Als we de grens passeren, vind ik het best een beetje spannend. Ik verwacht een land waarin we ver teruggaan in de tijd.
De grenscontroles lijken steeds minder streng te worden, alleen onze paspoorten (stempel erin) en klaar!
Nauwelijks een paar kilometers over de grens merk ik al een verschil: de weggebruikers hier zijn assertiever: ze eisen door- en toegang op, in tegenstelling tot de voorgaande landen waar het allemaal heel relaxt gaat op de wegen.
In het eerste stadje wil Peter een koffiestop inlassen, maar het blijkt een flinke drukke stad met grote winkels en druk verkeer. De doorgaande weg loopt er omheen en we besluiten deze maar te volgen en niet het centrum in te duiken.
Camping Zlokovic in Josic is een kleine camping met plaatsen tussen jonge olijfbomen. Het is wat lastig manoeuvreren om op onze plaats te komen, maar wat staan we hier geweldig fijn. Tegen de achteruitgang die op een rustige boulevard uitkomt met directe toegang tot het zeemeer. We kunnen dus gewoon vanuit de camper het water in!
We gaan eerst maar eens op de koffie bij de buurman die een fijn restaurant heeft met een terras.
Dat gaat niet lukken: hij mag voor 12.00 uur geen klanten bedienen en de politiecontrole is streng en hij wil boetes voorkomen. Vanaf 12.00 uur zijn we meer dan welkom, dus drinken we thuis koffie en lunchen bij de buurman.
’s Middags stappen we op de fiets, nemen de pont naar de overkant en ontdekken dan dat we hier aan het meer in het Monaco van Montenegro zitten (Port Montenegro in Tivat).
We zien russische kentekens op grote auto’s, we zien jachten waarvan we vermoeden dat die ook van die kant afkomen en aan wal rijden we over travertin bestrating langs winkels die in de PC Hooft zouden opvallen qua luxe. Helemaal niet verwacht dit hier aan te treffen!
We zien ook nog een maritiem museum waarvoor 2 onderzeeërs liggen. Voor de grootste onderzeeër is een podium met een spreekgestoelte en keurig in het gelid staande stoelen voor de toehoorders van de (vermoedelijke) spreker(s).
Een dame die nog even de stoelen komt tellen en nog strakker in het gelid zet, vertelt ons dat er een graduation gaat plaatsvinden en het moet perfect zijn (het is weer de eerste sinds 3 jaar!).
We zwerven nog wat langs de kust van Tivat, strijken neer op een terrasje (aan de pauperzijde van het strand, want we zijn niet gek…) en rijden tevreden terug.
Wanneer we weer aan onze “eigen” kant zijn, eten we mosseltjes bij een ”restaurantje” waar een bootachtig vlot aangemeerd ligt voor mosselbanken. ’s Morgens halen ze daar mossels en oesters, ’s middags bedienen ze de klanten en om 18.00 uur sluiten ze de tent weer. ”Ik heb ook nog een privéleven hoor”, aldus de ober.
De eerste indrukken van Montegro, hoe anders dan verwacht.