We fietsen na het ontbijt naar het Historic Park dat hier tegenover aan de andere kant van het water ligt, aan het begin van het dorp. Het is nog vroeg en nog niet te warm al doet de zon flink haar best om hier verandering in aan te brengen.
Hij is prachtig: de best bewaarde Kmer tempel in Thailand die wel her en der flink gestut wordt. We wandelen er rustig doorheen en genieten van al die eeuwenoude bouwwerken.
In het “centrum” gaan we bij Meegaan een dubbele espresso drinken. Ik vermoed dat dit ons stamcafé/-restaurant gaat worden, want we hebben nog weinig alternatieven kunnen vinden (maar we zijn er nog niet zo lang, dus wie weet….).
Een half uur laten worden we weer verrast. We komen aan bij Banya trees (bomen met een gigantisch luchtwortelstelsel). Het blijkt de grootste Banya tree grove van Thailand te zijn en ongeveer 400 jaar oud. Als we er in- en onderdoor lopen, wijkt Peter even van het pad af om foto’s te maken en als ik een beetje doorwandel kom ik op mijn pad een angstaanjagend miauwende zwarte kat tegen en ik ben blij dat Peter snel terugkomt. Ik vind het heel spookachtig daar. Later lees ik dat de Thaise bevolking ook magische krachten vermoedt in dit bos (maar dat is hier heel gewoon) én dat ze geloven dat hier vrouwelijke geesten rondwaren…..
Even later begin ik te wennen aan wat ik zie en kan ik er weer zonder akelig gevoel naar kijken. Het is een heel bijzonder stuk bos wat in de regentijd tot aan je enkels onder water staat. Nu zijn de paden goed begaanbaar en het grootste stuk ligt droog. Langzaamaan komen er meer bezoekers, niet zelden om een offertje te brengen bij een van de kleine altaren die er tussendoor staan of een gebed te doen richting het water dat het bos omringt.
In een van de “wegrestaurants” eten we fried noodles.
Wat kunnen ze hier toch lekker koken!
’s Middags houden we een siësta, want de zon heeft de temperatuur flink omhoog gekregen.
