En door…naar Hué

We hebben ervoor gekozen om met een privéchauffeur naar Hué te reizen, o.a. omdat we graag halverwege ongeveer naar de gedemilitariseerde zone wilden, waar de tunnels van Vinh Móc te bezoeken zijn.

Dit 14 km. lange tunnelstelsel is tijdens de Vietnamoorlog gebouwd (helemaal van klei) als permanente schuilkelder voor zo’n beetje het hele dorp daar. Dat het zo permanent zou worden (6 jaar!) had niemand kunnen voorzien.
Maar er hebben zelfs tot 600 mensen permanent gewoond en er zijn zelfs 17 baby’s geboren. Hoe primitief ook; er was aan alles gedacht en er waren veel voorzieningen.
– er was b.v. één keuken waarin ‘s morgen of ‘s avonds gekookt mocht worden. De rook mocht niet naar buiten, maar werd afgevangen in zijwaartse kleinere tunnels en ‘s morgens beetje bij beetje als nevel los gelaten (de vijand mocht het niet als rook herkennen);
– er was één WC, die elke 2 dagen geleegd moest gaan worden in de zee die vlakbij lag (een gevaarlijk en smerig karwei);
– er was een soort “dating”- plaats voor jongelui (twee bankjes tegenover elkaar in een van de gangen);
– er was een kraamkamer;
– er was een “ziekenhuis”- ruimte;
– er was een meeting-place waar iedereen zich verzamelde om te horen te krijgen wat er moest gebeuren bij een bepaald alarm (soms moesten ze via een soort glijbaan 8 meter naar beneden om te schuilen, omdat het in de eigen schuilkelder 12 á 13 m. diep nog niet veilig genoeg was).
Hoe ze wisten wat er komen ging?
Ze werden gewaarschuwd door militairen boven de grond die op afstand hoorden wat voor soort aanval, – soort bommen etc. – er aankwam. Ze waarschuwden dan d.m.v. geluidsignalen met fluiten, hoorns e.d. die ze zelf gemaakt hadden van de betreffende bom. Beneden werd de soort dan herkend en de gepaste actie ingezet.
On-ge-lo-fe-lijk……

Dit komen we allemaal te weten door onze 40-jarige gids die via You-tube Nederlands aan het leren is. Ze is echt al in staat om een klein gesprekje te voeren. Ik heb zoveel bewondering voor deze mensen.
Ze hebben zo weinig, zijn zo tevreden en vrolijk en werken keihard om een beetje vooruit te komen.

En dan gaan we de tunnels in, naar de woonkamer van gezinnen, naar de kraamkamer….

Even later zijn we op weg naar de grensrivier tussen Noord- en Zuidvietnam (van het overwegend katholieke deel naar het Boeddhistische deel). We wandelen over de brug de grens over.

Naast alle informatie die we tijdens de stops opdoen, heeft onze chauffeur Sanh ook nog een hoop te vertellen (en op een heel fijne manier; niet te veel, niet te weinig, super👍) over cultuur en natuur. Door hem weten we b.v. dat de lekkerste peper uit Vinh komt en proefondervindelijk weten we dat hij gelijk heeft en nemen we een zakje korrels mee voor thuis.
Maar we weten ook dat er in de buurt daar een school en een kerk zijn bebombardeerd door het eigen regime en dat deze acties worden toegeschreven aan de Amerikanen en als propaganda voor hun eigen kracht tegen dit geweld wordt verkocht. Hij laat het ons zien.

Kijk, zo kun je ook van A naar B; reis- en excursiedag in één. Een hele interessante dag is dit met schitterend weer, die eindigt in Hotel Spatel d’Annam, een oase tegenover de muur van de citadel in de oude stad.
Kleine kamer, balkon aan het zwembad en een prima restaurant!
Zo hadden we het ons voorgesteld…