Alles ziet er anders uit, als de zon schijnt…

Zoek de verschillen met gisteren…

Het is heerlijk weer op deze donderdag: graad of 23 en een flauw zonnetje dat ‘s middags nog eens doorbreekt ook!
Een prima fiets gehuurd bij de buurman van onze Homestay.

We fietsen na het ontbijt op ons gemakje door de velden, verbazen ons over het ongecompliceerd lijkende leven van de locale bevolking en genieten met volle teugen.

Als we nog maar net op pad zijn, wanen we ons even in de bollenstreek: een Hollandse molen en tulpenvelden! Bij nadere inspectie blijkt het allemaal plastic te zijn en we hebben eigenlijk geen idee met welk doel dit hier is aangelegd. Het enige wat we kunnen bedenken is dat dit als locatie gebruikt zou kunnen worden voor een bruidsreportage, maar dan weten we nu al veel mooiere hier!

In bijna elk dorp zitten vrouwen aan/achter het weefgetouw en een van deze dames nodigt me uit om naast haar te komen zitten en geeft me een lesje weven. Afgezien van het maken van patronen en het kiezen van de goede kleur garen op de klos, is het geen vervelend werk: schering en inslag!
We nemen een door haar geweven shawl mee.

Weer een dorpje verder worden we ingewijd in het pijltje-schieten, wat ongevaarlijker klinkt dan het is, want het houten pijltje vliegt met een gigantische snelheid in het stuk karton dat een meter of 5 verder is opgehangen.

We hebben dan al een kerkhof bezocht, muurschilderingen bewonderd, een snee bananenbrood gegeten met een kop thee erbij en heerlijk uitgerust op een terras bij een glamping aan een meer.

Het is een fijne donderdag geweest en dan moet de vrijdag nog komen 🤭🤣

MOC CHAU

We worden om 8 uur bij de Homestay opgehaald voor een excursiedag naar Moi Chau en omstreken.
Het is wel 2 uur over de bergen rijden voor we bij de eerste stop zijn: de langste glazen brug (op grote hoogte) ter wereld (Guiness worldbook of records).

De Bach Long-brug in het district Moc Chau is maar liefst 632 meter lang, op een hoogte van 150 m. boven de vallei.

Het eerste wat opvalt is de haast Amerikaanse manier waarop deze attractie is gebouwd (safety first) en wordt gerund.
We worden vanaf de parking met een electrisch treintje naar de ingang gereden. Daar krijgen we (nou ja, krijgen niet helemaal, want er moet wel een flinke entree worden betaald) een toegangspasje en 2 kaartjes voor een flesje water/frisdrank. Voor we de brug opgaan, moeten we sloffen over de schoenen aantrekken en dan mogen we gaan. Om de paar honderd meter staat er een medewerker, die de gasten observeert en als die (nog) niet helemaal OK zijn, wandelen ze op een meter afstand met die persoon mee en kijken rustig of de gast zich goed voelt. Ik had dus de eerste paar honderd meter ook zo’n chaperonne en echt, het helpt. Na een tijdje voelde ik me allengs zekerder worden en liet ze me gaan…..Super! Allemaal zonder worden, alleen maar kijken, een glimlach en bemoedigend knikje.
Het is ook best indrukwekkend en spannend.

Ben je eenmaal aan de overkant dan wordt het weer even spannend omdat de omgang om de rots heen ook een glazen bodem heeft.

Als we denken dat we de attractie nu wel gehad hebben, komen we bij een grot uit die prachtig is uitgelicht en waar we zomaar in mogen wandelen. Heel mooi….

En dan kunnen we kiezen: met de lift naar beneden (in een soort raket) of 999 trappen naar beneden lopen. We kiezen voor het laatste.
De terugtocht naar de parking gaat ook weer met een elektrisch karretje: kortom het was een ware belevenis!

We gaan verder naar de waterval: niet zo spectaculair omdat het nu droog seizoen is, maar toch wel de wandeling omhoog waard.
Het ommetje dat we moesten maken naar de nep-theeplantage was het zeker niet: we konden daar niet eens een kopje thee drinken!🤭🥴

Bij het bezoek aan de volgende theeplantage kan dat wel, maar dan hebben we meer zin om een hapje te eten. Het valt niet mee om dit geregeld te krijgen met onze chauffeur (spreekt geen woord Engels). Hij is wel zo slim om onze hostess van de Homestay te bellen en die geeft hem een tip voor een goed restaurant. Hij kan dit echter niet gevonden krijgen en stopt voor een niet al te aantrekkelijk eettentje. Het eten dat in de vitrine uitgestald ligt, bevalt ons helemaal niet en we zeggen dat we dit niet willen. Hij belt weer naar de hostess en deze regelt wat we daar te eten krijgen en ik moet zeggen: de mensen doen verschrikkelijk hun best, koken erg netjes (alles is te zien) en we hebben lekker zitten bunkeren; van trappen lopen, (zelfs naar beneden) word je kennelijk heel hongerig!
De kokkin/eigenaresse van de zaak kan met Google overweg en wil met mij hele gesprekken aangaan. En hoewel de vertaalapp over het algemeen redelijk goed werkt, is dat met het Vietnamees lang niet altijd het geval. We hebben wel lol, maar we moeten verder en de dame lijkt van geen ophouden te weten. Op het laatst moeten we zelfs een beetje abrupt “bye, bye!” roepen om daarna snel in de auto te stappen, op weg naar de “hotsprings”. (De bloesemtuin kan onze chauffeur ook niet vinden🤣).

De weg naar de hotsprings verloopt over zulke smalle weggetjes en steile hellingen en dalingen dat het naar mijn idee nooit kan leiden naar de attractie “hotsprings, maar na een uur hobbelen en bonken komen we daar toch uit! Wat is dat toch heerlijk baden…..

Een hele mooie dag weer.