vrijdag 21 februari
De beoogde chauffeur heeft geen tijd/zin/energie om met ons een dag weg te gaan, maar onze manager Kris lost dit op en is vandaag zelf onze chauffeur. Super, want dan hebben we gelijk iemand bij ons die a) veel weet en b) goed Engels spreekt en c) een hele lieve man is.
Toch is Peter ‘s morgens behoorlijk “pissed” op hem. “ Hij had toch moeten weten dat dit voor jou ondoenlijk was met één arm! Sterker nog, ik vind het ook voor mezelf veel te zwaar en gevaarlijk”, briest hij als hij terug komt van de klim naar de cave op de top van de berg.
Hij is waterdoor nat van de transpiratie en wringt letterlijk zijn shirt uit.
Ik heb na 75 m. al moeten opgeven en heb daar behoorlijk de pest over in…. Als ik later hoor dat het inderdaad niet te doen was en meer mensen daar moesten afhaken, ebt de teleurstelling weg.
Én ik heb, terwijl ik wacht op Peter apen voorbij zien wandelen en even later kunnen fotograferen in de bomen.
We zijn met een boot naar deze attractie gebacht en gaan ook weer met de boot terug. Daar wacht Kris weer op ons.
Uiteindelijk ben ik degene die aan Kris vraagt hoe hij toch heeft kunnen denken dat ík dat zou kunnen (op deze leeftijd en met één arm in het gips)? Vraag of verwijt? Het lijkt mij duidelijk en dat is het uiteindelijk ook voor Kris. “Sorry, sorry..”
Na een lekker bord fried rice pakken we de draad weer op en brengt hij ons naar Wat Kao Daeng met een Buddhabeeld in wording (het zal nooit afgemaakt worden, want de monnik die dit project uitvoerde, is overleden.)
Daarna varen we over de klong Kao Daeng, tussen de mangroves en volgt een wandeling over een board walk.
Kris weet veel, is een uitstekende observator, geeft ons niet alleen veel achtergrondinformatie maar stelt ook vragen. Hij is heel leergierig: kortom een gouden gast en dito gastheer.
Aan het eind van de middag sluiten we af met een heerlijke bak koffie op een terras dat uitkijkt op de mangroves en waar we zelf langs gevaren zijn.
Als we terug thuis zijn, heeft hij nog een verrassing in petto. We worden naar het dakterras gelokt (wij wisten niet eens dat het resort een dakterras had) waar 2 stoelen klaar staan en een tafeltje waarop 2 glazen zelfgemaakt “wijn” en bij de ondergaande zon vertelt hij het tragische verhaal van de bewoners van het huis dat hiernaast staat en waar we op uitkijken. Het verhaal van Shelley Ann Duncan. (Te lang om na te vertellen, maar het staat op Wikipedia en is zelfs verfilmd.)
Een geweldige afsluiting van een hele bijzondere dag.
Zaterdag 22 februari
Kris kondigt al bij het ontbijt aan dat hij vandaag weer onze “personal driver” zal zijn. We vertrekken na de lunch, dus de ochtend relaxen we op ons terras aan het zwembad.
We beginnen deze keer met een cappuccino en een gebakje aan het strand! Lekker zeewindje erbij…heerlijk! Nadat we nog wat schelpen hebben geraapt en een vogel hebben bekeken die een behoorlijk grote vis vangt en naar binnen werkt, rijden we langs de drie palmen (een fotogenieke plek en als die enigszins te vinden is, wil Kris dat we poseren).
We rijden naar de Lotusvijver. Het water staat relatief laag en de lotus is nog aan het herstellen van veel droogte, maar wat een schitterende plek! Tegen de bergen aan, de wetlands, met ontzettend veel mooie vogels, uitzichten. Zo mooi!
Om stil van te worden…
We rijden langs de Chinese Wat met een driemaster in de voortuin. Kris heeft een hoop informatie over de functie van zo’n Wat: gebedshuis en gemeenschapshuis inéén.
Als afsluiting van de dag gaan we naar een plaats waar we met de boot naar de Kissing Cave varen om van daaruit de zonsondergang te zien. Ik vind het sowieso al een mooie boottocht waarbij onze bootsman een extra stuk vaart naar het begin van het oerwoud waar luipaarden en allerlei andere wilde dieren leven. Niet dat we ze zien, maar we moeten even een stukje tijd overbruggen voor het perfecte fotomomentje in de kissing cave (🤭) en hebben het geluk om behalve een stelletje apen ook nog een grote hornbill op de grond te zien.
En de Kissing cave?
Kris zet ons af bij een Thais restaurant in de buurt van ons Cordelia resort. Na het eten wandelen we met een heerlijk ontspannen gevoel naar huis, waar we ons echt thuis zijn gaan voelen: zoveel lieve mensen weer, zelfs door de hulpen worden we verwend al kunnen we geen woord met ze wisselen.
Na een laatste hete nacht (spanning viel uit vannacht om 3 uur: geen airco en koud douchen “sorry, sorry”) nemen we afscheid van het personeel en brengen Kris en zijn vriendin ons naar het Peri-Hotel in Hua Hin.
We hebben een supertijd gehad in Sam Roi Yot.