Zamaia

Zaterdag 19 juni

‘s Morgens ben ik meteen in de weer om een filmpje te maken voor mijn vriendin Ria die vandaag jarig is.
Het filmpje lukt wel, maar nadat ik zo wat een uur bezig ben geweest om het naar haar te sturen, staak ik mijn pogingen en stuur een droge felicitatiemail. Dan maar zo….

We voelen ons prima op deze camping: helemaal niet druk; fijne douches, alles goed geregeld.

We verkennen de stad per fiets. We rijden langs de rivier, langs de boulevard, over de pier naar het uiterste puntje. Wat is het hier mooi zeg. Schitterende klifkust die ons enorm verrast!

We bekijken hem op verschillende punten die allemaal bereikbaar zijn met de fiets.
Waar wat extra loopwerk verricht moet worden, doet Peter doet. Ik hou nog even mijn gemak, maar het gaat stukken beter met mijn teen. Dat komt helemaal goed!

We lunchen bij een tapasbarretje, ons aanbevolen door de camping hostesses en we weten nu waarom! We nemen er uitgebreid de tijd voor en fietsen daarna nog wat rond. Op de camping aangekomen, spelen we Monopoly deal. Ik weet niet meer precies wie er vandaag won, maar het gaat deze reis aardig gelijk op!

En dag de zondag!

We zijn bijtijds uit bed want we willen op ons gemakje ontbijten, opruimen en vertrekken: vandaag gaan we ons eerste echte camperroutje rijden langs de kust (uit een officiële campergids)!

Als we alles gedaan hebben, doen we als laatste de fietsen op de fietsendrager en de rood/witte markering erop. Dan hoor ik Peter zeggen: “Oh, nee toch!?”
Hij ziet dat de nummerplaat van de fietsendrager verdwenen is! Gestolen? Verloren? En waar dan? En wanneer?
Wat is wijsheid?
Ik vermoed dat we aangifte moeten doen bij de politie. We hebben nog wel een stuk karton om het kenteken op te schrijven en achterop te plaatsen en dat gaan we bij vertrek bij de receptie eerst maar eens regelen.
Peter betaalt eerst de rekening en dan vertellen we wat ons probleem is.
De dames van de receptie vinden het heel vervelend voor ons, maar ze smullen van de afwisseling in hun werk en gaan er vol voor! Ze bellen de politie in het naburig dorp en komen er zo achter wat we allemaal moeten doen: aangifte doen, bewijs van verlies laten opmaken en morgen een nieuwe nummerplaat laten maken
(Naam en adres van dealer worden genoteerd voor ons. Ook wordt geadviseerd een nieuwe nummerplaat uit Nederland over te laten komen, maar zover zijn we nog niet…: first things first).
Ze bellen ook nog naar Donostia, maar geen nummerplaat gevonden daar.
We krijgen een stift voor het nummerplaatkarton en duck tape en we vertrekken naar Zarautz;  op naar het politiebureau!

Het politiebureau is eerder gevonden dan een parkeerplaats, maar dat lukt uiteindelijk ook. Als we ons verhaal gaan vertellen, blijkt dat het bureau daar prima op de hoogte is van onze komst en we worden door 2 personnen ter plekke fantastisch geholpen! “Gaan jullie maar even zitten daar.” Als een van de heren een vraag heeft, worden wij niet naar de balie geroepen, maar komen zij naar ons toe: het is hartverwarmend en na een kwartiertje staan we weer buiten met de benodigde papieren. Als we nu aangehouden worden omdat het nummerbord ontbreekt, zijn we gedekt!

De rest van de middag leggen we toch nog een gedeelte van de camperroute af langs de prachtige kust en via Guernica, waar een muurschildering van de Guernica van Picasso te vinden is. Het doet me wel wat om het te zien op de plek waar de verwoesting plaatsvond in 1937.

De aankomst op de volgende camping in Sopelana is ook al weer prima: vriendelijke ontvangst met goede info. De rest valt tegen. Een beetje moeilijk toegankelijke plek en de camper moet er morgen weer af, want de nummerplaat moet gehaald worden.
We zien het wel, morgen. We zitten nu in ieder geval aan een dik verdiend biertje!