We staan om half 7 op, omdat we rond half 8 op het busstation willen zijn om een buskaartje voor Pakse te regelen.
Het giet…..
De taxi is daardoor wat later dan gepland, maar we staan om kwart voor 8 op het busstation met 2 kaartjes: dat is alvast gelukt. We moeten dan nog wel tot half 10 wachten voor de bus vertrekt, maar op een station is altijd van alles te zien, zelfs als het plenst.
Ik raak aan de praat met een jonge vrouw uit Laos, die zojuist afscheid heeft genomen van haar vriend in Thailand en weer naar huis moet.
Samen lachen we om een ouder echtpaar (hij een Duitser en zij een Thaise) dat hevig kibbelend voor ons heen en weer drentelt.
Een paar uur later kan ik er helemaal niet meer om lachen en moet ik me bedwingen om de dame in kwestie dringend aan te raden weg te gaan bij die man. De enige manier waarop hij tegen haar praat is snauwend en grauwend en met een blik waarin ik alleen maar woede kan zien (of haat, zou ook nog kunnen). Het gaat de hele busreis door, ook bij de ”kermis” aan de grens en die doorsta je toch het beste met een beetje humor.
Zo worden we na de Thaise Exit-Procedure (paspoort, foto maken en vingerafdrukken achterlaten) een grijze betonnen tunnel in verwezen. Geen aanwijzingen verder waar die tunnel uitkomt. Hij komt uit op een zandpad met kuilen en (inmiddels diepe) plassen, aan weerskanten een hekwerk op heuphoogte.
Achter een bocht, bevindt zich ineens op 30 cm. hoogte een metalen buis waar we overheen moeten stappen. Een invalde persoon kan hier in Pakse niet de grens over naar Laos!
Jammer dat er niet gefotografeerd mag worden (daar hebben ze dan weer wel bordjes voor).
Dan moeten we een visum kopen, maar nergens staat aangegeven waar? We zien ook geen mede-busreiziger meer: het enige wat we weten is dat de foeterende Duitser met zijn vrouw nog achter ons zijn. Nadat we eerst weer verkeerd gelopen zijn, stuurt een man in een hokje (die zijn er daar veel) ons een gebouw in waar we dat visum kunnen kopen voor Amerikaanse dollars en nadat de beambte Peter ook nog afzet voor een tientje (onderhandelen is zinloos) wandelen we tevreden door, want in de verte zien we onze bus weer staan. Op naar onze accommodatie ”Le Jardin de Pakse”, waar we weer supervriendelijk ontvangen worden en nadat we wat gaan eten zijn, de rest van de middag met het geluid van kletterende regen in ons prieeltje doorbrengen.
