Vandaag heb ik een afspraak bij de pedicure (ja, ook hier groeien de nageltjes gewoon door). Omdat ook de nagels aan de vingers dat doen en ik er momenteel niet aan knabbel, zien die er ook heel redelijk uit. Ik verwen mezelf door ook een manicurebehandeling te laten doen met gelnagellak als finishing touch. Voor het eerst in mijn leven. Wow, dat ziet er heel mooi uit!
Omdat het zonnetje weer lekker schijnt, gaan we nog even naar het zwembad op Hillcrest. Tegen de avond nemen we de MRT naar Marina Bay Sands Hotel om bij het vallen van de avond te genieten – vanaf het dakterras en skybar op de 57e etage – van het indrukwekkendste stadspanorama dat ik ooit gezien heb (en ik zag Bangkok al vanaf de Bioky tower, ook schitterend trouwens)…
Als we terug thuis komen, is the family net thuis na een 5-daagse in Bangkok en Imke en Mas zijn weer zo enthousiast om ons weer te zien: het ontroert me. Gelukkig hebben we de volgende dag helemaal leeg gelaten om lekker samen te zijn. Kim moet echter een paar uurtjes werken (heeft pas een nieuwe job), maar Koen heeft nog vrij. Dan blijkt ’s morgens dat Mas zich helemaal niet goed voelt (waarschijnlijk iets fout gegeten) en spelen we Qwixx met Imke en Koen, maar omdat hij ’s middags weer wat lijkt op te knappen, gaat hij toch mee fietsen.
Het gaat echter niet goed met hem en we besluiten na een uurtje fietsen dat we terug gaan. Als we weer bijna terug zijn, rijden we een stuk op het voetpad. Dat moet hier wel vaker, omdat er soms echt geen fietspaden zijn en de wegen, 6-baans autoverkeer, niet geschikt zijn om te fietsen. We slaan linksaf en plots knijpt Peter in de remmen en stapt af (omdat ik nogal dicht achter hem rij, doe ik hetzelfde en denk “je had die tegemoetkomende man en vrouw toch makkelijk kunnen omzeilen”….) En dan zie ik het ook: het is Antoine Wintels met zijn vrouw (CVB van het Summa) en even later staan we handen te schudden en ons gezamenlijk te verbazen om het toeval van de ontmoeting hier. “Jee”, zegt Antoine tegen zijn vrouw “oud-collega’s! En van Peter heb ik nog geen twee maanden geleden pas afscheid genomen.”
Maar we moeten door, Mas moet naar bed. Een kwartiertje later ligt hij er dan ook in (we zijn hem dan intussen ook nog wel even kwijtgeraakt op het metrostation Tan Ka Kee), maar dat was gelukkig snel opgelost.
En dan is het de volgende morgen tijd om alweer afscheid te nemen van the family. Mas is gelukkig goed opgeknapt, maar hij gaat toch nog niet mee om ons naar het busstation te brengen. Hij heeft nog niet genoeg energie.
Onze reis gaat verder, nu naar Maleisië. De bus doet er ruim 4 1/2 uur over. Niet omdat het bij de douane lang duurt, want dat gaat juist supersnel, maar omdat er een paar stukjes file zijn: niet erg, want het is een erg luxe bus en we zitten pal achter de chauffeur, eerste rij: prima uitzicht, prima stoelen. Ik heb het gevoel dat we in een zetel naar Maleisië zijn vervoerd. Hotel Straits ziet er ook al goed uit: ruime kamer, mooi uitzicht vanaf de 18e verdieping, een infinity-zwembad op de 23e. Dit gaat wel lukken zo!
