Afscheid van Bagan

Wat hebben we hier een fijne laatste dag.
Ons aanvankelijke plan om met een tuk-tuk een toer langs de mooiste tempels en bezienswaardigheden te maken, hebben we laten varen: we gaan weer zelf met de elektrische fiets toeren.

Ik ga geen namen van tempels meer noemen, want dat is totaal niet belangrijk voor de beleving van vandaag. We rijden voornamelijk off-road en staan soms op een punt waar ik wil stoppen en rondkijkend en 25 tempels tel.


We zien nu onderweg veel dagelijks leven: houthakken in het bos, een boerderij managen, geiten hoeden.
We zien ook twee pasgeboren geitjes: de navelstreng hangt er nog aan en ze kunnen ook nog niet goed staan.
Een oudere dame, vermoedelijk ook een toerist, is zo enthousiast dat ze blootsvoets het veld inrent om de geitenhoudsters te vertellen dat er een babygeitje is en dat ze niet verder mogen gaan met achterlating van de moeder met pasgeborene. Ze vergeet in haar enthousiasme dat ze blootsvoets  is en trapt in zo’n bolletjesplant met 1000 stekeltjes. Ze moet uit het veld “gered” worden door de geitenhoeder die haar een paar slippers aanreikt, waarna de met vingers en water proberen de voetzolen weer enigszins in orde te krijgen.

Bij een andere tempel is de groene loper uitgelegd, staan er paarse plastic stoeltjes in twee tegenover elkaar liggende rijen opgesteld en staan er een 6-tal mooie meisjes (ook in het paars) klaar als ontvangstcomité: er wordt een vip uit Cambodja verwacht. We weten niet zeker of we de vip zelf zien, maar er wordt wel iemand door de tempel begeleid op een manier die we nog niet eerder zagen: onder begeleiding van Cambodjaanse beveiligers.


We kopen een klein buddhabeeldje als aandenken aan Myanmar en de verkoopster wijst ons de weg naar een tempel met hele mooie wandschilderingen. Helaas mag je hier geen foto’s van maken en we zijn braaf, deze keer.

Peter zoekt steeds routes buiten de begane paden en dat vind ik wel leuk! Totdat we op een veld rijden waar nog nauwelijks sprake is van een weg.  “Gaat dit pad wel ergens naar toe?” roep ik. “Jaaaa..” hoor ik en ik geef gas. Dan zie ik Peter links naar beneden verdwijnen en hoor ik hem roepen “Blijf maar!” Maar het is al te laat: ook ik ben linksaf geslagen en kom in een afdaling met mul zand. Gelukkig kan ik nog na een paar meter stoppen, maar beneden mij zie ik Peter staan worstelen met zijn brommerfiets: het achterwiel graaft zich steeds dieper in het mulle zand.
Op dat moment realiseer ik me wat het betekent als je ergens in verzand raakt….

Enfin, na wat samenwerking en flinke inspanning staan de twee fietsen en wij weer boven en kunnen we terug: verder op deze weg is geen optie meer, we gaan niet meer van het padje af!

We sluiten ons verblijf in Bagan af met een etentje bij Elodie, een restaurant om het hoekje van ons hotel. Ik weet niet wat dat is met ons, maar we treffen het iedere keer zo goed. Het eten is heerlijk, de serveersters lopen het vuur uit hun sloffen om het ons naar de zin te maken en als we weggaan worden we door 5 serveersters omhelst en één fluistert zelfs tegen mij “I love you” waarop ik alleen maar kan stamelen “Nu al?……”

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.