Na regen komt zonneschijn

Donderdag 16 september
Van deze dag valt weinig te vertellen: we hebben veel gelezen en spelletjes gedaan en van Pau niets gezien: het heeft de godsganse dag geregend.
We hebben het plan dus gewijzigd.

We blijven niet hangen in het Noorden van Spnje maar rijden morgen meteen door naar Zarragoza waar het weer veel beter is.

Vrijdag 17 september
Naarmate Zarragoza dichterbij komt, wordt de licht blauwer en schijnt de zon volop.
De camping ligt op een prima plek aan de rand van de stad, dichtbij een woonwijk waar we een goede verswinkel vinden en er zijn een paar restaurantjes waar het prima eten is.

Zaterdag 18 september
We gaan met de fiets naar het centrum.Dat is goed te doen en het is drie kwartier fietsen. Meestal ligt er een fietspad, maar het is soms even  zoeken waar precies: rechts of links van de rijbaan? Op de rijbaan? Of op een fietspad in het mkdden van de rijbanen?  Als we het even niet kunnen vinden, rijden we gewoon op de stoep (daar zegt niemand iets van!).

Net na de lunch willen we de Basiliek in, maar daar is het net “middagpauze”
We halen bij het vvv een fietsroutekaartje en maken een mooi tochtje aan de overkant van de Ebro, langs moderne gebouwen o.a. van Justitie en door een fraai park.

Als we terug zijn, kunnen we de basiliek in. Het is een mooie grote: geloof leeft hier meer  dan in Nederland, blijk uit het feit dat hier – op zaterdagmiddag – een priester in functie is om de biecht af te nemen van wie dat wil.

Als we thuis zijn, gooit Peter gamba’s op de grill. Heerlijk!

Zondag 19 september
Ook vandaag gaan we weer naar het centrum, nu weer langs een andere route, zowel heen als terug.
We willen naar het Goya museum, want deze stad ademt Goya.

We kunnen het eerst niet vinden en P stapt een ander museum in Het Palacio de Montezuma. De receptionist daar veinst zijn best te doen, maar hij kan echt niet zeggen waar we het Goya museum kunnen vinden.Het blijkt in zijn achtertuin te liggen!

Dit maken we niet vaak mee: meestal zijn de mensen heel hulpvaardig.
Het museum is klein, maar zeker het bezoeken waard! Jammer dat we geen schilderijen kunnen vinden van Goya’s “zwarte periode”, want die moeten zeker ook interessant zijn. De hoeveelheid tekeningen en de preciezie waarmee Goya tekende, verrast ons aangenaam.

Na dit bezoek willen we wel een tapasje eten en we vallen in een onooglijk steegje met onze neus in de boter. Volgens meer dan een gast daar zijn we in hrt beste tapasbar ter wereld! We worden taaltechnisch geholpen door één van hen en op een geweldige manier: de tapas die zij adviseert en wij kiezen zijn om je vingers bij af te likken. Aanvankelijk hangen ze daar met de benen buiten, maar na een halfuurtje wordt het een stuk rustiger en ontstaat er ook een relaxte sfeer tussen eigenaars echtpaar en klant: een supertent daar!