Peter ziet weer een interessant pleintje en dito kerk om even te gaan bekijken, maar ik wil de drukte van de stad uit en wel zo snel mogelijk. Het is rond 10.30 uur en behoorlijk druk met zowel wandelaars, als fietsers en auto’s. Het is een gewring om overal doorheen te komen met de fiets en op dit eerste stuk van de route aan de noordkant van de Douro is er niet echt een fijn fietspad. We moeten een heel stuk tussen de tramrails rijden en zorgen dat we er op tijd af zijn als er een tram nadert (gelukkig maar één keer en tegemoetkomend). Een stukje verder is het wat beter en nog later heel veel beter! En dan is het heerlijk fietsen.
Het is een warme dag en dan brengt de wind op de fiets precies de nodige verkoeling. Het is nog een behoorlijk eind naar het “keerpunt” bij de atlantische oceaan, maar we stoppen geregeld om water te drinken of koffie/limonade.
De terugweg is veel beter; een vrijliggend fietspad in het midden tussen 2 rijbanen, behalve als we van het padje raken. Dan moeten we improviseren en via allerlei sluiproutes afdalen naar de Douro. Maar als we daar eenmaal zijn, blijken we een behoorlijk stuk afgesneden te hebben.
We lunchen aan de zuidkant van de Douro in een gezellig straatje in het minder touristische gedeelte.
Lekkere vissoep en een zeebaars.
Daarna rijden we binnendoor weer naar de medische hulppost in Canidelo. Mijn verband moet vandaag ververst worden en ik heb zomaar een donkerbruin vermoeden dat dat geen appeltje-eitje wordt wat ik zelf wel even kan.
Het is een heel gedoe daar om uitgelegd te krijgen wat ik wil én om in het registratiesysteem terecht te komen. Daar zijn echt wel vier medewerksters voor nodig.
Uiteindelijk kom ik toch bij een verpleegster terecht die mij gaat helpen “…hoewel dit soort behandelingen niet in dit medisch centrum thuishoren”… welke wel? Geen flauw idee, maar het is er best wel druk….
Het verband zit inderdaad behoorlijk vastgeplakt in de wond, maar ze weekt het er netjes af en er rest nog maar een piepklein wondje. Ze legt een keurig nieuw verbandje aan en met een “goede reis” nemen we weer afscheid.
Als we terug zijn op de camping komt er een behoorlijk donkere lucht opzetten en Peter springt nog gauw even op de fiets om een paar boodschappen te halen. Een campingmedewerker komt de kampeerders intussen waarschuwen om alles binnen te zetten en anders zoveel mogelijk vast zetten, want hier geldt code oranje en vannacht zelfs rood: er wordt zwaar onweer verwacht. Inderdaad is Peter net op tijd terug voor de bui, die op wat regen en een enkele klap na, reuze meevalt.
Intussen is het droog en staat de deur weer open…het is lekker opgefrist.