De jongen die de toegangskaartjes naar de perrons controleert, komt naar ons toegelopen (wij zitten op een bankje voor het stationnetje op de trein te wachten). We moeten meekomen, want onze trein staat klaar. Het is nog een half uur voor de vertrektijd, maar hij weet het zeker en we moeten mee. Als hij mij met de koffer en rugzak ziet lopen, neemt hij die allebei over van me en loopt er de trap mee af en op naar de trein tot in de wagon waar onze plaatsen zijn! (Peter heeft stiekem spijt dat hij mij niet de zwaarste heeft gegeven.) maar, wat een service weer!
We zijn de eersten en naar even later blijkt, ook de enigen die instappen: we hebben de hele coupé voor ons zelf. Jammer is wel dat er door de decoratie aan de buitenkant, net één raampje beperkt uitzicht heeft en laten wij daar nou net moeten gaan zitten. Maar ja, we zitten dan wel in een schitterende Hello Kitty-trein.
Saillant detail bij sommige treinen hier: met een trappedaal kan het hele bankje omgedraaid worden. Handig: als er tegenover je iemand zit waar je op uitgekeken bent; keer je hem/haar gewoon de rug toe. Kan ook gewoon bedoeld zijn voor als je niet achteruit wilt rijden. Tot het volgende stationnetje proberen we zowat alle bankjes uit om maximaal van het uitzicht te kunnen genieten, maar dan stroomt de hele coupé vol met dagjesmensen en grijp ik naar mijn e-reader om verder te gaan “Achter gesloten deuren”.
Best-Hotel in Hualien (spreek uit: Walen) is een goede keus. Ruime kamer, 13e etage, mooi uitzicht op stad en bergen, vlakbij het station van waaruit we morgen de shuttlebus gaan nemen naar de Tarokokloof.
Eind van de middag gaan we naar een voorstelling bij de Ami-aborginals. In een grote hal krijgen we vooral veel vrolijke dansen te zien, die gaan over het oogsten van rijst en de huwelijksceremonie. Uit het publiek worden mensen geselecteerd die mee mogen doen en als Peter zich één keer laat verleiden een dansje mee te doen, is er geen ontkomen meer aan: hij moet trouwen met een Ami-dame. Hij wordt meegenomen en moet eerst een borrel drinken. Waarschijnlijk om zich moed in te drinken. Daarna wordt hij aan het meisje voorgesteld en samen moeten ze op de knieën. Ik weet niet waar ze het aan verdiend hebben, maar een of andere rookspuwende priesteres geeft ze billenkoek met een palmtak. Dat volgt er een soort handoplegging bij beiden en dan is het alweer gebeurd. Peter krijgt een soort stoel op zijn rug, waarop de dame plaatsneemt en hij wordt afgevoerd. Ik begrijp ineens de uitdrukking beter dat je ergens mee wordt opgezadeld.
Als we ’s avonds over de avondmarkt slenteren en hier en daar wat eten bij de stalletjes (dumplings en maiskolf) is het er een gezellige boel. Veel stalletjes waar “gespeeld” kan worden (ballengooien, pijltjes schieten, eendjes vangen) en er staat een jonge knul met een gitaar te zingen en last but not least: er is een gratis show op een groot kruispunt op de markt, vlak naast het foodcourt van de Ami-stam. Het lijkt op wat we net gezien hebben in het theater, maar dit is eigenlijk nog leuker, omdat het totaal niet commercieel is en het plezier van de dansers en zangers eraf straalt en uiteindelijk iedereen (groot en klein) mee mag doen, als hij wil. Niemand wordt gevraagd, maar iedereen is welkom.
Het is weer een dag geweest met veel indrukken.
Een reactie op Walen (Hualien)