Mostar (Bosnië)

23 juni

Het is een flinke rit naar Mostar die prima verloopt. Het is niet druk op de weg en onze app stuurt ons langs een verrassend mooie route met – zo vermoeden we – rustige grensovergangen. De eerste van Albanië naar Montenegro gaat heel gesmeerd, maar juist waar we het niet verwachten – van Montenegro naar Bosnië- staat een flinke rij en het schiet voor geen meter op! (lunchtijd, misschien?)
Het kost ons een half uur voor we bij het loket zijn, maar daar gaat het dan ineens heel gesmeerd: 2 beambten in één hokje, waar de paspoorten intern worden doorgegeven van Montenegro naar Bosnië.
We snappen er vaak niks van, maar laten we dat nou net leuk vinden!

In Mostar hebben we camping Neretva (genoemd naar de rivier die er langs stroomt) snel gevonden.
Als we een beetje bij zitten te komen van de reis, hoor ik in de verte onweer dat steeds dichter bijkomt. Peter wil het niet horen (ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij het echt niet hoort) en hij rekent waarschijnlijk op de stormbanden die ik aan de luifel heb gedaan.
Hij weigert in ieder geval in de actie te komen, terwijl het onweer steeds dreigender dichterbij komt.
Dan is voor mij de maat vol en neem ik mijn verantwoordelijkheid. Ik koppel de stormbanden los; zet de stoeltjes binnen en pak de zwengel om de luifel omhoog te doen. Peter gaat helpen; hij vindt het nu kennelijk geen doemdenken meer…
Het had geen minuut later moeten zijn, want het onweer barst los met hevige rukwinden, slagregens en hagelstenen zo groot als 2€-munten. Ons voorruit-doek zien we als eerste wegvliegen en de luifel van de buren die net onder ons staan en even geleden naar het centrum fietsten, vliegt omhoog en ondanks de verwoede pogingen van Peter om die te reddden, scheurt de hele zaak af en breekt een van de uitzetarmen af en ramt Peters hoofd (dat is voor de tweede keer tot bloedens toe geraakt)

“After the storm” blijken wij geen enkele schade te hebben: ons voorruitdoek vinden we op ons dak terug!
Sommigen zijn er dus minder goed vanaf gekomen: een eindje verder in onze rij hebben ze zelfs een grote tak op hun dak gekregen!

Nadat we de campervloer een beetje schoon en droog hebben gemaakt, gaan we de deur niet meer uit: vanavond mie-soepje met toast en knakworsf (ook lekker) en lig ik vroeg in bed. Peter probeert nog wat te lezen maar dat lukt ook niet meer….

Morgen weer een dag!

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.