De boys van Ricky brengen ons naar de weg. Het is alsof we afscheid nemen van vrienden. De taxirit verloopt gladjes en we genieten nog even van de mooie plaatjes die voorbijschieten. Het is weer allemaal goed geregeld: er wordt gewacht op ons bij de minivans naar Bukittinghi en vrij snel zijn we op weg. We zitten redelijk goed, al moet ik aan de raamkant wel heel goed uitkijken dat ik niet tegen een ijzeren stang aanklap die precies op de hoogte van mijn slaap voor het raam is aangebracht.
Na een paar 100 meter wordt er nog even gestopt om te tanken: 30 ct. per liter. De volgende stop is wel heel verrassend: we staan voor een soort KwikFit. Er wordt een band uit het busje gehaald en met passagiers en al wordt het busje opgekrikt en wordt er een wiel verwisseld. Het gaat redelijk snel allemaal, want na een kwartiertje zitten we al weer in het drukke verkeer. Er wordt nog een aantal keren gestopt om wat passagiers op te pikken en net als het busje stampvol is, stapt er nog een man in met een gitaar. Leunend tegen de dichtgeschoven deur gaat hij voor wat entertainment zorgen. Hij speelt en zingt (echt wel mooi) een drietal liedjes en nadat hij wat geld heeft opgehaald stapt hij uit: hij is op de plaats van bestemming. Wij zijn dat pas 2 uur later. Dan staan we op het busstationnetje van Bukittinghi. We worden meteen opgevangen door een soort taxibusje, waar we al bukkend in moeten kruipen om op een superlaag bankje te kunnen zitten. Ze vragen een belachelijk hoge prijs en nadat ik zeg dat dat natuurlijk een veel te hoge prijs is, beginnen ze schuldbewust te lachen en gaan ze met een aantal tienduizenden rupia’s minder snel akkoord. Ze zetten ons keurig voor het Novotel af.
Met alle ongemakken van dien, blijf ik het ontzettend leuk vinden om met de locals te reizen: never a dull moment.
’s Middags regelen we een excursie voor morgen door de dorpjes van de Minangkabau’ers. Het lijkt me een interessante dag worden waar ik heel veel zin in heb.