Een dag of drie in het verkeer: ik schreef er al eerder over.
Rechts passeren over de vluchtstrook: het lijkt een nieuwe rage. De afgelopen dagen echt wel een keer of vijf/zes meegemaakt. En niet terwijl je stapvoets in een file rijdt of zo (ja, ook dan, maar): nee, bij snelheden waarbij ik 110/115 km. rijd en de rechtspasseerder mij voorbijstuift! Hij of zij (dat kan ik zo snel niet zien en dat is ook geen prioriteit bij het uitkijken of de zaak niet uit de hand loopt) blijkt dan soms op jacht om verhaal te halen bij een andere automobilist die hem/haar (ik denk zonder opzet) heeft dwarsgezeten bij het passeren. Opgestoken middelvingers naar elkaar en wringen om toch vooral als eerste uit de strijd te komen.
Ik vraag me af: wat is dit? Was het er altijd al? Is het een afspiegeling van wat er op micro- en macroniveau gebeurt?
Heeft het te maken met
– het “haastig” bestaan? We denken tijd tekort te komen? We voelen ons opgejaagd?
– geldingsdrang? We denken dat we tekort gedaan worden?
– het idee dat we over alles zeggenschap hebben? Het moet gaan zoals ik het wil?
– …. geen idee! Echt, ik denk er serieus over na. En nee, het was er niet altijd al: niet op deze manier en niet op deze schaal.
Of,
ik wil er eigenlijk (nog) niet aan: horen dit soort overpeinzingen bij het klimmen der jaren? Waarom ik er niet aan wil? Ik rij hartstikke graag auto! Ik rij goed (al zeg ik het zelf, en mijn verzekering zal het beamen)! Ik rij (best) veel: mijn Peter kan heel goed met het navigatiesysteem in de auto overweg en kan uitstekend kaartlezen en wij zijn van “je moet mensen laten doen waar ze goed in zijn.”
We zijn hoe dan ook weer heel thuisgekomen en dat stemt me dankbaar. We hebben een fijne vakantie gehad (met stof tot nadenken, dat wel!)
PS David Bowie dronk vandaag koffie met Esther (Ofarim) bij Starbucks
