tineke bruijs

Vanochtend zijn we verkast naar een ander hotel, dichter bij het oude centrum en 2 Wats die we willen bezoeken en ook dichter bij het meer waar we graag op zouden varen om naar het eiland Don Sawan Sacred te gaan.

Het zit ons niet erg mee vandaag en uiteindelijk toch weer wel.
De fietsen die door het hotel gratis worden verstrekt zijn een ramp! Die van mij gaat nog wel, want gelukkig heb ik de enige met een lage instap. Dat neemt niet weg dat er keiharde rupsbanden op lijken te liggen en elke vorm van vering ontbreekt.
Die van Peter rijdt “alsof je in een veel te hoge versnelling bergop rijdt” en ik heb hem werkelijk nog nooit zo zien sukkelen op de fiets. Hij moet regelmatig stoppen om te rusten en af en toe begint hij gewoon een stukje te lopen.
Wat wel heel fijn is, is dat beide Wats niet ver weg zijn en echt heel erg mooi!

De eerste herbergt in een aparte “kapel” een wit marmeren Buddhabeeld en hoewel deze ruimte niet altijd toegankelijk is voor publiek, kunnen wij nu gewoon naar binnen wandelen.

Bij de tweede (ik noem hem voor het gemak maar “Wat Petat”) staat een van de gebouwen/beelden helemaal ingepakt voor restauratie, maar wat nog overblijft is schitterend!

We worden ook gezegend door een monnik (ik moet er wel voor op de knieën en dat gaat nog net) en worden beloond met een armbandje.

Een van de oudste houten “tempels” is een bouwval geworden en wordt alleen nog maar bewoond en ondergescheten door de duiven. echt zonde, want hij is volgens mij nog best te restaureren. Maar Peter
stelt terecht de vraag of daar geld voor is…..

Dan sukkelen we naar het meer om naar het eiland te kunnen varen. De boot komt net terug en de schipper wil niet uitvaren voor 2 personen; het moeten er minimaal 5 zijn. Die zijn in geen velden of wegen te bekennen en teleurgesteld (vooral Peter omdat hij als plannenmaker vaak meer verwachtingen heeft dan ik), gaan we terug naar het hotel om te kijken of er een betere fiets is voor hem.

Hij vindt een andere die van hem in vergelijking met de vorige – die een 2 kreeg – een 4 krijgt.
Als Peter na de lunch (met veel zelfbediening en bier dat bij de buurman gehaald moet worden) weer wat op krachten is, rijden we toch weer terug naar het meer. Het was er gisteren aan het eind van de middag zo mooi, dus dat willen we best nog eens zien.

We gaan voor de zekerheid toch nog even naar de steiger voor de boot naar Don Sawan Sacred en dan komt er net weer een boot terug en staan we weer met z’n tweeën teleurgesteld te kijken.
Maar dan hebben we te maken met een andere bootsman. Hij biedt aan om voor een meerprijs toch met ons naar het eiland te gaan. Het wordt een privé-excursie. Hij wijst naar bijzondere vogels en plekken en op het eiland stapt hij met ons uit en maakt een korte wandeling naar een heilige boom, een tempeltje, een 3000 jaar oude waterput die ondergronds in verbinding staat/heeft gestaan met de waterput van Wat Petat op het vasteland. Het is er mooi, …vredig, …met buffels en pauwen.
Op de terugreis komen we nog langs de kant van het eiland waar de reigers tegen het vallen van de avond neerstrijken om de nacht door te brengen.
Het is een bijzondere ervaring.

Hoe omschrijf ik nu het beste wat Wat Rhum Pha Dan is? Ik doe een poging:
een mooi stuk natuur boven op een berg, met bijzondere bomen, tuinen, waterval en vooral veel tempels.
Als we er naar toe rijden, blijkt het een flink stukje buiten de stad te liggen en lijken we niet op weg naar een toeristische trekpleister. Maar dat is het wel.

We worden vriendelijk welkom geheten, moeten een klein entreebedrag betalen en ik mag meteen een mooie omslagdoek uitkiezen die over mijn broekrok wordt geknoopt. Daarna komen we op stoelen te zitten in een wachtrij voor een open bus die ons naar boven op de berg rijdt. Het is nog vroeg, dus plaats genoeg.

Als we uitstappen zijn we in een andere wereld. Kijk naar de foto’s hieronder.

Van lieverlee komen er ook wat meer mensen en dan zie je ook zulke mooie dingen.
Ik zie b.v. dit meisje verwonderd kijken naar Peter (ze ziet duidelijk dat die er anders uitziet dan de mensen rondom haar.)
Daarna gaat ze naast haar ouders staan en kijkt wat rond en als ze ziet dat haar ouders heel geconcentreerd in de bidhouding staan, doet ze het feilloos na.

De middag gebruiken we om een beetje bij te komen van alle indrukken én we zwemmen!
Het water is stervenskoud en het duurt echt wel 5 minuten zwemmen voor je er doorheen bent.
Maar, het is echt waar wat Peter al die tijd tegen mij zegt, “….daarna is het echt heel lekker” en ik ben er langer ingebleven dat ik ooit had kunnen vermoeden. Top!

Eind van de middag gaan we naar het stadspark en maken een flinke wandeling. Een stuk langs het grote meer (het grootste natuurlijke meer in Noord-Thailand) en rondom het naastgelegen meer. En hoewel we er niet op uit waren, zien we een hele mooie zonsondergang.

Wat een superdag was dit weer!

We zitten zeker al 20 minuten op een taxi naar het busstation te wachten, als Peter zegt: “ Ja, ik heb het ook in de reviews over dit hotel gelezen. Als je steeds met de taxi naar het centrum of zoiets moet, is het lang wachten: taxi’s zijn schaars. Maar na nog 5 minuten ijsberen, (geduld is een kunst, maar wij hebben die beiden nog niet altijd onder de knie) rijdt hij voor. Onze spullen worden snel ingeladen en als we wegstuiven, vraagt hij hoe en waar we naar toe willen. “Naar het busstation: de bus naar Sakhon Nakhon, a.u.b..”

Hij begint te bellen. Ik word dan altijd onrustig omdat ik dan begin te vermoeden dat hij niet weet waar het is. Waar dat vandaan komt, moet ik nog eens zien te achterhalen omdat het nergens op slaat.

We zijn in een mum van tijd op het busstation, waar de taxichauffeur ons pal voor de juiste bus afzet. De buschauffeur helpt hem om onze koffers in de bus te laden en gebaart mij om in de bus te stappen terwijl Peter afrekent met de taxichauffeur. Als Peter naast me zit, geeft de chauffeur gas en zijn we op weg naar de volgende bestemming. Hij heeft op ons gewacht nadat hij was ingeseind door onze taxichauffeur! On-ge-lo-fe-lijk…

We zijn daardoor al om 11.30 uur bij de volgende accommodatie. Een hotel met zwembad, dat wel, maar de aankomst is nogal verwarrend. Terwijl de receptioniste ons naar kamer 212 verwijst, brengen de werksters die meehelpen om onze koffers naar boven te brengen, deze naar kamer 202: net de andere hoek om. Ik sta in verwarring boven aan de trap: wie zal ik volgen? De werksters winnen. Zij hebben 202 net lekker gepoetst en ingericht en 212 niet!

Dan blijkt dat er wel wifi is, maar geen mogelijkheid om een hapje te eten en door de taalbarriere kunnen ze ons ook niet vertellen waar dan wel en oh, ja “ Fietsen? Nee, ha, ha, ha….”

We zetten de koffers neer, googlen wat op internet, lopen een blokje om het hotel en genieten even later van een kop hete, groene thee en super-lekkere sushi!

(Links een indruk van de stoep waarover we wandelen en rechts een dappere zwemmer, want het zwemwater is tot nog toe niet dusdanig op temperatuur dat ik me erin waag…)

‘s Middags genieten we aan de rand van het zwembad in het zonnetje en aan het begin van de avond gaan we op aanraden van de twee tieners op de receptie naar The Town. We hebben gevraagd naar een plek in de stad waar wat te doen is, b.v. dans en muziek “een beetje entertainment” in de open lucht.
We komen terecht bij een groot open restaurant waar kinderen rond de 18 jaar op hele lage stoeltjes aan hele lage tafeltjes (sorry voor alle verkleinwoorden, maar dat moet hier even) samen komen om wat te eten (b.v. hele vieze kipstukjes, die wij besteld blijken te hebben) en te luisteren naar kwijlmuziek van een life-artiest. Deze jongen heeft wel een hele mooie, dof antracietgrijze gitaar. Zomaar iets wat we opvalt in een omgeving waar wij totaal detoneren. We laten ons dan ook snel naar een avondmarkt brengen, waar ze ook al aan het opruimen zijn. We kunnen nog wel een aantal heerlijke pastas de nata kopen. De jongen die ze verkoopt weet vast niet dat ze typisch Portugees zijn, maar hij heeft ze wel perfekt gemaakt. Heerlijk!

Als we naar huis willen en bij een groepje jongens informeren of ze even een taxi willen bellen, vraagt een van hen of we even met hem mee willen lopen (wij denken dat hij ons zelf naar het hotel wil rijden en dat zijn auto verderop staat). We lopen achter hem aan (voor mij lijkt het meer op rennen, maar ik hou ze bij!) en komen bij de taxi-standplaats van het busstation. We weten weer waar we zijn en als we in de taxi zitten, zijn we weer echt geraakt door de behulpzaamheid van de mensen hier. Hartverwarmend.

Zijn we in andere stad beland? Ja en nee.

We zijn nog steeds in Nakhon Phanom, maar de Vietnamezen schrijven het als Na Khon Pha Nom en we zijn vandaag, vrijdag 17 januari, veel met Vietnam bezig.

Nadat we een paar uurtjes in de zon aan het zwembad hebben gelegen (en Peter weer zelfs er in!), fietsen we naar het huis van Ho Chi Minh.

Ho heeft hier asiel gekregen in de tijd dat hij er hard voor streed om Vietnam uit handen van de Fransen te krijgen (dat was toen kennelijk een tijd nodig). Hoe lang precies, 1 of 5 jaar, hebben we nog niet kunnen achterhalen omdat er verschillende verhalen zijn.
Ik vind het ook niet zo belangrijk, maar ben er wel van onder de indruk. Het huisje is goed bewaard gebleven in wat nu een klein dorpje is met een paar VIetnamezen.

100 meter verderop staat een soort openluchtmuseum met een tempelachtige constructie waar in plaats van het gebruikelijke Buddhabeeld nu een beeld van Ho staat. Dat komt vreemd over bij mij (afgoderij?), maar ja ik kom hier wel meer vreemde dingen tegen.

Zo zien we op weg hier naartoe op een brug een visser die met een tot kruisboog omgebouwd geweer, visser doodschiet en dan met een meegeschoten visdraad kan ophalen. Helaas vangt hij niets in de tijd dat we meekijken….

En in dit museum zien we ook een replica van het huis van Ho, precies op ware grootte van het origineel dat 100 m. hier vandaan ook te bezoeken is.

Behalve deze kleine gemeenschap Vietnamezen rond rond dit huis, vind je hier ook kerkhoven speciaal voor Vietnamezen en in de stad is er een heuse Vietnam-town, waar we tussen de middag een lekkere Pho (Vietnamese soep) eten.

Bij het Landmark hotel, vlakbij de boulevard in de stad, vinden we een lekker zonnig terras waar we een kaartje leggen en genieten van waar we zijn.
Laat in de middag als de zon al aan het zakken gaat, wandelen we nog een flink stuk over de vrijdagmarkt wat de stappenteller toch weer naar de 13.500 jaagt.

We hebben een heerlijke dag!

En gisteren, donderdag, was het ook al zo’n mooie dag. Toen zijn we naar de 3e vriendschapsbrug tussen Laos en Thailand gefietst.
Was een flink tochtje, alles bij elkaar zo’n 35 km. gefietst, maar het was het waard. Echt fijn!

Woensdag 16 januari

We zijn met de mini-bus in Nakhon Phanom aangekomen. En net zo vlot als bij het begin van de 2 uur durende reis – we worden aan de ene kant van het busperron afgezet en aan de andere kant staat het busje nog net om ons snel in te laden – is de aankomst: de bus stopt voor de deur van het hotel.

Het valt nog niet mee om binnen te komen, want er loopt een steile helling naar boven en er is geen hulp te zien en bovendien vermoedt Peter dat we voor de gesloten deuren staan, aangezien we door de glazen deuren alleen een hele grote verlaten hal zien en hij tevergeefs tegen de scharnierkanten van de deuren duwt. Maar, we komen binnen en de achter de balie verscholen receptioniste checkt ons vriendelijk in. Ze wijst naar de liften en zegt dat we naar de 1e etage moeten. Op ons kaartje staat ook 1411.
De deur van de lift gaat zó snel dicht, dat we haast vier keer klem komen te zitten met koffer en al en als we dan op de 1e etage vliegensvlug uitstappen (we leren snel!) dan staan we bij de administratie.
Waar de 1 op ons kaartje voor staat, weten we nog niet, maar we slapen in kamer 11 op de 4e etage.

Bij ons arrangement blijken ook gratis fietsen te zitten en nadat we een hapje gegeten hebben (hele lekkere Laap, trouwens), stappen we op de splinternieuwe Thaise fietsen en gaan via de boulevard de stad verkennen.
We vallen met de neus in de boter, want nadat we wat rondgedoold hebben, zien we vanaf het dakterras van de 711 dat er steeds groepjes uniform aangeklede dames komen toestromen die zich langzamerhand (en dan bedoel ik met langzaam zeker meer dan een uur) vormen tot een groep dames die een act gaan opvoeren. Ze moeten dan eerst nog wel een verschillende groepsfoto’s maken en hun opstelling oefenen. We gaan iets dichterbij kijken.
Ondertussen is er ook een groep jonge dames gearriveerd die wat danspasjes oefenen, aan hun kleding plukken, hun lachspieren oefenen en poseren voor groepsfoto’s.
Dat schept verwachtingen….
Van Marco – ook een van de zeldzame Falangs (buitenlanders) – krijgen we uitleg. “De familie daar in het wit gekleed is iets goeds overkomen en heeft deze dankdienst aan de goden georganiseerd”.
Misschien hebben zij de straatprijs gewonnen?

Er is een ceremoniemeester die de dankdienst leidt. Eerst wordt er uitgebreid gebeden en geofferd en dan pas komt het entertainment. Het wordt een prachtige dansvoorstelling zeker in het licht van de vallende avond.
We genieten.

Op hetzelfde plein werd ook nog een dame ontluisd,

een tijdrovend en – gezien het stampvoeten van de dame – pijnlijk karwei.

Als we thuiskomen gaan we naar het restaurant om een hapje te eten en weer zitten we er – net als vanmiddag – als enigen. We vermoeden dat we een van de weinige gasten zijn.

Als we naar de hal met de liften lopen zien we dat we het niet bij het rechte eind hebben.

5 bussen met mensen die hier 2 nachten logeren! Ze zijn op een studiereis en bestuderen de agriculture, voor zover ik het begrepen heb van de “leader” met gele pet.

Morgenavond vieren ze hier een feestje en hjj gaat zingen!

We hebben een mooi uitzicht én overzicht op Mukdahan, de Mekong-rivier, de 2e Thai-Lao Friendship bridge en de stad Savannakhet in Laos. We zijn op de Ho Kaeo Mukdahan City Observation Tower.

Het is nou niet bepaald de Eiffeltoren, maar we zijn hier ook niet naar toe gegaan om toeristische hoogtepunten mee te maken.

Op de 7e etage, de lift gaat maar naar de 6e, is een tempeltje. Ik denk voor het geval dat de Thai ineens onverhoopt zonder zouden komen te zitten. Voor wie moeten ze dan op de knieën?

Op de 6e etage gaat het vooral om het uitzicht en er staan wat objecten opgesteld waarvan wij de betekenis zelfs niet kunnen raden. Op de linkse foto een voorbeeld.
Beneden zie ik bij een buddhabeeld niet alleen elektrische kaarsen staan, maar ook elektrische wierookstokjes! Dat vind ik nou interessante kitsch. Ik ga aan de receptionistes (een stuk of vier leuke jonge grieten) vragen waar ik die kan kopen.

En dan komen de gsm’s weer in actie, Google-maps, Google translate: een hoop verwarring, gedoe en lol! Maar, ik heb een naam van een Monnikenbenodighedenwinkel en een route.
Daar gaan we op af! We moeten het onderweg nog wel een keer of vier, vijf vragen. Steeds krijgen we tegenstrijdige aanwijzingen. “Het is ietsje verderop”, “Het is ietsje verder terug”, “…aan deze kant van de weg” en “… aan de overkant!”, maar uiteindelijk blijkt de aanwijzing van de receptionistes “Naast een motorzaak” toch de beste.

Wij hebben dan wel intussen geluncht bij “Let’s meet at the Mekong river Restaurant”, deze keer voor het eerst op het grote buitenterras, waar we wel even een schaduwplekje gezocht hebben. Het is vandaag toch weer zo’n lekker, zonnig weer!

We proberen de elektrische wierookstokjes thuis uit en als Peter even later ook nog een Thaise reisstekker vindt, weten we zeker dat de stokjes ook in de Aalsbroek gaan branden.

En dan ik weer vergeten te vertellen dat Peter vandaag in het ijskoude zwembad heeft gelegen (dat was ook al zo in Khon Kaen). Het is maar dat er niet gedacht wordt dat hij een watje js.

Maandag 13 januari

Als de zon doorbreekt, gaan we douchen (brrr) en na een half uurtje is het weer heerlijk op temperatuur buiten. We eten een bakje yoghurt en nemen even een kijkje bij de buren waar op een klein veld een stuk of 18 buffels worden “uitgelaten”. Mooi om te zien, zo vlak naast de deur.

Als we helemaal opgewarmd zijn, laten we ons met de taxi naar Wat Manorom brengen. Boven op die Wat prijkt een gigantische hoog Buddhabeeld.

(Bij de wijsvinger van de rechterhand is een trapje zodat bezoekers de vinger even kunnen aanraken. Hier onder een foto waarop je kunt zien dat Peter dat ook doet, om goed te kunnen zien hoe groot dit beeld is.)

De Wat zelf is volgens ons nog niet helemaal af, want het is er vrij leeg en op een paar mooie beelden na, is er weinig te zien binnen. Ook nadat we met de lift naar boven zijn gegaan, is vooral de afmeting van de Buddha indrukwekkend en het uitzicht op de stad en op Laos aan de andere kant van de rivier.

Wanneer we boven zijn, word ik aangesproken door een groepje studenten “of ze me mogen interviewen”. Natuurlijk mag dat, nooit te beroerd om studenten te helpen.
Veel verder dan “Waar komt u vandaan?”, “Wat doet u hier in Thailand?” en “Hoe oud bent u?” komt ze niet met haar vragen, maar mijn antwoorden vindt ze interessant genoeg. Ze wordt pas echt enthousiast als ze hoort dat we overmorgen naar haar geboorteplaats gaan en heet ons nu alvast welkom.

We wandelen ook nog naar het iets lager gelegen slangenwezen Naga. Hij ligt op een prachtige plek en aan de duizenden rode wenslinten te zien die rondom de plek zijn opgehangen, een plek die druk bezocht wordt. Ook de voetafdruk van Buddha is hier te vinden. (Die was nog reislustiger dan wij, dat kan niet anders.)

De middag brengen we lezend en luierend in het zonnetje door.

Als we aankomen, schrikken we even. Van een luxe hotel naar een zeer klein basic houten huisje met een kleine kamer, met een douche-WC ensuite in the middle of nowhere. Voor dat laatste hebben we bewust gekozen, want dan kunnen we van hieruit lekker met de fiets naar de rivier en de omgeving verder verkennen. Zo hadden we het bedacht!

Maar, er blijken geen fietsen te zijn ondanks de vermelding daarvan op de website van Booking.com.
De vriendelijke host (een man van een jaar of 50 en zeker niet de eigenaar) spreekt bijna geen woord Engels en we moeten met de vertaalapp aan de slag om hem duidelijk te maken dat we toch echt fietsen nodig hebben… Hij belt naar de eigenaar (vermoed ik) die een Engelsprekende buurman (ook dat vermoed ik) heeft ingeschakeld om te vertellen dat er geen fietsen zijn, want gestolen, maar misschien kunnen we zelf in de stad gaan kijken, want zij weten het ook niet.

We krijgen ze zo ver dat zij zich gaan inspannen om hier fietsen te krijgen en dat horen we zo gauw mogelijk. We hebben er weinig fiducie in en zijn al op internet aan het kijken voor alternatieven. We blijven echter geduldig wachten, pakken nog niets uit en dan zien we de host ineens aan een fiets sleutelen (we denken aan een lekke band – hoe komen we er op?) en nog geen kwartier later staat er een 2e fiets. We zijn gered. We zetten de koffers op de grond en pakken zo weinig mogelijk uit, want waar laten we alles?
Na 10 minuten zitten we op de fiets op weg naar het dorp en de rivier in het vertrouwen dat daar wel iets te eten zal zijn.
Aan de boulevard vinden we niets. Hotel de Ladda, wat we een uur geleden nog als alternatief beschouwden, blijkt een leeg ongezellig hotel waarvan de keuken pas om 17.00 uur opengaat. Het schuur-restaurant op de hoek heeft een kaart waar we geen chocola van kunnen maken en de opgediende gerechten bij de overige gasten nodigen ook niet uit om die dan maar aan te wijzen.
Gelukkig vinden we een klein restaurant waar een blanke man met Thaise dame zitten te eten en de dame verzekert ons dat het eten hier heel lekker is en vooral de springrolls zijn fantastisch. En ze blijkt gelijk te hebben.

Daarna gaan we gauw terug naar ons tuintje dat heerlijk in de middagzon ligt en waar de wind nauwelijks voelbaar is (en het waait hard, hoor!).

‘s Avonds moeten we nog één keer de fiets op voor het avondeten en dan vinden we toch aan de boulevard (ik schat hooguit 20 meter achter Hotel de Ladda) een prima Chinees restaurant met fijne, vriendelijke bediening en lekker eten. Hier gaan ze ons de komende dagen vaker zien.

Als we naar huis rijden is het stervenskoud en dat blijft zo als we thuis zijn. Het huisje is niet warm te krijgen. We doen “keer op keer” en kijken naar de Mol en Moltalk.
Daarna kruipen we onder de deken in de hoop dat het daar warmer is.

Laat ik zo zeggen: het was een koele bedoening daar onder de deken…..

Dag 1 in J- Boutique Hotel, gisteren geboekt.

Vanuit het Hotel Amatara (betekent dat misschien amateur?) kunnen we toch niet naar het busstation gebracht worden (was wel beloofd bij aankomst). Dat valt tegen omdat we erop gerekend hadden, maar een tuk-tuk is er snel en op het busstation worden we supergoed geholpen en na een half uurtje rijden we in een mini-van (luxe busje voor 12 personen) terug naar Korat. Dat moet omdat er vanaf hier geen openbaar vervoer naar Khon Kaen is. 

Het reizen hier gaat toch zo gesmeerd, want ook op het busstation worden we door de dame aan het loket geboekt in een VIP-bus (echt een luxe dubbeldekker met fijne stoelen), worden we gedurende de wachttijd continu in de gaten gehouden en tegen de tijd dat de bus eraan komt naar het perron begeleid waar de bus 🚌 naar Khon Kaen vertrekt. 

(De met plexiglas afgeschermde eethokjes op het station. Als je goed achteraan kijkt, zie je zelfs speciale hokjes voor islamieten.)

Hotel J-Boutique verrast ons: vriendelijke ontvangst; hulp bij de trap op; frisse moderne kamer én gratis fietsen 🚴🏼. Daar maken we meteen gebruik van om rond het meer te gaan fietsen. Het is mooi en relaxt: we zijn in ons element!

Dag 2 in Nadee 10 Resort

Nadee 10 Resort is een luxe hotel met zwembad waar we vandaag weinig aan hebben. In het zwembad komt geen zon en het waait er behoorlijk en dat is in deze tijd geen goede combinatie.
In de zon is het prima weer en we laten ons naar de 9 verdiepingen tellende stupa Phra Mahathat brengen.

De binnenkant is ook indrukwekkend. Er speelt zich op de begane grond heel wat af. Er kunnen weer veel offers gekocht en geofferd worden en er wordt flink wat hulp van Budha gevraagd of dankbaarheid betoond (dat kan ik aan de manier van lichaam en handen buigen niet zien.

(Op de rechter foto zie je een drietal meisjes die een gekleurd soort waxinelichtje hebben gekocht. Daarbij hoort een speciaal briefje dat ze eerst heel aandachtig lezen – wellicht is het een gebed, dat kan ook – waarna ze het waxinelichtje aansteken en te water laten in een groot soort ronde wasbak, waarin het water langzaam ronddraait en de waxinelichtjes meeneemt: bijzonder om te zien.)

We klauteren op ons gemak de etages van de stupa op. Soms maken we een ronde aan de buitenkant om te genieten van het uitzicht én de prachtige tekeningen, houtsnijwerken, luiken aan de buitenzijde van de tempelgalerij en soms slenteren we over de etage zelf waar ook zoveel moois te zien is. Ik noem b.v. de verzameling grote waaiers, waarmee de bedienden een hoogwaardigheidsbekleder koelte mee toe wuifden. Wat mij verbaasde, is dat die dingen loeizwaar zijn (arme bediende!). Ook zijn er weer de documentkasten te vinden zoals we in Ayutthaya in het museum zagen.

We wandelen langs het meer naar de bovenkant, waar we gisteren logeerden, en kijken bij een Chinese tempel naar een dansoefening met twee hoofddansers en een groep jongeren die samen met een trommelaar het ritme meeslaan met twee houten kegels. Als het nummer klaar is,- en dat duurt wel even – zijn de dansers keikapot en staan naar adem te snakken alsof ze een halve marathon gelopen hebben. Trouwens, morgen vindt er hier echt een marathon plaats in Khon Kaen, maar dan zijn wij al weer onderweg naar Mukdahan.

(Tijdens het wandelen kom je de vreemdste wezens tegen! Wat denk je bijvoorbeeld van de bazin van deze twee hondjes?)

Voor de tempel zien we een jongen die een tik-tok-opname staat te maken van zijn mooie vriendin.
Als ik ze vraag om voor ons een Grab (een Über in Thailand) te bellen die ons naar Ton Tann gaat brengen, stoppen ze meteen met filmen en regelen een taxi voor ons. Terwijl wij wachten, gaan ze verder met filmen. Maar, ze houden bij wanneer de Grab in aantocht is, verwijzen ons naar de overkant van de straat en pas dan wandelen ze door naar een nieuwe filmlocatie. Wat een lieve, behulpzame mensen ontmoeten wij hier.

Ton Tann is de grootste avondmarkt die ik ooit gezien heb, met een supergroot foodcourt en een TV- scherm van een meter of 20 x 30 en ik overdrijf echt niet! Er is een arena waar kinder-entertainment is, variërend van een soort koekhappen tot een optreden van de spice-girls in spé. Allemaal aan elkaar gepraat door Jochem van Gelder in de vorm van Paul de Leeuw: heel lief en geduldig met de kinderen.

We sluiten de dag af met een portie sushi 🍣 op de avondmarkt en een lekkere kop koffie in de bar van hotel Nadee10.

Vol goede moed staan we – na een kop thee en 2 geroosterde boterhammen – bij onze fietsen. De receptioniste heeft haar duim al omhoog gestoken ten teken dat het allemaal in orde is.
Dat dacht ze tenminste…ze had de band opgepomp en meende daarmee het probleem te hebben verholpen. We lieten haar zien dat dat niet klopte.
We worden verwezen naar een fietsenmaker hier om het hoekje die hem dan wel voor 50 a 60 Bath zal maken. Voor € 1,50 laten we dat wel even fiksen. Maar, de fietsenmaker heeft er nog even geen zin en blaast hem op, duim omhoog en karren maar. Peter haalt het net naar het Historical Park…. je verwacht het niet he….?

Ik kan heel veel gegevens uit de reisgids overnemen, maar het belangrijkste/indrukwekkendste vind ik dat dit hele park vol staat met Kmer tempels en -resten uit de 11e eeuw. Zo mooi.

Het park wordt goed onderhouden: het gras wordt gesproeid en de blaadjes worden weggeveegd van de monumenten en de stoepen erom heen. Maar er worden ook veel restauratiewerkzaamheden uitgevoerd en dat is hard nodig.

En de opstelling van deze ornamenten (is dat het goede woord hiervoor?) deed me ineens denken aan de TV- beelden van de laatste tijd uit oorlogsgebieden.
Links komen de legers aangerukt, in het midden liggen de bommen en granaten klaar en rechts zie je wat er van de steden overblijft: in puin gevallen.

Na het bezoek komen we toch weer bij de fietsenmaker terecht die nu ook overtuigd lijkt te zijn dat oppompen niet helpt. Hij maakt even de band af waar hij aan bezig is en begint aan Peters fiets. Hij schuift nog wel even een stoel voor mij in de schaduw, zodat ik goed kan zien wat hij doet.

In een mum van tijd is het gebeurd en hij wil er geen cent voor hebben! (maar die krijgt hij wel: we zijn veel te blij dat we weer vooruit kunnen).

We fietsen de stad uit, naar Sai Ngam, een klein eiland, waar een 350 jaar oude Banyan-boom groeit. De takken daarvan zijn weer naar beneden gegroeid en zijn daar geworteld enz. Daardoor is er een soort gangenstelstel van stammen ontstaan. Heel apart.

Inmiddels hebben we wel besloten hier een dag eerder weg te gaan en 2 dagen in Khon Kaen te blijven.