Er is een iets minder zonnige dag voorspeld, maar als we op weg zijn naar het Museum van Da Nang worden we al lekker verwarmd door Koos (zoals ik hem graag noem).
Het is een museum over de geschiedenis van Da Nang en die is, net als in heel Vietnam, doorspekt met oorlogen en geweld.
Natuurlijk zijn er ook beelden uit fijne tijden, maar die vind ik behoorlijk amateuristisch getoond.
Een voorbeeld.
We komen het museum binnen en dan staat er een enorm koperen schild. Je moet er van houden maar het is behoorlijk indrukwekkend. Dan verwacht je iets…
Een van de eerste taferelen uit vredige tijden laat ik hieronder zien.
Kennelijk konden ze geen ander attribuut vinden voor de man bij het vuur (Peter denkt dat het een archeoloog moet voorstellen, wat goed mogelijk is, maar dan nog….) dan een gebruikte witkwast 🥴🤭. En ook de andere getoonde taferelen vind ik persoonlijk niet echt mooi en/of indrukwekkend.
Wat wel heel uitgebreid, levensecht en indrukwekkend is, zijn de beelden uit de oorlog tegen de Fransen in de 19e eeuw en uit de Vietnamoorlog in de 20e eeuw.
Ze deprimeren me – ik denk door wat er zich allemaal aan oorlog en geweld afspeelt op dit moment- ondanks de hoopvolle titel van het kustwerk gemaakt uit oorlogsrestanten “Oorlog en vrede”.
We fietsen verder naar het museum des Arts (moderne kunst). En daar word ik dan wel weer heel blij van.
Zulke kleurige, prachtige schilderijen en sculpturen!
We zijn van plan om nog een derde museum te gaan bezoeken, maar Peter is vandaag niet in topvorm. Hij voelt zich zoals de man op de koe: “…de benzine is op…”
We besluiten om eerst nog een lekker Phu te gaan eten in het restaurantje waar we een paar dagen geleden voor de gesloten deur stonden en daarna naar “huis”. (Even slapen 💤 😴 of lekker op het balkon hangen).
Dan staan we goddorie weer voor de Phu-tent waar het bordje ophangt dat ze pas weer om 17.00 uur terug open zijn. Ik kan het niet geloven, want ik zie toch echt mensen binnen. We staan nog wat teleurgesteld voor de deur te dralen als er een man naar ons toekomt met de vraag of we maar met ons tweeën binnen willen. We knikken “ja” en hij laat ons weten dat het OK is: we mogen binnenkomen.
De soep met rundvlees smaakt verrukkelijk! En als we 10 minuten binnen zijn, snappen we waarom er buiten stond dat er niemand meer voor 17.00 uur binnen mocht. Er stopt een bus en het restaurant stroomt vol. Kennelijk hadden ze gereserveerd en er kon nu ook echt niemand meer bij. We boffen!