(Eerst maar even vertellen waarom ik zo onregelmatig blog. De wifi-verbindingen zijn op de laatste plaatsen waar we zijn: bagger. Dat is heel demotiverend. Ik schrijf dan wel in Notities, maar pas als ik dan eindelijk kan publiceren, moet ik alle foto’s er nog bij gaan vinden en die staan dan al weer een eindje terug in de tijd. Maar het zij zo….
Adios Ridaura
Donderdag, 27 juni
Camping Ridaura is geweldig. Enige nadeel is het geluid van de autoweg die ervoor langs loopt. Maar, wij staan bovenin tegen de Via Verde, het vrijliggend fietspad over een traject waar eens de trein liep en we hebben besloten de geluiden van de weg te negeren en dat lukt door alle andere voordelen.
Het welkom is warm en zeer klantgericht: de plekken zijn overweldigend groot; het sanitair is netjes en ruim; er is een broodservice; het restaurant heeft een beperkt assortiment, maar wat je er bestelt is heerlijk: vers en er is zorg aan besteed. 🔝en wat een vriendelijke uitbaters hier!
Op vrijdag fietsen we eerst landinwaarts, naar Llagostera. Peter vindt het niet zo’n mooie tocht, maar ik vind het nogal meevallen. Best een fijn vrijliggend fietspad, bijna helemaal geasfalteerd en rustig ook.
Llagostera is een klein dorp met een historische kern waar Peter, ondanks dat het lunchtijd is, toch eerst naar toe wil (waarschijnlijk in de hoop daar een leuk, klein,, excusief restaurantje te vinden. Nou, dat vindt hij niet, hij raakt er zelfs iets kwijt). In een mum van tijd sta ik alleen op de plek voor de kerk waar Peter met de fiets aan de hand omhoog klauterde en ik met een bochtje naar toe fietste. Er is weer een telefoontje nodig voor de hereniging plaatsvindt. Die vieren we met een paëlla, waarna we via de plaatselijke supermarkt, terugfietsen naar “huis”.
Fijne dag geweest.
Vrijdag 28 juni
ADIOS ESPAÑA
Alweer de laatste dag in Spanje. De tijd vliegt…
Vandaag fietsen we naar de Costa Brava, naar Sant Feliu de Guixols (ik had er ook nooit van gehoord, maar ik vind het beter klinker dan Lloret of Margrat de Mar.)
We drinken een pilsje op het terras aan de haven en rusten uit van de mooie tocht over de spoorlijn van weleer de “via verte”, die ons o.a. langs oude stations voert, waarvan er een tot een soort museum is omgetoverd (een keer ronddraaien en je hebt alles gezien), maar het is toch leuk om te zien en deze plek hier wordt goed onderhouden.
We fietsen naar het aanpalend gehucht aan zee San Pol om te lunchen. We hopen het toeristen -eten hiermee een beetje te ontvluchten, maar dat lukt niet.
Het eten ‘s avonds op de camping is – ondanks de beperkte kaart – van goede kwaliteit en met zorg klaargemaakt en geserveerd. (Top-camping deze!).
We krijgen een heerlijke mangosalade met tomaten en geitenkaas, en met basilicum-olie, gefrituurde artisjok en frietjes.
Ik maak nog even een praatje met een Nederlander (ik denk een jaar of 50) die met een grote ooglap op zijn gehavende gezicht zit. Hij is gevallen met zijn gewone elektrische fiets, zomaar, uit het niets. Ook hem hebben ze moeten hechten!
Een ongeluk zit in een klein hoekje. En het is niet het enige waar hij en zijn vriend mee te kampen hebben deze reis. De vloer van hun grote – nog vrij nieuwe – Bürstnercamper blijkt helemaal niet goed te zijn en ze moeten over Duitsland terug om het ding door Bürstner te laten repareren. Reizigers blijken van alles mee te maken en dat is wat het ook wel een beetje spannend maakt.
Zaterdag, 29 juni
We rijden naar Loupian (aan de zuidkust van Frankrijk). Wat we in heel Portugal en Spanje niet hebben meegemaakt, gebeurt hier. We komen 2 keer in een flinke file te staan die ons telkens toch wel zo’n 25 minuten vertraging geeft. De eerste wordt veroorzaakt door een Péage en voor mij is hij het spannendst, omdat ik, ingeklemd op de middelste baan tussen vrachtverkeer en toeristenverkeer, een sanitaire noodstop moet maken. Gelukkig laten de vrachtwagens mij ertussen en kan ik den Duuk op de vluchtstrook parkeren. Peter krijgt het er ook Spaans benauwd van en doet een schietgebedje dat er geen hulpdiensten langs moeten. Het gaat goed.
Ik word er weer heel lief tussen gelaten en we kunnen onze file vervolgen…..
De tweede file wordt veroorzaakt door een vrachtwagen die met een klapband te maken heeft gekregen.
Als we bijna op de Camping Municipal zijn, valt de voorspelde regen. Maar het stelt weinig voor en een uurtje later zitten we al aan de oesters in de smoezelige campingkantine. Etenstijd is eigenlijk voorbij, maar omdat er aan oesters weinig te doen is, behalve even open maken, maakt de kok een uitzondering. TOP!
We hebben ons voorgenomen om in deze streek elke dag oesters te eten. Ze zijn zo lekker hier en spotgoedkoop!
Deze eerste dag is het al gelukt en ook ‘s avonds eten we er een paar als voorgerecht bij de mosselmaaltijd in het dorp Mèze.
Heel tevreden fietsen we langs de mooie kust naar huis.
Zondag 30 juni
Vandaag hebben we een speciale missie. We fietsen naar het dorp Frontignan om het oesterrestaurant te vinden waar we vorig jaar in oktober gegeten hebben en wat we maar niet kunnen vergeten. Enige verschil met vorig jaar: we moeten er nu heel wat meer kilometers voor fietsen (20 km. enkel), maar we hebben het er voor over. Bovendien is het vanaf deze kant ook een hele mooie kustroute en zien we hier volop flamingo’s. Zo mooi! Peter vindt de zaak terug.
De serveerster waarschuwt ons dat onze fietsen aan de overkant niet veilig zijn: er wordt op geloerd en veel gestolen. We mogen ze op hun terras zetten, eigenlijk min of meer in het restaurant, want dat bestaat alleen maar uit een terras voor een soort schuur waar zij in wonen, vermoed ik.
Zat het hier vorig jaar stampvol, nu zijn we de enige gasten. Volgens de ober is dit te wijten aan de verkiezingen (hij is vanochtend vroeg al geweest) en hij verwacht dat hun gasten vanavond komen. Ja, natuurlijk; bovendien is in Frankrijk de lunch niet de belangrijkste maaltijd zoals in Spanje (we waren er net aan gewend😊)
Het eten smaakt er niet minder om. HEERLIJK, of het nu rauwe oesters, gegratineerde of scheermessen zijn….. het is allemaal even lekker.
Als we terug zijn, zijn we hartstikke moe, want ontzettend warm en ook nog wind tegen op de terugweg en pas als we een uurtje uitgerust hebben, zien we Max Verstappen 5e worden.
Een heerlijke dag!