We zijn nu drie dagen op Koh Chang, bij Philou en Fred, een Frans stel – ook al geen 20 meer – in hun resort.
We worden onthaald als oude kennissen en in feite zijn we dat ook, want we waren hier ook begin 2020.
Dat we hier terug naar toe gegaan zijn, is niet voor niets. Het is een heerlijke plek, op spuugafstand van de zee waarin het heerlijk zwemmen is. Niet koud, niet diep en niet druk. Eigenlijk zijn we op het terrein van Bailan Beach resort, maar daar zijn ze wel blij met ons: we lunchen er drie keer en vaak zijn we de enige gasten.
Elke dag om 17.30 uur is het Happy Hour boven op het dakterras van Fred en Philou, die voor ons een extra tafeltje aanschuift voor onze drankjes, omdat hij al weet dat Peter en ik dan een kaartje leggen.
Alle ochtenden brengen we aan de zee door!
De eerste middag laten we een rugmassage doen en dat levert gelijk een goede tip op voor het vervolg van onze reis. Een van de masseuses komt namelijk uit Sa Kae en gaat soms naar haar geboorteplaats via de grensplaats met Laos, Poipet. Aangezien wij geen enkele (betaalbare) mogelijkheid zien om er op een andere manier te komen, regelt Fred voor ons een ticket waarbij we vrijdagmorgen om 7 uur voor de deur opgehaald worden en eenmaal in Poipet aangekomen, alleen nog een busrit van 50 km naar het westen moeten afleggen om in Sa Kae te raken. Dat gaat lukken!
De tweede middag nemen we een Songthaew (plaatselijk taxivervoersmiddel) naar de pier in het zuiden, waar we langs de stalletjes slenteren en wat drinken in ligstoelen op een mooi terras.
Aangezien ik vind dat Peter teveel betaalt voor de heenreis € 5,50 (echt wel veel hier!) moet ik voor de terugreis onderhandelen. Er valt echter weinig te onderhandelen, want er is maar 1 taxihalte en de
”manager” aan de straat bepaalt alles. Maar het goeie nieuws is dat we welliswaar 20 minuten moeten wachten, maar dan toch voor €2,75 thuis zijn…
Bij het ontbijt krijgen we bij het zwembad bezoek van een aapje. Ik had er al een stel gespot in de bomen aan de overkant en nu had er een dorst, denk ik…
Ik vind het wel weer leuk om de eerste keer hier apen te zien, maar ik begrijp ook de wegjaaggeluiden van Philou: soms zijn het echt wel brutale apen en die heb je liever niet in je tuin.
Als we de derde dag naar het strandje gaan, houdt Philou ons tegen: we hebben ons dagelijks toetje bij het ontbijt nog niet gekregen….Op een bordje liggen 2 schijfjes zelfgebakken bananencake. Wat een lieve mensen zijn dit toch!
Als we vrijdagmorgen om 6.45 naar voren lopen (bus komt om 7 uur) hebben we binnen een paar minuten een heerlijke kop koffie en een zakje met cakejes en koekjes en een met bananen voor onderweg.
We nemen met pijn in het hart afscheid: we gaan verder….
Een reactie op Lazy Republique (Koh Chang)