tineke bruijs

Woensdag 25 september
We stellen de weg naar huis toch nog even uit, maar we verkassen nog wel naar een andere stad op Istrië: Porec.

Het is stralend weer als we de camper onze plek oprijden: vol in de zon, het moderne sanitairbloc naast de deur en alleen overburen in een appartement met privézwembadje, achter een hoge dichte heg.

In een mum van tijd stappen we op de fiets en rijden de 7 á 8 kilometers naar Porec langs een traject over campings over een schitterend fietspad dat precies de zee volgt. Tegen de tijd dat we eraf moeten zijn we bijna in het centrum van Porec en kunnen we het laatste stuk afleggen op een vrijliggend fietspad langs de autoweg: luxe fietstocht vandaag.

Porec js een bijzonder gezellige kleine stad met veel winkelstraatjes en ook superveel horeca!
De grootste verrassing is de basiliek uit de 6e eeuw. Er is veel van overgebleven; zelfs de klokketoren is in tact. Van de kerk zelf zijn alleen de fundamenten nog zichtbaar, met grote stukken prachtige mokzaïekvloeren.

Donderdag
En weer blijven we: er is nog steeds schitterend weer beloofd (en de vooruitzichten thuis zijn niet zo hoopgevend, althans wat het weer betreft…).

We besluiten om de kust zuidwaarts af te fietsen en komen langs een paar kerkhoven, een treurige beeldentuin én een nog treuriger Dinopark met een CraZy Cars entree in Funtana.
Kijk zelf maar:

Maar iets verder is weer een grappig stadje/dorpje VRSAR waar – je raadt het nooit – Cassanova zijn hart aan verpand had.

Hij wordt daar geëerd met een standbeeld en vereerd met veel damesbezoek!

Je kapsel gaat er niet op vooruit in het stadje VRSAR.

Maar lekkere lunchplankjes hebben ze dan weer wel…

‘s Avonds gaat Peter aan de wandel en lokt mij ook naar het strand voor een zonsondergang.

Ja, en zo ziet er dan uit als ik er bij ben…

Overigens is het niet de zonnige dag geworden die er voorspeld was en echt lekker warm is het dan ook niet geworden vandaag.

Vrijdag rijden we naar Oostenrijk: Neueggamsee (Faakersee). Camping Arneitz heeft alles te bieden wat je maar wenst.
Toen we hier vorige keer een nachtje sliepen was hij bijna volgeboekt, maar nu zijn we zowat de enigen die gebruik kunnen maken van de broodjesservice en het zeer luxe sanitair met zelfs föhn- en haardroogkappen (!). Het restaurant is al gesloten, maar om de hoek ligt Mykonos en nog een Italiaan.

Ik vind het onbegrijpelijk dat er zoveel (bijna altijd slechte) pizza’s gegeten worden in de landen waar we nu geweest zijn. Is het geen plaatselijk restaurant, dan zijn er zeker pizzeria’s waar de dikke, slijmerige pizza’s binnen 5 minuten op je bord liggen. Gelukkig worden we steeds inventiever in het vinden van iets beters.

Zaterdag
En vandaag komen we aan in Duitsland: in Prien am Chiemsee.
We hebben heel Oostenrijk doorkruist. De wegen zijn hier over het algemeen heel goed, maar dat betekent ook dat er veel aan onderhoud wordt gedaan. We komen in een file terecht (de eerste) en dat kost ons dan ook meteen 40 minuten. Het is wel op een mooi stuk, dus kunnen we rustig naar het witte kasteel boven in de bergen kijken en iets verderop liggen de bergtoppen echt in de sneeuw! Het koude seizoen kondigt zich aan ….

De receptie is nog gesloten als we om 13.15 uur aankomen, dus moeten we wel een pho-soep gaan eten bij de plaatselijke Vietnamees (‘t is soms afzien hoor 🤭). Vanavond schuiven we aan op de camping waar ze iets met zuurkool op het menu hebben staan: het wordt bij de receptie al aangekondigd.

De rest van de dag ziet er zo uit! 🌧️☔️

Heerlijke plek, heerlijk weer, al 3 dagen lang.

Zaterdagochtend komen we hier al voor 11 uur aan. De eerste camping die we op het oog hebben, is volgeboekt, dus wijken we uit naar de buurman. 
Het is een gigantisch grote camping – niet iets wat wij echt leuk vinden- maar zo merken wij nu: er zijn uitzonderingen. 

We hebben een uitstekende plek gevonden: de hele dag zon (als die er is) en uitwijkmogelijkheden mocht het onverhoopt te warm worden.
Hij ligt over de volle breedte aan het strand en aan de noordkant, waar je naar toe fietst als je naar het stadje Rovinj gaat, kun je kiezen voor een route over de autoweg waar een fietspad langs loopt of een route langs het strand en door het park/bos: schitterend!
Op het park zijn bakkerswinkeltjes, diverse restaurant en bars én voldoende nette sanitairunits. Het enige wat we echt lastig vinden is dat de wifi – althans op onze plek die toch op spuugworp van de receptie ligt – een slechte wifi-verbinding heeft. 
Is dat nou zo erg? Ja, dat is nogal vervelend, m.n. als je elke dag een blog wil schrijven en publiceren (dat lukt dus niet), als je regelmatig het weer wil checken, als je een route wil rijden, als je info wilt opzoeken over plaatsen, bezienswaardigheden etc. 
Maar goed, we doen het ermee…

Zaterdag fietsen we al naar het stadje Rovinj en we zijn niet teleurgesteld. Wat een prachtig plekje. De Balbiboog, de Euphemia-kerk en de pittoreske steegjes met winkeltjes en ateliers vol kunst die ernaar toe leiden, het haventje met de restaurants en de gezellige drukte én, we vinden een restaurant aan de haven waar ze de beroemde vispot serveren. Bedenk daarbij ook nog eens een “amuse”-van het huis die niet zou misstaan als een behoorlijk goed voorgerecht: geroosterd brood met een advocadomousse, en dan weet je het wel: super!

Als we op het bovenste punt in Rovinj zijn, zien we dat het beeld op de torenspits dat van een vrouw is.
In de kerk bevindt zich, achter het hoofdaltaar, een bijzondere marmeren tombe met een deurtje met slot. 

Dan hoor ik in het Nederlands: “Kijk daar, die muurschildering… dat is Femke!”
“Och ja, en zie je dat die leeuwen om haar heenlopen en niet aanraken”!

Ik spreek de dame aan en vraag of ze meer weet over Femke. En dat weet ze.
Femke (die officieel Euphemia heette) werd vervolgd vanwege haar godsdienst: zij was fanatiek katholiek. Zij werd daarom gevangen gezet en in de arena met leeuwen gegooid in de veronderstelling dat die haar zouden verslinden. Maar zie: zij werd beschermd door de Heer en de leeuwen lieten haar met rust. Daar was ze echter niet door gered, want ze werd gevierendeeld en haar restanten werden in de zee gegooid. 

Deze spoelden honderden jaren later aan en werden als relikwie opgebaard in deze tombe. Femke is nu de beschermvrouw van (de vissers van) Rovinj. Elk jaar, op 18 september, gaat het deurtje open en komen heel veel mensen haar hun eer bewijzen. 

Een prachtig verhaal, verteld door deze dame uit Alkmaar. De man die bij haar is, staat erbij te kijken alsof ook hij het voor het eerst hoort en zegt dan ontroerd: “Ik vind het zo mooi, hoe jij dat vertelt…”.
Hij blijkt sinds een jaar een LAT-relatie met haar te hebben en ze hebben het fijn samen, zo vertelt de dame mij. 
Ze vertelt ook nog dat ze voor het eerst met een groepsreis mee zijn en dat het haar niet altijd meevalt met zoveel mensen “en route” te zijn. Ze zijn nu even ontsnapt aan het reisje op zee (beetje snel last van zeeziekte)en dwalen met zijn tweetjes door Rovinj. Ze is wel blij met de gids die hen begeleidt, want die vertelt enorm veel achtergronden en anekdotes, waarvan we er zojuist een hebben gehoord. 

Terug op de camping, kunnen we nog – bijna tot de zon helemaal ondergaat- genieten van de laatste zonnestralen. 
We zijn blij met de verhuizing naar Rovinj…

Zondag is bijna een herhaling van de dag ervoor, al rijden we niet helemaal door naar Rovinj-stad en hebben we pech met het vinden van een Konsum die open is.
Max Verstappen wint bovendien weer niet in Singapore en het eten ‘s avonds in het campingrestaurant is net zo pover als de wifi.
Het kan niet altijd meezitten.

Maar de maandag is weer top! Het is nog steeds lekker zomers weer, de Lidl en Konsum zijn open, zodat we de voorraad weer eens goed aan kunnen vullen.
Op de fiets ernaar toe vinden we een restaurant waar we vanavond lekker verse vis kunnen gaan eten en ‘s middags genieten we van niets bijzonders op de camping voor onze Duuk. 

Het weerbericht voor morgen is ook nog gunstig: we boeken nog een dag bijj!

Dinsdag
Het heeft vannacht flink geregend en er zaten ook blisemflitsen en licht onweer bij. Ik heb weinig geslapen.
Maar, de temperatuur is deze ochtend superlekker en om een uur of half elf breekt de zon door.
Fijne laatste dag hier, want dat wordt het.

Peter heeft zojuist de visa voor de doortocht in Slovenië en Oostenrijk geregeld: morgen gaan we langzaam terug naar Nederland.

Gisteravond hebben we een prima restaurantje hier om de hoek gevonden: lekker lokaal en we kregen een prima gegrilde Dorado voorgeschoteld. Ik denk dat we hier vanavond onze laatste Kroatië-hap gaan eten.

Terugkijkend hebben we een goeie tijd gehad hier in Zuid-oost Europa met een aantal mooie ervaringen.
We hebben ons wel voorgenomen hier niet meer in het najaar naar toe te gaan: we vinden dan toch liever een plek waar we iets zekerder zijn van goed weer. Hopelijk gaat dat nog lukken de komende jaren…..

De eerste verkenningsdag gaan we als eerste naar de Arena, een ovaalvorming Amfitheater dat aan de rand van het centrum ligt. Ik vind het altijd indrukwekkend om te zien hoeveel er bewaard is gebleven na zo’n lange historie.

Daarna zien we de kathedraal (alleen de buitenkant, want morgen pas weer open voor publiek) en we rijden naar boven naar de burcht. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op Pula-stad. Met een lift kunnen we een uitstapje maken naar het ondergrondse gangenstelsel dat aangelegd is om tijdens de 1e wereldoorlog de inwoners een veilig onderkomen te bieden: Zerostrasse.

Het hoogtepunt voor mij is het bezoek aan het Olijfoliemuseum, inclusief proeverij.

Wat weet ik weinig over olijven.🫒 

Zo is er één olijf: de groene. De rodere en zwarte druiven zijn alleen maar langer aan de boom blijven hangen en dus verder gerijpt.

De beste olijfolie wordt geperst uit de groene druiven: extra vierge. Uit de groene druif wordt bij die eerste persing het minste olie gehaald, maar die is dan ook van de beste kwaliteit! Hij ruikt naar vers gemaaid gras, groene appels en heel fruitig én hij bevat heel weinig vet. De persingen uit druiven die langer gerijpt zijn, leveren meer olie op, maar de kwaliteit wordt steeds minder. De olie die uit de meest gerijpte en gevallen zwarte olijven wordt geperst, wordt eigenlijk alleen maar gebruikt als lampolie. De olie van iets mindere kwaliteit wordt vaak gemengd met een beetje vierge, precies tot hij weinig genoeg vet bevat om als vierge verkocht te mogen worden. Maar, de kenner ruikt en proef het: weinig frisse (gras- en fruit)geur en toch nog vettig.
Of ik het nou voortaan ook kan ruiken en proeven is de vraag, maar daar ter plekke is het overduidelijk!

Het is het beste als de olijven geperst worden waar ze geplukt worden, maar het moet sowieso binnen een straal van 40 km. gebeuren (niet te veel kwaliteitsverlies door de “reis”) en binnen 48 uur na het plukken.
2 a 3 theelepeltjes per dag is goed voor je gezondheid (tegen hart- en vaatziekten, tegen botontkalking en het bevordert de magnesiumopname).

Nou, dat was een leerzame middag hoor!

De tweede dag rijden we verder door naar de dagelijkse markt, een markt als bij ons, – groente, fruit, noten – aangevuld met , Ajvar, truffels en olijfolie. Voor de vis moet je binnen in de naastgelegen markthal zijn. Het is een lokaal gebeuren en je vindt er opvallend weinig toeristen. Die zijn er weer wel bij de Tempel van Augustus aan een plein dat vroeger het oude Forum was. De tempel van Augustus is eigenlijk maar een kwart van wat er oorspronkelijk aan paleizen aan het plein lag. We zijn verrast door de gezellige straatjes en de sfeer die in dit stadsdeel heerst: totaal anders dan die van gisteren.

Tegen de avond vinden we een plekje op de stenen aan het strand: uit de wind en in de zon en de zonsondergang zien we op het terras aan zee. 
We hebben dan inmiddels al wel besloten dat we morgen 36 km naar het noorden gaan, naar het plaatsje Rovinj.

En nu we toch zo romantisch de zonsondergang bewonderen, breng ik ook maar ter sprake dat ik het wel een goed idee vindt om a.s. week te gebruiken om zo zoetjesaan weer naar huis te gaan. Dat is wel een week eerder dan we in gedachten hadden, maar het weer wordt na het weekend weer stukken minder (veel kouder en met veel regen) en daar ben ik onderhand wel klaar mee. 

Peter is het er roerend mee eens: we zien wel hoe lang we er over doen. Is het mooi dan blijven we nog wat hangen, is het niks dan tuffen we terug. 

Eerst maar eens een zonnig weekend in Rovinj tegemoet!

Hemelsbreed ligt Pula maar 40 km. van Krk, maar we moeten over de weg, waar hard gewerkt wordt aan verbreding, dus totaal zo’n 100km. langer.

Wat meteen opvalt, is hoe groen Istrië is. En wat staan er veel olijfbomen!
Rond het middaguur komen we aan. Het is droog, maar er staat heel veel wind (restant van Boris, die maar blijft huishouden in midden-Europa) waardoor het moeilijk is om een plek voor de camper te vinden. Uiteindelijk hakken we de knoop door, want het is nergens behaaglijk. We hebben in ieder geval zicht op de zee en staan dicht bij het sanitairgebouw, restaurant, bakkertje en receptie.

Buiten zitten voor de camper gaat niet, want dan waaien we weg, maar we stappen toch op de fiets om naar het dorp 5 km. noordelijker te fietsen: Fažana. Dat gaat goed. Het grootste deel fietsen we op de stoep en op wegen waar weinig verkeer is.
Fažana is een leuk dorp, met een mooi pleintje en een hele oude kerk waar we helaas niet in kunnen. De boulevard aan het haventje is gezellig druk. We vinden een leuke plek op een terras om een hapje te eten en komen naast een groepje Duitse toeristen te zitten. Ze zijn met vieren, maar slechts 3 ervan zijn fanatiek aan het kaarten. Ze spelen skaat, een Duits kaartspel. De vierde, een dame, puzzelt in een boekje of doet even een dutje. Wij zijn daar enigszins verbaasd over. Houdt ze niet van kaarten of? ….

Peter zoekt op hoe het Duitse skaat gespeeld moet worden en dan blijkt het een spel voor 3 personen!
Boffen de drie kaarters even dat nr. 4 zich zo goed kan bezighouden met puzzelen en slapen 😴. Deze dame gaat ook eerder weg. Ik fantaseer dat zij als hobby “koken” heeft, en zich daar nu mee gaat bezighouden. Op die manier lijkt het me nog wel een gezellige vakantie voor die 4……

Nadat we gegeten hebben leggen ook wij, aangestoken door het enthousiame van de de buren, een kaartje. De serveerster vindt het allemaal prima, brengt desgevraagd drankjes en informeert zelfs wie er aan de winnende hand is. Op dat moment ben ik dat, maar als we weer naar huis gaan, is Peter toch de grote overwinnaar.

Als we terug zijn lopen we nog een rondje over de camping en ontdekken dat hij nog groter is dan we al dachten bij aankomst.
Peter gaat daarna nog een flinke wandeling maken en stuurt ter geruststelling van mij een mooie foto van een verlichte brug. Hij is de op weg terug….

Een paar dagen Krk in Kroatië. Het oprijden van het eiland is verrassend mooi.
Komend vanaf een bergkam duik je de diepte in, tussen hoge rotsen. 

Hoe dichterbij we komen, hoe minder regen en er dringt zich – echt waar – een flauwe zon op tegen de achterkant van het dunne wolkendek. Hoopgevend voor de komende dagen, waarin heel midden-europa zucht onder de barre weersomstandigheden die “Boris” daar veroorzaakt. Er zijn zelfs mensen overleden door verdrinking of anderszins en het waterpeil in de Donau stijgt nog steeds. 
Voorlopig zitten we goed, al drukt Boris ook hier zijn stempel op de weersomstandigheden: veel meer regen en flink wat kouder dan “normaal” in deze tijd van het jaar.

We doen het ermee!

Zondagmiddag fietsen we in ieder geval een stukje langs de kust waaraan de camping ligt. Het is er mooi. Kalme zee, dappere zwemmers en zonzoekers, hier en daar een aalscholver en een prachtige zonsondergang. Ik vind het gek: de hele dag laat ie zich niet zien en als hij dan ondergaat, doet ie dat in volle glorie. Dan is er voor mij de magie toch wat af al moet ik toegeven dat het mooie plaatjes oplevert.

 De dag daarna, op maandag de 16e, is het eigenlijk hetzelfde. De dag komt heel langzaam op gang en de zon komt er maar flauw doorheen. Gelukkig is het wel de hele dag droog. We fietsen naar het buurdorp omdat daar grote Supermarkten zijn en we de voorraad moeten aanvullen.

De weg ernaar toe gaat voor een groot deel over de drukke autoweg en dat voelt niet goed. Dat gaan we beter doen op de terugweg: er moet een fietspad beneden langs het water lopen.

Het wordt een flinke speurtocht, waarbij we een aantal keren denken “Ja, dit is ‘m!”, maar even zoveel keren terug moeten draaien omdat het pad doodloopt of onbegaanbaar is. Dan toch maar weer over de autoweg terug. Extra handicap: we moeten weer eerst de klim omhoog  én mijn batterij van de fiets dreigt leeg te geraken. Dat betekent dat ik energiezuinig moet rijden (lees: veel harder moet werken), mét de spanning haalt de batterij het of niet….
Met de tong op mijn schoenen (slippersin dit geval) kom ik boven en haal ik de camping. 

Weer wat geleerd: altijd starten met een volle batterij. Meteen opladen dus: morgen weer een dag, al verwacht ik niet dat we “lekker” gaan fietsen om de doodeenvoudige reden dat er hier geen fietspaden zijn. Jammer.

Dinsdag gaan we inderdaad niet fietsen. Ook vandaag komt de zon pas rond 11 uur door de wolken en kleurt de lucht blauw. Maar er staat af en toe een flink windje en dat is behoorlijk fris. Mijn oorspronkelijk dapper idee om vandaag echt in de zee te gaan zwemmen (het zeewater is goed van temperatuur) laat ik toch voor wat het is “een dapper idee” en we genieten van de zon zo lang die te vinden is in de buurt van onze Duuk. Boek erbij: heerlijk! Ook voor de lunch aan de haven nemen we uitgebreid tijd.

Omdag we vanochtend besloten hebben om morgen door de rijden naar Pula op Istrië, vinden we het wel een goed idee om vanmiddag een was te draaien, zodat we voorlopig weer vooruit kunnen en vanavond weer in een fris bed slapen.
Zo gezegd, zo gedaan!

Als we, na een dag in de regen te hebben gereden, aankomen bij de camperplaats in Ostarije is er niemand. Helemaal leeg, ook geen receptionist die zegt: “Welkom, zet uw busje maar op een fijn plekje….” Niks, alleen een klein briefje “kies maar een plek, wij zijn er om 17.00 uur” en het regent nog steeds. Niet hard, maar toch een ongezellige regen. 🌧️ 

Het eerste gedeelte vanochtend ging langs heel veel kleine dorpen. Het schoot dus niet echt hard op qua kilometers, maar we zagen wel veel van het platteland waarbij vooral de troosteloosheid en de armoede opviel. We zagen zelfs kerkhoven liggen waar we nog niet dood gevonden wilden worden.

Als we Kroatië inrijden, zien we meteen het verschil. Betere wegen,  veel mooiere natuur en veel meer afwisseling. Maar ook hier dezelfde soort dorpen. Eigenlijk één weg waarlangs aan weerszijden smalle sloten voor de waterafvoer met draineerbuizen en vrij smalle opritten naar de huizen langs de kant die allemaal lager gelegen zijn aan de weg. Soms een enkele zijstraat en dat is het. 

“Dat hebben wij weer…” zucht Peter pessimistisch. Het is duidelijk dat hij de regen en de kou spuugzat is. “Ik loop maar eens even naar het restaurant, een paar 100 meter verderop om te kijken of we daar vanavond tenminste fatsoenlijk kunnen eten…”

Even later komt het verlossende appje: “Gereserveerd voor 18.00 uur. Ik wandel nog even verder.” 

Intussen komen er steeds meer campers het terrein oprijden en tenslotte staan er toch zo’n 7 á 8. 

We eten in het restaurant, waar we wel wat tempo moeten maken, want om 20.00 uur komt er een gezelschap bruiloft vieren in de grote zaal naast het restaurant. De band begint al snel te oefenen. Het doet me denken aan verlovings- en trouwfeestjes zo’n 50 jaar geleden. 

Het eten stelt niet heel veel voor, maar we zitten droog, warm mét muziek en we zijn in goed gezelschap.

De hele nacht (voor zover we hebben kunnen constateren) regent het en ook ‘s morgens is het nog wat druilerig. We doen een kattenwasje en Peter gaat het toilet “regelen”. Hij ontdekt naast het chemisch toilet 2 hokken met een hondendouche!

Ik had er wel iets over gelezen op de website, maar kon me er niets bij voorstellen gezien de 2 toiletten die bij ons tegenover stonden. Hoezo wel douches voor honden en zo’n schamel toiletblok voor mensen????.

We wachten nog even tot het laat genoeg is om een face-time afspraak met mijn dochter na te komen en intussen loop ik nog even wat rond in de buurt van de receptie. En wat ik daar ontdek? Twee ontzettend luxe badkamers met alles erop en eraan!!!!

En als we na een uurtje wegrijden, zien we ook dat de omgeving schitterend mooi is. Een camping/camperplaats om aan te bevelen, vooral bij mooi weer! 

Op naar het mooiere weer op het eiland Krk…

De Ommekeer

De recensies zijn goed, de website ziet er modern en vakkundig uit en de camping ligt op de route. Vanwege het slechte weer willen we zo snel mogelijk naar Kroatië. En het voelt goed voor Peter.

Gisteren heb ik de Campingeigenaar Leo (een Nederlander) aan de telefoon gehad. Ik verwachtte een frisse veertiger die het roer heeft omgegooid, maar het klonk als een oude, dove man zonder gebit. Ik zeg niks tegen Peter. Die heeft er zo’n zin in! En voor een klein prijsje extra kunnen we aanschuiven aan tafel, met een kannetje wijn! Als ik aangeef daar gebruik van te willen maken, mompelt hij “Dan zal ik eens wat gaan koken….”

Als we arriveren ligt het veldje achter zijn huis er verlaten bij. Er zijn geen andere gasten en de regen heeft het hele terrein drassig gemaakt. Leo sliep. Hij voelt zich niet lekker vandaag en als hij ons binnen uitnodigt met een ‘Zal ik een lekker kopje koffie zetten?’ is hij nog niet in de gelegenheid geweest om zijn kunstgebit in te doen.
Het is dus zeker geen veertiger, eerder iemand tegen de tachtig. Hij is alleen, maar heeft sinds kort wel een Hongaarse vriendin. Iemand die nog nooit buiten de dorpsgrenzen is geweest.

‘Zet ik een lekker kopje koffie voor jullie. En, oh, ja willen jullie nog even je paspoortgegevens opschrijven in het ontvangstboekje? Ze controleren hier zooooo streng! …. Jeetje, waar heb ik dat ook al weer gelaten? Ik ben zo’n chaoot….”
Ik kan me wel voorstellen dat hij het kwijt is. Er staat/ ligt overal van alles, maar niets lijkt op zijn plaats te staan/liggen. Het is één grote bende – (..”een mannenhuishouden”) mompelt hij – waar een kat en een hond tussendoor scharrelen en op de grote TV doet NPO-1 verslag van het regeerprogramma. Kortom: één en al triestheid.

“Wifi? Ik weet de code niet meer” , zegt Leo.
“Website? ‘Heb ik een website?’” vraagt Leo. Hij vertelt ondertussen een stukje levensverhaal. Zo’n acht jaar geleden heeft hij deze camping gekocht, een oud postkantoor met tuin.
‘Hier is een lekker kopje koffie.’
We kijken eens rond in de keuken. Hier gaan we echt niet mee-eten. Leo lijkt al weer vergeten te zijn dat we het daar gisteren over gehad hebben en vindt het kennelijk al lang goed.

Ook het dorp oogt verlaten en het lijkt of de tijd in 1970 is stil blijven staan. Een kruidenier tegenover de kerk. Een café met mannen die teveel drinken. De meeste avonden is ook Leo daar te vinden “Hongaarse les.”
Het restaurantje in het dorp is ook dicht, zo te zien al 10 jaar.

Om zes uur drinken we wat in het café, schuin tegenover de kerk. Eén van de vijf gasten is al echt helemaal bezopen. Een andere gast, die wat Duits praat en ons helpt bij de bestelling, Balint, geeft ons zijn telefoonnummer. Voor als we problemen hebben met electriciteit of water. Balint komt wel vaker in Duitsland of Nederland. Terug in onze bus maakt Tineke een blik soep open. We hebben ook nog crackers en kaas.

woensdag 11 september
De wegen waarop we nu moeten rijden, zijn verschrikkelijk slecht en er is geen omweg mogelijk. ‘t Is overal hetzelfde.
(Op onderstaande weg zijn we gedraaid omdat hij dwars door de puszta liep. Leuk, want avontuurlijk en geen vrachtwagens, maar echt niet te doen!)

De overige doorgaande wegen zitten vol diepe gaten en hebben soms omhoogstaande randen én het is er ook nog eens heel druk met vrachtverkeer dat natuurlijk gewend is om hier te rijden en precies weet waar de valkuilen zitten. Bovendien willen ze ook een beetje tempo maken op de stukken waar het naar hun idee kan, dus er wordt ook veel gepasseerd waardoor ik gedwongen word om op mijn spoor te blijven, putten of niet!
Eén keer klap ik dan ook in zo’n kuil en we schrikken ons rot! Gelukkig is er geen schade ontstaan en de banden lijken de klap goed opgevangen te hebben. We doen 4 uur over een kleine 200 km.! (Dat is wel inclusief een kwartiertje pauze om even een salade te eten en naar iets anders te kunnen kijken dan het kapotte asfalt waarop we vooruit moeten.)

De camping waar we op staan is super! Inderdaad pal tegen het centrum aan én met een vrij toegankelijke spa naast de deur én heel veel ruimte!

Dezelfde middag nog liggen we te dampen in het 37 gr. warme buitenbad: genieten hoor!

donderdag 12 september
De dag komt langzaam op gang en de zon komt er pas tegen 10.30 uur echt lekker doorheen.
Na een wandeling en het ontbijt, stapt Peter al weer in zijn natte zwembroek om naar het thermenbad te gaan. Ik laat mijn badpak eerst nog wat opdrogen…

Even later komt Peter mij halen. Hij heeft precies aan de andere kant van de zwemhal nog een gedeelte Wellness gevonden, met wel 4 baden, waaronder 1 super warm bad…en dan ben ik om….

Ik trek mijn vochtige badpak aan 🥴🤪 en lig even later in een heerlijk warm thermenbad.
En zo brengen we deze (voorlopig) laatste warme dag door waar we nog tot 11 uur ‘s avonds buiten van genieten.

Morgen rijden we door naar de grens met Kroatie, naar de camping met de prachtige website en de veelbelovende naam “De Ommekeer” in het plaatsje Felzöszentmárton…op de vlucht voor de komende regen- en koudeperiode.

We blijven nog een dag ondanks de miezerige weersvoorspellingen. Misschien hebben we net zo veel geluk als gisteren tijdens onze puszta-rit en kunnen we misschien nog een stukje op de fiets de puszta in!
Tegen half elf stappen we op de fiets en als we bij de poort zijn (en onze camper staat echt heel dicht bij de poort) begint het flink te regenen. We rijden door naar het dorp en het Natuurmuseum biedt uitkomst.
Het is een interessant museum over alles wat er hier leeft en waar mogelijk is het interactief gemaakt.
Zo kunnen we er bij voorbeeld 3D vogels spotten en er een etmaal (in 5 minuten) doorbrengen en ervaren welke dag – en nachtgeluiden te horen zijn.
In het tweede gedeelte krijg je voornamelijk te zien hoe de bewoners gebruik maakten van de natuurlijke omstandigheden en b.v. kleding maakten van huiden, gebruiksvoorwerpen van hoorns van het vee; het vlees bereidden en conserveerden en mozzarella maakten van de buffelmelk.

Nadat we even gepauzeerd hebben met koffie en een sapje, maken we de oversteek naar het Pastor- (herders)museum. En ook dit is weer verrassend interessant en het verbaast ons dat we gisteren tijdens onze puszta-rit zo veel hebben gezien van het leven daar. De extra info die we vandaag opdoen bij het museabezoek is vooral een waardevolle aanvulling die de beleving nog interessanter maakt.

De hoop die we stiekem hebben dat we ook nog met de fiets de puszta op kunnen, laten we varen: het is de hele tijd behoorlijk flink blijven regenen.
Wij gaan lekker lunchen bij het restaurant bij de bogenbrug en racen daarna naar huis.

Natte jassen hangen we te drogen onder de grote pergola bij de camping en de rest van de tijd brengen we binnen door.
Dat resulteert wel in een gewijzigd reisplan. We laten Roemenië schieten, omdat het daar de komende week echt belabberd weer is met dagtemperaturen van 14 graden met veel regen en daar hebben we geen zin in. Jammer, maar helaas.
We rijden morgen naar Hódmezövásárhely (zoek maar eens op Google waar dat ligt in Hongarije 🤭) omdat het daar morgen en overmorgen nog heerlijk weer is en de camping daar ligt naast een thermenbad (gratis toegang voor ons) en pal tegen het centrum. Daar hebben we zin in!
Daarna gaan we 2 dagen wat kilometers proberen te maken om in het weekend in Kroatie te zijn.

We slapen als een roos!

Puszta betekent leegte en wat dat betekent ervaren we vandaag.
We zijn rond lunchtijd al in Hortobagy en nadat we de camper op de plaatselijke camping Okotura hebben gezet, stappen we op de fiets naar het dorp zelf om ons te gaan laten informeren hoe/wanneer en waar we de puszta zelf op kunnen.

Het eerste infopunt is op maandag gesloten, maar in het tweede worden we goed geholpen met een plattegrond en aanwijspunten waar we waartoe kunnen gaan (2 km, verderop). Er start om 14.00 uur een huifkartocht door de puszta en we kunnen daar dus mee mee. Vandaag en morgen is er regendreiging en hoewel het ook nu hier grijs is, is het nog steeds droog en besluiten we eerst een snelle hap te eten bij de snackbar die we op het hoekje zien en daarna de puszta op te gaan.
De dame van de snackbar neemt onze bestelling op en wij wachten op een paar kleine stoeltjes in de veronderstelling dat we snel de broodjes met worst zullen krijgen (een snelle hap)…. Nou, dan valt tegen.
Hoewel de dame in kwestie hard aan het werk is en voortdurend met vette vleeslappen loopt te zwaaien die vervolgens op inmiddels kleffe frites wordt gekwakt, is er na 20 minuten nog geen spoor te bekennen van onze broodjes worst. De tijd begint te dringen en mijn geduld is op. Ik loop naar het bestelraam, geef te kennen dat ik de twee blikjes drank ga afrekenen en afzie van de broodjes: de tijd is ook op!
Ze kijkt me verbouwereerd aan, maar heeft de boodschap wel begrepen. Even later zijn we met een Wasa-knacker in de hand op weg naar de plek van waaruit we vertrekken. Het is ondanks de goede info toch nog even zoeken, maar het lukt! En we hebben zelfs nog even tijd om de stallen te bezoeken en een kop koffie te drinken. De bestellingen worden daar wel in een normaal tempo uitgevoerd.

En dan komt de huifkar aanrijden en ook Nikki (een gids) gaat mee. Het is nog even wachten op 4 Japanse dames met tolk, maar dan rijden we de puszta op…. de leegte in.

We komen voorbij een klein hutje van een veeboer die buffels houdt en een veehouderij met Marha-koeien.

Daarna staan er een flink eind verder 3 ruiters (csikós) te paard in traditionele kleding. Zij geven een show weg van wat zij de paarden in 6 maanden kunnen leren. Het zijn overlevingsstrategieën vanuit het verleden toen de puzsta werd aangevalen door de Ottomanen en er een flinke strijd woedde.
Met knallende zwepen worden de paarden getraind om geen angst te hebben voor het geluid van schoten (en zo klinken de zwepen écht) en worden de paarden van de tegenstanders wellicht afgeschrikt. De paarden reageren NIET.
Op een kort commanda gaan de paarden op hun zij liggen, doodstil, zelfs als de ruiter erop gaat staan. Op deze manier zijn de paarden minder zichtbaar/kwetsbaar in de strijd. Ze kunnen zelfs op hun achterste gaan zitten (waar dat precies voor nodig was, is mij niet duidelijk geworden). Het is heel indrukwekkend om dit in deze oorspronkelijke omgeving te kunnen meemaken.
Overigens worden deze paarden zonder zadel bereden.

En dan maken we kennis met de “big five” van de puszta. Het zijn vijf paarden die beteugeld worden door een ruiter die op de rug van de achterste twee de zaak ment. Op deze manier werden de paarden van gesneuvelde krijgers weer naar huis mee terug genomen.

Na al deze indrukken “karren” we langzaamaan weer terug, maar niet voordat we ook nog langs een schapenstal komen. Niets bijzonders zou je denken, totdat je de kurkentrekkers op hun kop gezien hebt.
Het is nu al een hele bijzondere dag (en we zijn pas 4 uur hier in Hortobaghy!)

We hebben nu inmiddels wel zin gekregen om wat te eten en dat doen we in het plaatselijke museumrestaurant. Daarna fietsen we nog even langs de beroemde 9-bogen brug. En dan gaan we vol met indrukken, terug naar de camping.
Er is inmiddels een camper bijbekomen…