Woensdag 15 september
Gisteravond kregen we een fikse bui te verwerken (we konden nog wel mosselen eten onder de luifel toen het iets rustiger was geworden).
Vandaag ziet het er weer goed uit en we rijden door naar Pau waar de weersvoorspellingen gunstig over zijn.
Net als gisteren nemen we een uitgebreide picknick-pauze waarna we op ons gemak een kaartje leggen (met wisselend succes, maar dat is altijd als de éne vet wint en de andere -ik dus – zwaar verliest).
Om vier uur staan we op de camping (groen polsbandje voor de bar, dus dan eerst maar een biertje daar🍻): het is zonnig en ook broeierig warm.
Peter verkent alvast de omgeving per fiets: waar loopt het “verborgen” fietspad dat ons morgen langs het water naar Pau leidt?; hoe fietsen we het veiligst naar restaurant Ttitipia straks?
Het kost hem best wel wat tijd, maar hij is succesvol!
Naar het restaurant is maar een minuut of 10 fietsen 🚴♂️.
Tegen half acht komen we daar aan: een grote “schuur” met houten tafels en banken met ruimte voor wel 100 man, schat ik zo. We zijn de enigen en dat blijft zo tot een uur of half negen als er nog 3 dames binnenkomen. Gelukkig komen ze bij ons in de buurt zitten: dat oogt wat gezelliger. Niet dat dat echt nodig is, want het eten is prima, de ober heel klantvriendelijk en de Baskische hoempapamuziek die dit alles begeleidt heeft mij zo ballorig gemaakt dat ik enorme zin heb gekregen om te “keten”.
Van de ober weet ik intussen dat dit regionale (volks)muziek is en dat de lokale mensen hier dol op zijn. Desgevraagd wendt hij voor dat ook hij hier warm voor loopt, maar ik geloof er geen klap van. Dit leidt ertoe dat ik hiernaar onderzoek ga doen bij de drie dames. Het klopt dat het (Baskische) volksmuziek is die hier veel gedraaid wordt op volksfeesten en bals-champêtre (en dan is het wel leuk), maar hier ter plekke zouden zij ook een andere keus hebben gemaakt!
We hebben er wel veel lol door, Peter en ik.
Als we naar huis fietsen, begint het te regenen.