…via Via Real naar Lamego

Nog even een paar plaatjes van de (vrijdag)avondwandeling rond het meer.

Zaterdag rijden we via de N2-route natuurlijk, naar Vila Real. We sparen de N2 – stempels in ons speciale paspoort (het wordt een ware sport) en als we voorbij een hotel komen waar ik meen een bordje te zien met het N2- teken, stoppen we aan de kant en gaat Peter erop uit met zijn paspoort. Hij komt lachend terug: hij heeft een stempel van het hotel gekregen, én ze wisten daat te vertellen dat we bij de vrijwillige brandweer moesten zijn en waar dat ongeveer was.
“Ja, nou gaan we ervoor ook”!
De kazerne ligt welliswaar aan de andere kant van de stad, maar het is geen wereldstad en de dames van de brandweer stempelen graag ons paspoort af. Peter mag zelfs op de foto met een brandweerauto 🚒 (een jongensdroom komt uit 🥴😄).

De route is weer landelijk en heel mooi.

‘s Middags fietsen we door Via Real. Het grote plein dat drie jaar geleden helemaal opgebroken was, is klaar, maar nu zijn er weer andere straten ontoegankelijk (er wordt gegraven of geteerd dat het een lieve lust is) en de stad blijft voor ons heel chaotisch aan doen. Zo konden we de toegangsstraat naar de camping moeilijk vinden, maar er staat ook nergens aangegeven waar die ligt! En waar de navigatie aangaf “links afslaan”was dat technisch niet mogelijk, want geen doorgang in de middenberm!
Als je het weet, is het niet zo moeilijk, maar hoe het in 2021 was, wisten we toch niet meer!

Verder hebben we die middag lekker onze rust gepakt onder de schaduw van de bomen. In de zon is het namelijk niet vol te houden: lekker warm dus!

Zondag, 2 juni

En vandaag rijden we door en langs de Douro. De druivenhellingen horen tot UNESCO werelderfgoed en niet voor niets. In de wijnvelden zijn honderden jaren geleden dwars tegen de hellingen trapjes gebouwd. Heel bijzonder om te zien en de manier van aanplanten is ook niet te vergelijken met de wijnvelden die we kennen uit andere landen. Deze wijnhellingen zijn echt schitterend mooi om te zien.

Bij een grote sluis zien we in de diepte een cruiseschip liggen; we zien het zonnedak. Even later komt het hele schip op straathoogte te liggen en vaart het onder een brug door het hogergelegen stuk Douro op. Fascinerend om te volgen.
De plaats Pinhao, waar we 60 km. voor omrijden, valt ons flink tegen. De toegangsbrug is heel smal, zodat er nauwelijks twee auto’s auto’s elkaar kunnen passeren en met een camper erbij wordt het millimeterwerk. Bovendien is er geen vrije parkeerplaats meer te vinden en als die er al zijn, wordt er geen enkele aanwijzing gegeven. Op het punt in het centrum waar het nog kan, keren we terug op onze schreden en nemen dan maar een korte pauze langs de kant van de weg: ook mooi hoor!

(Onderweg zien we 3-D voetgangersoversteekplaatsen).

Aangekomen op de camping in Lamego moeten we even slikken. De ontvangst van de receptioniste en haar man is uitermate vriendelijk. De echtgenoot is zelfs zo vriendelijk om persoonlijk onze camper op de blokken te rijden en hij staat waterpas. Maar de plekken zelf zijn zo klein als een postzegel en we zijn blij dat we op de hoek bij de ingang staan, zodat we niet tegen andere campers aan zitten te kijken.
(En als we niet omkijken, zien we ook de afvalbakken niet 🥴. Gelukkig wordt alles supernetjes bijgehouden.)

De ligging is, doordat het zo hoog ligt, op gelijke hoogte met het Santuário de Nosse Senhora dos Remédios die hoog boven de stad uittorent en te bereiken is met een trappenstelsel. Wij wandelen in 10 minuten via de achtertuin naar de kerk. In 1568 begon men met de bouw van de kerk ter ere van Stefanus, maar in de loop der tijd werd het meer en meer een Maria-gebouw. Pas in 1905 was de kerk gereed.
“Niet naar beneden lopen, hoor”, waarschuwt de receptioniste.
Dat doen we zeker niet: we dalen zo op de fiets de stad in!