Het begint als we ’s morgens besluiten het globale reisplan te wijzigen: we gaan toch via Litouwen naar het Oosten van Letland verder. Booking.com reservering wijzigen en een accommodatie in Birzai (Litouwen) regelen.
Ruim op tijd voor de stadswandeling met gids door het centrum, wandelen we vooraf al wat door de stad. We komen via 2 markten bij een overdekte markthal en omdat de wandeling precies tijdens de lunch valt, besluiten we wat dumplings te eten. We bestellen, worden naar een tafeltje gedirigeerd en 20 minuten later hebben we nog steeds niets. En dan begint de tijd te dringen als we ook eerst nog ergens een kop koffie willen drinken. Ik ga vragen of het nog lang duurt en de dumplingverkoopster geeft aan dat het nog minstens 5 minuten duurt. We besluiten dan maar zonder het hapje te vertrekken. Ook bij het koffiedrinken verloopt het allemaal supertraag, zodat we ons nog moeten haasten om op tijd bij het startpunt te zijn. Ik heb het gevoel dat we sinds ons vertrek in het hotel achter de feiten aanlopen. Pfff…
De stadswandeling met de gids en 2 Australische dames is interessant, lang en ver. Interessant omdat onze gids veel weet over de geschiedenis en architectuur van de stad (Berschi heeft de halve stad voorzien van schitterende panden); ze leidt ons gedeeltelijk via de muziekroute en laat ons in een straat kunstwerken zien die bepaalde coupletten van het volkslied verbeelden, wijst ons op een muziekboom waarin muziekinstrumenten te herkennen zijn en waar ook muziek klinkt van een beroemde rockband Livi. Aan het einde van de 2 1/2 uur (!) durende toer komen we ook nog in de moderne schouwburg waar spontaan door omgevingsbeweging en luchtdrukwijzigingen klanken geproduceerd worden: wat een aparte beleving.
de markthal (architect Berschi)
Muziekboom
Peter staat intussen op zijn horloge te kijken, want over een kwartier loopt de parkeermeter af en het wordt kiele, kiele of we het halen. Daar gaan we weer …. opschieten dus. Dat lukt, zoals alles uiteindelijk.
Na een snelle lunch (Griekse salade bij een Mexicaans restaurant) rijden we naar het Noorden van de stad waar we om 16.00 u. een rondleiding krijgen in de Karosta gevangenis. Het gebouw had als bestemming een militair hospitaal, maar van begin af aan werd het een detentiecentrum voor militairen die buiten de pas liepen. Afhankelijk van wie de stad overheerste zaten hier Duitse, Russische of Letse soldaten: altijd in korte detentie, wachtend op hun definitieve veroordeling. Het is interessant en tegelijkertijd ook wel akelig om hier rond te lopen in de wetenschap dat zoveel mensen hier geleefd hebben in angstige afwachting, overdag ploeterend op het land en ’s nachts op een houten plank op de betonnen vloer met minimaal 2, maar soms wel 15 man op een rij, overgeleverd aan de grillen van hun bewakers.
Karosta gevangenis
En dan rijden we naar het eiland van Liepaja waar vroeger bunkers stonden, e.e.a. ter verdediging van de stad. Nu zijn op de restanten van de bunkers 5 bubbles geplaatst (5 doorzichtige ballonnen waar een bed in staat). In het voorstukje staat een tafeltje, 2 poefs en 2 klapstoeltjes. That’s it! Oh ja, er staat op het terrein ook nog een douchehok en een Dixie.
Buiten ons is er nog één bubble bezet door een jong stel, waarvan de jongen ons – nadat we een praatje hadden gemaakt bij hun barbecue – een bordje met eten komt brengen. Zo lief!
Naarmate de avond valt en het donkerder wordt, is het steeds sprookjesachtiger. In de bubbles ligt op de grond een snoer met gekleurde ledlampjes. Als we gaan slapen, doen we de lichtjes uit en liggen we in een zeer comfortabel bed onder een lekker warm dekbed onder de sterrenhemel: geweldig!
En dan is er weer een nieuwe dag…
Aanvankelijk kan ik niet in slaap vallen door wat muizenissen: wat als de spanning uitvalt van de ventilator die zachtjes verse lucht in onze bubble blaast? Hebben ze een noodaggregaat? Stort die bubble dan niet in en stikken we dan niet? (Toch de de tussenrits maar een stuk open zetten.) De ventilator kan het natuurlijk sowieso begeven, toch? Nou ja, we hebben een telefoonnummers (just in case). Uiteindelijk val ik toch nog redelijk snel in slaap. Ook het wakker worden van de langzaam opkomende zon is geweldig. Wat is dit leuk!
We ontbijten buiten waar het al lekker warm is.
Om 8 uur staan we met de auto bij de caravan die als receptie dient. De jonge knul die ons gisteren ontving, is er nog niet en ik zie nu dat de ijzeren brug met een hek met hangslot is afgesloten: we zitten opgesloten op het eiland! Vreemde constructie, maar ja, we hebben een telefoonnumer toch? Na een kwartier gaat Peter bellen en dat houdt hij nog zo’n half uur vol. Inmiddels zijn we behoorlijk geirriteerd.
Om 5 minuten voor 9 komt er eindelijk een (andere dan gisteren) jonge knul aanrijden die het hek opent. Peter spreekt hem erop aan dat de afspraak was dat we om 8 uur weg konden en dan komt de klap op de vuurpijl….Als Peter zegt dat er ook niet wordt opgenomen als we bellen zegt hij laconiek dat het telefoonnummer is gewijzigd (maar dat is nergens vermeld: noch op de caravan, noch in de infomap in de bubble). Peter wijst hem nog op zijn onverantwoorlijk gedrag, terwijl ik alleen maar denk: “Goed dat ik dat gisteravond niet wist, want dan had ik wereklijk geen oog dichtgedaan en godzijdank is er vannacht niks gebeurd waarvoor we hulp nodig hadden….”
En toch, ik had het niet graag willen missen.