten en die tijd gebruiken we voor koffie en een lunch bij het Amazon velo-hotel.
Als we in Sa Kae aankomen, valt eigenlijk alles tegen (dat vinden wij dan wel weer het leuke van reizen).
Op de receptie verstaan ze geen woord Engels (en wij maar 2 woorden Thais), dus alles gaat via de vertaal-app.
De kamer is donker en ongezellig en het ergste is nog wel dat het hotel aan een hele drukke doorgaande weg ligt, zodat we ook niet het idee krijgen dat we wel met fietsjes (die trouwens ook niet te vinden zijn) of brommers daarover willen rijden naar het centrum. We regelen nog wel een chauffeur voor morgen, die ons dan naar een paar hoogtepunten in de omgeving wil rijden.
Peter loopt wel naar het centrum toe, 40 minuten in zijn tempo, en zijn oordeel: hier is niets interessants te vinden voor ons én de mededeling dat er zondag geen bussen rijden naar onze volgende bestemming Burriram. En tot maandag in Sa Kae blijven, zien we geen van tweeën zitten.
De chauffeur die we morgen besteld hebben wil ons op geen enkele voorwaarde ipv een excursiedag, naar Burriram brengen. Lang verhaal kort (want regel zoiets maar eens met een vertaal-app bij de receptionistes): we nemen morgen een taxi naar het busstation en vertrekken met de lijndienst naar Burriram.
Het was kort maar krachtig hier in Sa Kae.
