3 dagen bezocht…..3 dagen regen…
Dat zou dus een treurig verhaal kunnen worden, maar dat is het niet!
Als we aankomen is het even droog, terwijl we de hele reis ernaar toe nagenoeg in de regen hebben gereden. Ik kom even bij en Peter gaat alvast het stadje verkennen.
We zijn, alweer, heel hartelijk ontvangen door Vladimir en Vanja, de eigenaren/beheerders. We zijn de enige gasten en dat blijft zo tot de laatste avond: dan komt er een pools stel bij met een camper.
Vladimir en Vanja beheren ook het naastgelegen hotel (eigenaar is de vader van Vanja) dat wegens geldgebrek nog niet helemaal af is, maar waar wel elk weekend feesten worden gegeven. Zo is er zateravond een bruiloftsfeest (we zullen wel wat muziek horen, zo wordt voorspeld).
De eerste regendag gaan we doorbrengen in de Spa van een hotel. In dit dorp zijn veel warmwaterbronnen en daar hebben veel hotels gebruik van gemaakt door toeristen (en autochtonen die het zich kunnen permitteren) naar hun thermen te lokken.
Het zijn super lekkere warme baden: heerlijk om in rond te badderen. Het welnessgedeelte valt behoorlijk tegen, omdat slechts 1 sauna werkt. De andere én de turkse sauna én de stoomcabine functioneren niet vandaag…. (Dat hebben ze niet verteld toen we er een ticket voor bijboekten, maar een kniesoor die daar iets van zegt. Ik dus, maar die boodschap kwam niet aan terwijl ik nog wel dacht dat ik hem zo duidelijk bracht…)
Maar al met al hebben we daar toch zowat de hele dag doorgebracht en echt genoten!
De derde dag was wel al weer beter weer voorspeld, maar helaas zaten ze er hier ook naast, die van het SMI!
Toch fietsen we naar de stad en tussen de miezerbuien door, kunnen we nog die bezienswaardigheden zien, die we gehoopt hadden:
- de warmwaterbronnen
- de liefdesbrug (met die slotjes – hier ontstaan, ook volgens wikipedia)
- de kerk, met de nieuwe schilderwerken in wording
en dat alles gelegen in en naast een groot langwerpig park dat het hart vormt van de stad.
We zijn er intussen ook in geslaagd om met een paar lossen onderdelen en waxinelichtjes, ons eigen rechaud samen te stellen zodat we vanavond (eindelijk na 4 weken zoeken naar een rechaud in diverse landen) kunnen kaasfonduen.
Als we naar huis fietsen vraagt Peter zich af waarom er toch zo belachelijk veel (ik schat minstens 30) “Apotheke” zijn hier als het water uit die bronnen inderdaad zo geneeskrachtig is als wordt beweerd. Ik heb er geen antwoord op….
‘s Avonds is het bal: de bruiloftsgasten maken er een mooi feestje van. Het einde horen wij niet meer, dan zijn we al lang in dromenland.
Als we zondagmorgen vertrekken, schijnt eindelijk de zon. Het afscheid van Vladimir en Vanja is heel hartelijk! We krijgen naast het agaveplantje dat we gisteren kregen, nu weer 3 flessen water mee en een goody-bag (o.a. een T-shirt en eigengemaakte jam).
Wij beginnen het in Servië steeds leuker te vinden.
Zondag 18 juni (ik zet de datum erbij opdat we nooit vergete…)
We rijden in een zonnig landschap 25 km. zuidwest naar het Zica-klooster, een bezienswaardigheid hier.
Het is ook een heel indrukwekkend klooster, gelegen in een mooie omgeving en redelijk goed bewaard gebleven. Ik schrijf “redelijk” omdat ik het doodzonde vind om te zien dat op manshoogte toch weer namen op de schitterende muurschildering zijn gekrast door toeristen (maar dit laatste is een aanname).
Studenica, is onze volgende bestemming en dat is echt een juweelttje! Een klooster, ook gelegen op een prachtige plek, uit de 13/14e eeuw, prima gesconserveerd en bewaakt (het lukt me hier echt niet om toch snel een verboden foto te maken: de wacht is zeer attent). Hij spreekt ook Engels en vertelt dat in de opgestelde doodskist in de kerk, de ongeschonden beenderen liggen van de eerste Koning van Servië. In de kist tegenover hem, liggen die van zijn zus.
Ook die van de stichter van het klooster worden, zij het in een minder belangrijk deel van de kerk, zorgvuldig bewaard.
We lunchen in een restaurant daar en hebben het idee dat dit voor het eerst auhtentiek servisch is: een schaal met ham, 2 soorten kaas, ei, tomaat, koolsalade en heerlijk warm brood.
Er zitten nog 2 oude kerels naast ons die in een heftige discussie raken met de alleraardigste serveerster die hem rustig van repliek dient, ook als hij regelmatig zijn stem verheft…. Geen idee waar het over gaat.Dat blijft toch apart hoor als je in een land bent waar je echt geen enkel woord van verstaat…
We waren eerst van plan hier ergens onze camper neer te zetten vannacht, maar omdat het nog zo vroeg is besluiten we door te rijden naar de Uvac-kloof. We hebben allerlei tips gekregen voor de overnachting.
De weg ernaar toe valt tegen: hij is weliswaar prachtig qua uitzichten, maar als chauffeur heb ik mijn handen vol aan de stevige hellingen, duizend bochten, tijdelijke stoplichten ivm wegopbrekingen en bulten en kuilen op de patch-work wegen die overal liggen, vooral naarmate we dichter bij het einddoel komen.
Als we weer bij zo’n tijdelijk stoplicht aankomen, zegt onze Garmin dat we linksaf, de onverharde weg op moeten, maar dat is zo’n smal pad dat ik niet meteen gehoorzaam. Ik parkeer de camper achter het stoplicht, zodat de mensen die na me komen kunnen gaan doorrijden op de linkerhelft als het licht groen wordt en Peter wandelt het pad in. Hij komt terug met de mededeling dat het een smalle weg is, eigenlijk maar voor 1 auto, dus wat doe je als er een tegenligger komt? Omkeren is geen optie. Ook komt er net een auto uit het pad omhoog en de automobilist daarvan zegt dat er aan dit pad helemaal geen camping is. We gaan er dus niet in en moeten nu dus de camper op de weg voor het opgebroken stuk gaan draaien. Dat lukt met de bereidwillige medewerking van zowel de automobilisten die achter ons staan, als die inmiddels van de andere kant afkomen. ik blokkeer het hele verkeer daar, maar geen getoeter of wat dan ook! Peter komt duimen te kort om iedereen te bedanken en we rijden terug, tot een soort kruising waar Peter weer maar eens gaat informeren bij een automobilist die daar ook stilstaat. Hij wijst een andere weg omhoog aan, met de mededeling “2 kilometers”!
Onze Garmin is de weg al lang kwijt en Peter heeft de juf van Google er ook maar eens bijgehaald: ook zij staat met de mond vol tanden. Het blijft akelig stil en op de schermen zie je dat wij dwars door de natuur rijden: geen weg te zien…..
We rijden door tot een restaurant, waar Peter weer maar eens gaat vragen waar camping Molitva te vinden is.
“Immer gerade aus; 4 km. verderop, daar waar het asfalt ophoudt”.
Inmiddels ben ik er behoorlijk klaar mee en ik kijk of luister niet meer of er nog ergens een alternatieve route of aanwijzing is. Ik ga nu doen wat die dame zegt!
En inderdaad, na 4 km. stopt het asfalt en zijn we bij een uitzichtspunt over de Uvac-kloof. Geen camping te zien…..
“We gaan zeker niet meer naar dat uitzichtspunt wandelen?…. polst Peter voorzichtig, maar hij kent het antwoord al: Eerst een camping vinden NU.
We draaien weer terug en na 2 km zien we een bord met Molitva restaurant, Parking en bedden.
“Gaan we daar naar toe?” “Daar gaan we naar toe…!”
Het is een verschrikkelijke afdaling, met kuilen en gaten, plassen, slijk, water…..
Op een gegeven moment sta ik weer voor zo’n modderpoel en vraag aan Peter “Gaan we hier door?” “Ja, we gaan hier door, al weet ik ook even niet hoe….”
Het lukt. De laatste hindernis, denk ik.
Maar dan komen we bij een paar geparkeerde auto’s, waarvan de inzittenden net terugkeren (te voet) van het restaurant, met daarachter een verschrikkelijke modderpoel.
“Yes, you must go there, it’s wonderful and it’s possitble. Drive at the left side..”
Ik ben nu inmiddels zo ver dat ik elk advies opvolg en rijd links door…..nét niet links genoeg….waardoor we….in de modder vastzitten met de camper. Ik krijg hem er met geen mogelijkheid uit. We “modderen” wat aan met onze reserve gaatjesmat, maar ook dat lukt niet.
Twee (van de 4 weten we later) mannen die het restaurant runnen komen aangelopen, geven aanwijzingen en stappen tenslotte zelf in onze camper en met het nodige gedraai en geduw krijgen we hem gelukkig toch los en rijdt hij een P-plaats vlakbij het restaurant op. “This is your place for tonight”…..
Als we een beetje bijgekomen zijn, lopen we naar het restaurant om wat te eten en dan hebben we een uitzicht…. Fantastisch! …
Ik kan niet zeggen dat ik slecht geslapen heb, maar ik heb wel eens een rustigere nacht gehad. De centrale vraag die maar blijft rondspoken “Hoe kom ik hier morgen- bergop dan- weer weg…”
