We zijn al vroeg in de middag in Het MU-Hotel in Ipoh. Het voelt meteen goed. Vriendelijke ontvangst, gezellige kamer. Als we ons geïnstalleerd hebben – wat steeds vlugger gaat – wandelen we meteen naar de Chinese wijk waar we wat lunchen. Daarna gaan we de brug over naar het oude gedeelte. We doen het heel kalm aan, want ik voel me vandaag niet helemaal top: wat buikkrampen en niet fit. Ook Peter loopt weer te snotteren: heeft hij toch gisteren op de tocht gezeten, zoals ik al vermoedde. We komen langs leuke oude straatjes, o.a. één dat vol muurschilderingen staat. Niet meer allemaal in goede staat, maar bijna elke schildering is bijzonder omdat er zo creatief gebruik is gemaakt van alle omgevingselementen: een regenpijp; een straathoekje; een electriciteitsmeter; een raampje; een luikje. Alles is geïntegreerd in het schilderwerk.
We drinken een kopje koffie in een steegje dat tevens het terras is van een zeer trendy koffiehuis en ik kom van lieverlee weer wat bij.
Als we even later in het House of Fantasy zijn, kom ik weer helemaal boven Jan. Wat hebben we hier een lol met alle maffe standjes die we moeten aannemen om op foto’s een hoop fantasie-scenes vast te leggen.
’s Avonds bij het eten maken we weer iets aparts mee. We bestellen ieder een eenvoudig gerechtje en Peter wil er graag een paar satéstokjes bij die op de menukaart staan en we bestellen er een kannetje thee bij: staat ook op de kaart. De serveerster komt na 2 minuutjes terug met de mededeling dat we geen saté kunnen krijgen. Het argument: “We hebben pas een nieuwe kok en die kan dit gerecht nog niet klaarmaken…” Ik houd mijn gezicht in de plooi en vraag voorzichtig of hij de andere bestelde gerechten al wel kan klaarmaken. “Ja, dat kan hij wel!” So far, so good.
Even later komt de serveerster met de bestelde thee, alleen brengt ze geen kannetje, maar één grote beker water met een theezakje erin die ze bij mijn kant zet. Peter zegt dat we een kan thee hebben besteld, omdat we allebei thee willen drinken. Ze wijst op mijn beker en stamelt “…refill….” Nee, we willen allebei thee drinken, daarom hebben we een kannetje besteld. Helaas kan dat niet: ze serveren geen thee in een kan. Peter wijst erop dat dat op hun menukaart staat. De serveerster sloft weer naar achteren en komt terug met het verhaal dat ze echt geen kannetje thee kan serveren, want – en nu komt het argument – gisteren zijn er heel veel theekannetjes gebroken! Nu lukt het me nog maar net om mijn lach in te houden. Dit geloof je toch niet?
Om de zaak niet op de spits te drijven (je kent Peter ondertussen wel) vraagt hij of ze hem ook een beker thee kunnen brengen, dan is het goed. Ze snapt het, denken wij, totdat ze een lege beker voor hem op tafel zet. En nu? Wat is nu de bedoeling? Moeten we nu hier aan tafel Tinekes thee voor de helft overgieten in de lege beker? Iets minder vriendelijk nu, legt Peter nog eens uit dat ze hem gewoon een beker thee moet brengen: je weet wel. Beker, heet water en theezakje! En zo gebeurt ook, uiteindelijk.
De kok kan al wel heel goede spaghetti koken, op de biefstukjes moet hij nog een beetje oefenen.
’s Avonds zitten we nog even op de bovenste etage van het hotel, waar ze een luxe lounge hebben met uitzicht op de verlichte stad en daarna gaan we op tijd naar bed.
2 reacties op Wat een leuke stad: Ipoh