Berastagi

Tot onze verrassing zitten we weer op een hele mooie locatie. Als we de  gordijnen open doen, kijken we uit op een gigantisch grote tuin waarin een groot zwembad ligt, met daarachter uitzicht op de stad. Aan de voorkant zien we de 2 rokende vulkanen, de Sinabung en de Sibayak.

Als we na het ontbijt door de tuin wandelen, worden we voortdurend op de foto gevraagd door de vrienden van gisteravond die het toen nog niet gevraagd hadden en door andere gasten. Dede staat ons ruim voor de afgesproken tijd al op te wachten voor onze rondrit in de omgeving.

Het is een mooie rit. We zien veel Nederlandse huizen en (weer) een lokale markt waar we allerlei fruit mogen proeven.  We komen op plekken waar we prachtig uitzicht hebben op de vulkanen, we bezoeken een Batakdorp waar nog zeer traditionele longhouses bewoond worden. Er wonen zo’n 8 gezinnen in een grote ruimte. Per 2 gezinnen is er een stook- en kookplaats en slaapplaatsen voor de kinderen. De ouders hebben een min of meer afgeschermde slaapplaats aan de zijkant, de dochters boven de 17 jaar slapen aan de voorkant bij het “raam”: een opening met die met een plank geopend en gesloten kan worden. De jongens boven de 17 moeten samen in een ander huis slapen. Dat de oudere meisjes daar slapen is niet voor niets. Wanneer de jongens op zoek gaan naar een partner, spelen ze fluit voor het huis.  De meisjes kijken door het “raam” en als de fluitspeler hen niet bevalt (hij fluit niet mooi genoeg na 2 jaar oefenen, of ze vinden hem niet aantrekkelijk), dan schuiven ze gewoon een plank voor het gat! De gids vertelt er wel eerlijk bij dat de jongelui tegenwoordig andere methodes gebruiken om kennis te maken: ook hier is internet en whattsapp! Maar het ritueel van de fluitscenes blijft wel in tact.

Als we de katholieke kerk van Fransiscus van Assisi bezoeken, wacht weer een verrassing. De pastoor die hier al 40 jaar werkzaam is, is een Nederlander die ons een zelfgeschreven boekje komt brengen over de Oudbatakse samenleving. We maken een praatje en dan blijkt dat hij uit Nederwetten komt. Hij is er in septemer jl. nog op familiebezoek geweest. We blijken  gezamenlijke kennissen te hebben (o.a. Piet Sleegers, een oud-collega van ons) en hij kent de plek waar we wonen. Trots vertelt hij over zijn werk hier. Hij heeft o.a. de zorg over 15.000 parochianen, heeft behalve deze kerk nog 3 andere gebouwd en was zelf de architect hiervan. Hij heeft ook een lepradorp in Aceh (in het Noorden) tot zijn zorg gemaakt en gaat er elke maand op bezoek. Een bijzondere ontmoeting met een bijzonder mens: Leo Joosten.

 

De rest van de dag brengen we bij het zwembad en op ons balkon door (uiteraard gaat Peter toch nog even te voet op verkenning uit: ik ben benieuwd wat hij te vertellen heeft als hij weer terug is…)

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.

Een reactie op Berastagi

Reacties zijn gesloten.