20 oktober: voor mij vanaf nu “Dag van de Krabben”.
Het is weer een stralende dag waarop we naar de drijvende moskee Masjid Selat Melaka fietsen.
Het is een plaatje. Prachtig uitzicht over de zee en veel doorkijkjes die dat toelaten. Voor ik überhaupt een stap richting binnenkant waag, word ik gesommeerd (anders kan ik het niet noemen, maar dat schijnt zo te horen bij kerken…) de gewenste kledij aan te trekken. Dat is nu eenmaal zo: weer of geen weer.
Eenmaal binnen, valt het eigenlijk tegen. Het interieur is kaal, buiten het plafond. Achter het gordijn waar de vrouwen geacht worden zich tot Allah te wenden, maak ik stiekem een foto. Hier is nog minder te zien. Dan maar naar boven. “Stop”. Dat mag niet. Nou ja, de buitenkant en de ligging maken veel goed. Rondom ons worden er veel fotoshoots gemaakt en ook wij gaan eraan mee doen. Ik wandel een keer of 26 over hetzelfde stukje boulevard (voor de time-lapse opname). “Nee, nog één keertje…” “Ah, de laatste keer…” “Nee, de time-lapse wordt niks. We proberen de slow-motion…” Nee, nou moet je juist wat sneller lopen…!” En zo kom ik bij die 26 keer.
Tegen de middag fietsen we naar de Portugese settlemen, waar nu wel wat bedrijvigheid is. De krabrestaurantjes zijn nu wel open (Hmmm) en er zijn toeristen uit Kuala Lumpur die ons trots vertellen dat we voor een gigantisch beeld van Jezus staan. Ze willen graag met hem op de foto, zo blijkt.
Het wordt bijna een gewoonte, maar ’s middags liggen we weer heerlijk aan het zwembad. Tegen half zes fietsen we naar Tong Sheng, waar we gisteren gereserveerd hebben. Er staat al een hele rij wachtenden buiten die een nummertje krijgen uitgereikt en een menukaart. Wij mogen meteen naar binnen. Na een minuut of 10 zijn alle tafeltjes bezet en zijn de bestellingen opgenomen. Wat dan volgt, kan ik het best aan de plaatjes laten zien, met de toevoeging dat het heel bijzonder was. Wat een verfijnde smaken: zelden zo lekker gegeten. (Ja, er is ook weer krab bij!)
Als we naar buiten lopen, zien we dat het aantal wachtenden nog niet echt afgenomen is.
’s Avonds zitten we bij het Temasya Budaya (Cultureel Evenement). We hebben een goed plaatsje op de eerste rij en naast me zit de trotse vader van een van de danseressen.
Hij spreekt behoorlijk goed Engels en legt me van alles uit. “Kijk, die groepjes beelden de verschillende culturen uit die hier wonen. En nu komen de VIPS aan.” Een van die heren schudt een aantal handen, waaronder die van mijn buurman, maar ook die van Peter en mij. Hij is erg benieuwd waar we vandaan komen, hoe lang we blijven, wat we vinden van Melaka etc. en wenst ons hier een goeie tijd. Ook de gouverneur wordt met een grote auto voorgereden en een belangrijk echtpaar met 2 kinderen wordt in een stoet naar hun zetels gebracht.
Dan begint het dans- en zangspektakel met het ontsteken van 4 vuurwerkfonteinen. We hebben al veel gezien bij de repetitie van donderdag, maar nu – met al die kleurige kleding erbij – lijkt het wel een modern sprookje. Er is traditonele zang en dans, maar ook die met modernere beats erin en het is mooi om te zien dat ook daar toch het Aziatische in te herkennen is. Bepaalde lichaams- en handbewegingen: fascinerend. Er is veel lokale pers (die beeld- en geluidsopnames maken) en herhaaldelijk zie ik in mijn ooghoeken dat die ook op ons gericht worden. Wij zijn hier weer de enige niet-Aziaten en dat verbaast me echt, omdat ik gisteren op de markt toch duidelijk iemand in het Nederlands hoorde zeggen dat hij “…in ieder geval wel het weer mee had…”. Ik ben benieuwd wat er dan allemaal zo tegengevallen is, maar dat zal ik wel nooit te weten komen. Terug naar het evenement.
Ineens staat er een cameraman voor mijn neus en een reporter die vraagt of ze ons mag interviewen. Peter pakt ook snel zijn camera en zegt “Ja hoor! Tineke ze wil even een interview met je.” En daar gaat-ie. Waar ik vandaan kom, hoe ik heet (even spellen), wat mijn indruk is van het evenement, of dit soort culturele evenementen waardevol is en gecontinueerd moet worden (misschien staat de subsidie onder druk?) etc. etc. Na afloop zegt mijn buurman dat ik morgen in het plaatselijk krantje zal staan.
Ik ben benieuwd.
Het is hoe dan ook mijn dag!🦀
Een reactie op Dag van de krabben