Op Schiphol is het heerlijk rustig.
We hebben alle tijd.
Vermoedelijk een quote die ik vaker zal gaan gebruiken nu Peter ook van zijn pensioen gebruik gaat maken. Ik schrijf “gebruik gaat maken”, omdat we eerst onze gedroomde reis gaan maken – dus dan is het genieten -, maar daarna is het de vraag óf en met ingang van wanneer hij van zijn pensioen gaat genieten. Ik ben heel benieuwd.
Terug naar Schiphol.
Koffie bij Starbucks (geen NS-vestiging al zit je midden op het station) en een lekker hapje eten bij Het Paleis.
Het vliegtuig naar Frankfurt vertrekt keurig op tijd, de transfer verloopt ook soepel en om 22.00 uur ’s avonds stijgen we zo soepel op dat ik het niet merk en na een minuut of 5 vliegen aan Peter vraag of we nog stilstaan of vliegen (ik heb geen raamplaats.)
De raamplaats is ingenomen door een redelijk fors uitgevallen Rus, zijn frêle vrouwtje heeft de plaats met extra beenruimte vóór hem ingenomen.
Achter mij zit ook een grote man. Dat zie ik niet, maar ik voel het wel in mijn rug.
Hij kan kennelijk zijn draai niet goed vinden, want hij verandert continu van houding, dat voel ik ook.
Na een half uurtje ongewilde rugmassage, ga ik op een andere plaats zitten. Dat kan gelukkig, want hij vliegtuig zit niet vol en in de rij naast ons is nog een plaatsje met extra beenruimte vrij, naast een jonge dame uit Duitsland en een gezin met 3 kinderen onder de 3 en een zwangere mama die, samen met papa op de rij achter ons zitten, en de twee stoelen naast me geboekt hebben voor luiertassen etc.
En dan gaat het op de rij achter me verkeerd. De kinderen worden moe of zijn het moe. Om de beurt en soms tegelijkertijd beginnen ze te huilen, te krijsen en te stampen (vooral in de stoel pal achter mij). “OK, headphone op, filmpje aan en maar niet aan storen,” denk ik aanvankelijk. Dat lukt maar half.
Inmiddels ben ik natuurlijk niet de enige die hiervan last ondervindt.
Een achterbuurman kan het niet meer aanhoren en zegt er iets van (wat en hoe precies heb ik niet meegekregen) en er ontstaat een levendige discussie tussen hem en het echtpaar, waarbij een aantal keren het woord “baby” beklemtoond naar voren wordt gebracht.
Dat gaat zo door tot een uur of één ’s nachts en dan ligt de kleinste in een vliegtuigbedje op onze rij met moeder op de stoel ervoor en slaapt papa op de rij erachter met de andere kids die inmiddels ook KO zijn.
Ik sjor mijn nieuwe halsdoek met steun om en wonder boven wonder val ik in slaap.
’s Nachts word ik nog een twintigtal keren wakker omdat de kleine zijn speentje kwijt is (vermoed ik). Mama komt dan weer overeind en stopt haar hand in het bedje, waarna het na een minuutje weer stil wordt en wij weer verder slapen.
Als ik de laatste keer wakker word is het van het gerammel van de karretjes: het ontbijt is in aantocht en over 2 uur zijn we er!
Het ontbijt vind ik niet lekker. Bij het derde hapje dat ik probeer weg te krijgen (de familie is inmiddels ook wakker en laat weer van zich horen) begint een van de kinderen achter mij flink te hoesten en uiteindelijk te kotsen. Papa grist een dekentje van de stoel naast me om de laatste golfjes mee op te vangen.
Een zurige lucht verspreidt zich.
Ik kan geen hap meer door mijn keel krijgen.
De daling wordt ingezet.
“We hope you enjoyed your flight”
Na een troubelige douane-doorgang (zie blog Peter: peterberkers.nl) is het weerzien met Kim en de kinderen geweldig fijn. Lachende gezichten, spandoek en pensioenbord en verhalen. Koen zie ik pas laat in de avond, maar wat ben ik blij dat ik weer bij ze ben, in Singapore.
Een reactie op “We hope you enjoyed your flight”