Udon Thani (Red lotus pond)

In januari en februari bloeien de lotusbloemen op het gigantisch grote meer, een km. of 75 buiten Udonthani. En dan natuurlijk alleen maar als de zon opkomt want als het te warm wordt, gaan ze weer dicht.

Om 6 uur worden we opgehaald met de taxi. De chauffeur spreekt net genoeg Engels om ons te begrijpen en het is een lieve man.
Om 10 voor 7 stappen we het 2-persoons bootje in en varen we precies als de zon opkomt het meer op.

Het is een betoverend boottochtje. Elke 5 minuten verandert de lucht en de lotuszee van kleur en naarmate het lichter wordt, komen ook de lotusbladeren hier en daar omhoog, aangelicht door de zon.
De bootsman voelt goed aan wat we mooi vinden en bij elke stop – een klein stukje tussen de bloemen – blijft hij stil en draait alleen de boot een beetje bij, als hij denkt dat het aanzicht dan mooier wordt.

Hij spoort me wel aan om even op de voorkant te gaan zitten, vanwege mooie ”foto-momentjes”, maar ja, ik moet ook weer terug…Peter biedt aan om dan even te ruilen. Dat dat allemaal niet meer zo soepel gaat, zie je hieronder 🤣😂

Als we na ruim een uur terug varen, zien we nog een mooie vogel (rode kop en helder blauwgroen van kleur, de grootte van een kraai). Ik ben benieuwd of Theo en Jeanne (vogelaars) hem herkennen, want de haastig gemaakte foto geeft niet duidelijk weer hoe fel gekleurd hij is en is bovendien niet scherp.

Als we de boot weer uit moeten, merk ik 2 dingen: ik ben behoorlijk verstijfd én ik bibber van de kou. Ik kan niet ophouden met bibberen en volgens Peter heb ik ook bijna geen stemgeluid meer. Op het meer voelde ik natuurlijk ook wel dat het behoorlijk fris was, zo’n 15 graden schat ik, maar de echte kou slaat nu pas toe. Ik voel me echt niet lekker.
We eten wat en drinken heet water, want thee kunnen we het niet noemen, en buiten bij de auto probeer ik me wat op te warmen in de zon.

Op de terugweg bezoeken we ook nog een Chinees tempelcomplex en omdat ik elke schaduw vermijd en zoveel mogelijk in de zon blijf lopen, knap ik langzaamaan op.

Als we ’s middags weer wat bijgekomen zijn, fietsen we naar de Orchid-farm. Daar heeft Covid en de klimaatverandering toegeslagen. Er is weinig over van de farm die het vroeger was, maar de kweker is de zaak weer aan het oppakken. Hij heeft al bijna de hele kwekerij overkapt met schaduwnetten (want veel te warm de laatste jaren) en bij een aantal planten zonder bloemen, laat hij ons een foto van de bloem zien op zijn gsm (niet echt wat we gedacht hadden te beleven.) Maar ach, na de lunch die we net hadden bij zijn overbuurvrouw én de fantastische ervaring van vanochtend, kan niet veel meer afdoen aan ons geluksgevoel.