Soms denk je slim te zijn, maar dan pakt het toch anders uit!
Via de markt van Sanary willen we naar Bandol fietsen. Geen berg gaat mij te hoog (😉), maar hier zie ik als een berg tegenop; en dan letterlijk. Bandol ligt er achter.
“Zou er geen pad links om de berg liggen, langs de kust?” We proberen het, maar deze route loopt dood: terug dus. We rijden een eindje omhoog in Sanary en denken de goede route te pakken te hebben. We gaan in stijgende lijn, maar het is nog te doen. Ik kan op de fiets blijven! Wow, dat gaat even lekker zo naar beneden (aan de terugtocht wil ik niet denken, dat komt later). En dan begint het klimmen en dalen en lukt het niet meer om op elke klim fietsend boven te komen. Het  gekke is dat we nog steeds Bandol niet zien liggen en wij zijn toch al een flink tijdje aan het fietsen. Op een kleine rotonde zien we drie wandelende dames en we vragen de weg.  Ze weten precies hoe we moeten rijden: hier omhoog (!), daarna rechtsaf naar de Route Nacional en die pak je links en dan zie je Bandol liggen.
Als we deze klim ook nog bedwongen hebben, zien we het einddoel liggen, helemaal links in een diep dal aan de zee (en we moeten rechtsaf!). We twijfelen of we dit nog wel moeten doen, want nu beginnen we zoetjesaan ook aan de terugtocht te denken. Maar omdat we er nu relatief dichtbij zijn, zetten we door. Bij een strandtent drinkt Peter een lauwe Heineken en ik een Espresso. Even later zitten we aan de meegenomen boterhammen met kaas.
We besluiten via de Route Nacional terug te gaan en dat is wel een gouden greep: 3 km. later (zonder noemenswaardige klimmetjes en dalen) rijden we Sanary weer binnen. Wat hebben we het ons moeilijk gemaakt op de heenweg,
Maar we zijn wel trots op onszelf: we hebben niet opgegeven!
Nog wat foto’s van gisteren.
