Nationaal Park Weerribben-Wieden

‘s Morgens kom ik erachter dat ik mijn regenjas thuis aan de kapstok heb laten hangen: een onmisbaar attribuut gezien de weersomstandigheden. We laten ons niet kennen: we stappen op de fiets voor een tochtje door het vlakbij gelegen Nationaal Park Weerribben-Wieden.

Al na 800 meter moeten we even stoppen om de capuchons op te doen en een beetje te schuilen in een half open schuur: het feest is begonnen 🌧
In de wetenschap dat ik mijn jas vanavond mag drogen in het verwarmde sanitairgebouw en met de woorden “We zien het wel…” stappen we weer op en na zo’n kilometer houdt het op met regenen en fietsen we heerlijk door de kop van Overijssel.

Wat is dit een mooi gebied! Giethoorn is ook mooi, natuurlijk, maar dit gebied is veel groter, veel natuurlijker, en voor de bewoners daar veel verlatener. Die moeten in dit gedeelte alles met de boot af- en aanvoeren want met een auto zijn de prachtige boerderijen en pittoreske huizen onbereikbaar: er liggen geen wegen!
We maken weinig foto’s, merk ik nu.

Een keer of twee worden we overvallen door een fikse regenbui. De eerste keer mogen we schuilen onder een klein afdakje van zo’n schilderachtig huis, daartoe uitgenodigd door de bewoonster die ons ziet staan schuilen onder twee behoorlijk lekkende bomen voor hun huis.
De tweede keer zijn we minder fortuinlijk. We rijden op een kaarsrecht fietspad zonder ook maar een enkele beschutting midden door het kale veengebied: windkracht 10, schat ik.

Als deze bui voorbij is, krijgen we een volgende uitdaging: de windkracht is nog meer toegenomen, ik denk wel tot zware stormsterkte. We rijden dan net op de rand van een hoger gelegen vlakte en ik word regelmatig de smalle weg opgeblazen. Dit is nog knap gevaarlijk ook want door die harde wind kan ik ook geen auto’s horen aankomen. Nou is het hier gelukkig geen A2, maar je zult maar net pech hebben…
Op een gegeven moment moet ik van de fiets af, die ik zelfs staande met moeite in bedwang houd: even de sterkste windstoten voorbij laten gaan. Als het iets rustiger is, moeten we ook linksaf slaan en hebben dan geen centje pijn meer: wind in de rug en mijn broek en jas zijn intussen kurkdroog gewaaid!

Dit is vakantie in mei, in eigen land, in Nederland!