Deze laatste dag in Basse heeft een somber begin wat weer betreft: veel wind en regen, donkergrijze lucht. We beginnen dus in een uiterst rustig tempo met het ochtendritueel, waarna we lekker wegduiken in de boeken.
Tegen de middag lijkt het wat op te klaren en wordt Peter een beetje onrustig “Ik denk dat ik dadelijk toch nog een rondje ga fietsen, ik rij een stukje van de route van gisteren maar dan omgekeerd!” En, daar gaat ie (zijn regenbroek heeft ie meteen aan gedaan, want zelfs deze optimist denkt die toch wel hard nodig te hebben.)
Ik blijf lekker in mijn boek hangen en zo hebben we allebei een fijne middag.
‘s Avonds eten we op het terras van het enige hotel dat Basse kent (en dat niet eens, want sinds dit jaar is er een nieuwe eigenaar en die heeft er alleen een café-restaurant van gemaakt.)
Extra verrassing die dag: we zien een ransuil zitten in de boom die voor het huis van de buren staat. Hij zit er al uren, getuige de buren. Ze hebben voor de zekerheid de dierenambulance maar gebeld omdat ze vermoeden dat er iets met de vogel aan de hand is. Zo lang blijft een vogel toch niet op één plek zitten?
Ik denk dat hij gewoon een uiltje zit te knappen.
De dierenambulance komt niet voor dergelijke gevallen, horen we de volgende morgen, al vroegen ze wel of de uil ‘s nachts gevoerd wordt. Dat weten de buren niet: die slapen ‘s nachts.
Als we wegrijden, stoppen we nog even om naar hem te kijken. Hij zit er nog steeds.
