24 mei
Na een bezoekje aan de Martin Brod watervallen (heel mooi weer) gaan we op weg naar het zuiden.
De oorspronkelijk geplande route gaat het niet worden omdat onze speciale camper-gps zo’n grote omweg aangeeft dat we besluiten om dan maar een andere zuidelijk gelegen plaats te kiezen als tussenstop. Het wordt Zagvozd; een eindje af van de populaire kust, waar we alleen maar onaantrekkelijke kampeerplekken kunnen vinden via de website (“slecht toegankelijke kampeerplekken”, “hellende percelen”, “vies sanitair”, aldus de reviews). Die van Zagvozd zien er goed uit.
De route ernaar toe is afwisselend. Hele stukken die ons doen denken aan de verlaten wegen in Amerika waar je kilometers lang geen enkele medeweggebruiker ziet; flinke hellingen waar geen eind aan schijnt te komen; en uiteraard aan dalen waar we tientallen kilometers lang alleen maar verwaarloosde, kapotte huizen zien en geen enkele bewoner (de ghost-towns van -alweer Amerika – vallen hierbij in het niet.) Het roept bij ons veel vragen op. “Wat is hier gebeurd”? “Gevolgen van oorlog?” “Gevolgen van corona en economische crisis?”
Tijdens de lunch in Livno vertelt de ober ons desgvraagd dat het t.g.v. de slechte economische omstandigheden zo geworden is. Heel veel gezinnen zijn verhuisd naar Kroatië en naar grotere steden in de hoop daar weer wel een enigszins redelijk bestaan op te kunnen bouwen. Op het platteland van Bosnië lukte dit niet meer.
De ober hoopt dat de komende paar maanden het toerisme voor wat verbetering zal zorgen in Livno, want ook daar is het kennelijk niet best.
Op de camping worden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse met een plaatselijk gestookte borrel en de mededeling dat haar man later op de dag de inschrijving wel doet.
Iets minder hartelijk worden we ontvangen door de enige andere campinggasten – een jong Nederlands echtpaar – dat (3!) beste plekken confiskeert om zicht te hebben op hun 2 zoontjes (van een jaar of 3 en 5) en ons verzoekt een andere plaats te zoeken om die reden. Peter weigert – hij heeft het helemaal gehad met die assertieve vrouwen-; toch kiezen we uiteindelijk een andere plek omdat die veel vlakker is en ruimer.
‘s Avonds gaan we naar de tafels bij de gezamenlijke keuken om “Keer op keer” te spelen (gezelschapsspel). Er zitten wat jongelui bij elkaar te kletsen en er is een aantal fietsers aan het koken en eten.
Een van de jonge kerels komt naar ons toe, vraagt naar het spel en in een mum van tijd doet hij met ons mee en raken we aan de praat samen. Charles is een fransman die met zijn vriendin een half jaar rondtrekt met een busje, zo’n beetje onze route maar eindigend in Turkije (waarschijnlijk). Hij werkt voor een Nederlands bedrijf “De Ruijter” als transitiebegeleider voor expats. Tijdens deze reis werkt hij gewoon on-line door en intussen klussen ze beiden bij op campings (zoals deze) of straks als olijvenplukkers, in ruil voor gratis staanplaats en eten. Zijn vriendin heeft haar baan als begeleidster voor uithuisgeplaatste kinderen, opgezegd.
Een mooie ontmoeting aan het eind van alweer een mooie dag.
DUBROVNIK
25 mei
De campingbaas adviseert ons om niet de tolweg te nemen en geeft een andere route door.
We zijn eigenwijs en draaien toch de tolweg op. Na een km. of 40, komt de afslag Duvrovnik. Die blijkt afgesloten te zijn, dus we moeten door. Er is geen enkele aanwijzing hoe een mens dan naar Duvrovnik moet rijden en inmiddels zijn we bij de tolpoortjes aan het einde van de tolweg. Daar vraag ik hoe we moeten rijden en die aanwijzing klopt als een bus tot aan een kruising, waar de plaatsnaam Dubrovnik weer verschijnt, maar toch onduidelijk is welke kant we op moeten. Op goed geluk kiezen we links en dat blijkt een goede keus, want na enkele km.’s komen we een plaatsnaam tegen die ook op de route van de campingbaas staat en daarna gaat het prima!
We eten een soepje op een parkeerplaats langs de weg en vroeg in de middag rijden we camping Kate op. We mogen een plaatsje kiezen en dat is niet moeilijk, want op het voorste gedeelte is het niet druk. We kiezen een schaduwrijke plek, want de temperaturen stijgen met het aantal km.’s dat we afleggen.
In de loop van de middag stroomt de camping vol en op het veld voor ons is het een chaos; alles wordt schots en scheef naast elkaar geplaatst….
We zijn nog niet bepaald happy met de camping: naast de chaos is er ook nog geen wifi en zelfs geen telefoonverbinding.
Wel is er via een afdaling (100 trappen) aan het einde van de camping toegang tot de boulevard en de zee.
Na het eten wandelen we terug en bij het laatste café voor de beklimming van de trappen ziet Peter een groot tv- scherm met de opstellingen voor de finale van de Conference league van Feyenoord en AS Roma. We bestellen een drankje en kijken daar de 1e helft. Dan is de lol eraf en tijdens de 2e helft klimmen we weer omhoog.
Morgen dagje oude stad Dubronvik.
Dagje oude stad Dubrovnik
26 mei
Met de speedtaxi-boot naar het oude centrum: lekker uitwaaien en binnen 20 minuutjes ben je er! Het is er druk (Hemelvaart?) en ik vraag me af hoe het er in het hoogseizoen uitziet. Maar het is een prachtig, helemaal ommuurd, stadsdeel met veel historische gebouwen en nog heel veel meer terrasjes, ijswinkels en eetgelegenheden. Als je geen schaduwrand kunt vinden, is het er zelfs om 11 uur ‘s morgens, behoorlijk warm.
Terwijl Peter de hele stadswal afwandelt, (zo’n dikke 2 km. trapje af en trapje op), maar wel met een schitterend uitzicht over de hele binnenstad, zit ik op een lekker rustig, schaduwrijk terras aan de cappuccino met prima internet (jammer dat ik mijn i-pad niet bij me heb, anders zou ik mijn blog kunnen schrijven en posten…).
Als Peter terug is, eten we een hapje en zwerven nog wat door de gezellige steegjes.
En dan is de pijp leeg; zoeken we de bushalte op en laten ons naar de camping rijden.
Het is mooi geweest en zwaar, maar zeker de moeite waard.
Morgen verder naar Montenegro.
Een reactie op Nieuwe ervaringen in Zagvozd en Dubrovnik