Twee mooie dagen in Sur

Woensdag 4/12
“Kunnen we niet morgen naar Wadi Al-Shab?”
”Liever vandaag, want morgen wil ik naar Turtle Beach.”
Ik vraag niet waarom, want eigenlijk maakt het me ook niet zo veel uit, maar ik dacht na die forse wandeling van gisteren is het misschien beter wat te herstellen.

Als we na het korte overtochtje per boot de Wadi inwandelen – aanvankelijk samen met een Nederlands echtpaar (congres in Oman en samen met de echtgenote er 5 dagen aan vastgeknoopt). – lijken mijn benen vol te lopen. Wat is dit? Ben ik dan echt niet hersteld van gisteren? Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. …
Mijn schoenen lijken ook minder grip te hebben dan anders.
Ik neem wat vaker een pauze, drink meer water, ben extra voorzichtig op blinkende stenen, want glad, en na een tocht van 1 1/2 uur met niet echt veel gevaarlijke stukken zijn we op het eindpunt: De Wadi.

En dan begint het eigenlijk pas, want door deze wadi kun je stukken wandelen en moet je stukken zwemmen. Onderweg zien we pubers halsbrekende toeren uithalen om telkens van de rosten langs de kant in het water te kunnen springen.
Dan komen we bij een obstakel. Een grote gladde rotsblok waar je tegenop moet klauteren, eroverheen lopen en daarachter kun je dan weer een stukje verder zwemmen om bij een rotsspleet te komen waar je net met je hoofd doorpast, zo’n 4 meter lang. Dat is de uitdaging.
Dat ga ik dus niet doen.
We zien het Nederlandse echtpaar met grote moeite over de rotsblok terugkomen. Hij aan de ene kant, half lopend, half (uit-) glijdend, zij aan de andere kant zittend als op glijbaan waar je liever niet vanaf wil.
“Het is echt wel te doen, hoor!”, moedigt de dame ons aan en ze legt uitgebreid uit hoe je je hoofd een beetje schuin kunt houden en….” Ik hoor al helemaal niet meer wat ze zegt. Ik hoor alleen Peter zeggen dat hij het gaat proberen. Ik zie hem de gladde rots opklauteren. Ik durf even niet te kijken en net als dat weer wel doe, zie ik hem uitglijden en op zijn rug het water inglijden. Ik hou mijn adem in, maar hij staat weer en begint met een nieuwe poging. Ik roep nog een keer of twee dat hij het niet moet doen, maar tevergeefs. Als hij op een recht stuk bovenop staat, doet hij zijn duim omhoog. Ja, het zal wel, maar je moet straks ook weer terug he.

Ik zwem nog wat rond in de wadi, maar omdat Peter toch niet 1,2,3 terug zal zijn, kruip ik even op de kant om in het zonnetje te zitten. En dan krijg ik de voorstelling van mijn leven. Van de gigantische rots tegenover mij komt een jong stel afgedaald:  zonder touwen, zonder haken…..levensgevaarlijk. Andere mensen die in de wadi zwemmen kijken ook omhoog en zeggen “They are crazy…”:en gaan vervolgens verder. Ik moet wel blijven kijken en ik vind het ook wel superspannend om te zien.
Hij is duidelijk de beste klimmer/daler en gaat voorop. Vervolgens geeft hij haar aanwijzigingen en soms letterlijke ondersteuning van zijn schouders of hij houdt haar voeten vast! Met één bepaald stukje zijn ze zeker een kwartier bezig. Maar, ze komen er wel: uiteindelijk staan ze op het gladde rotsblok en kunnen ze verder.
Het heeft het wachten op Peter wel een stuk  leuker gemaakt en omdat ik ondertussen behoorlijk wat technieken heb gezien, waarmee mensen de rotsblok afkomen, zwem ik naar Peter toe om hem wat aanwijzingen te kunnen geven: het gaat goed en op zijn rug zit maar een klein krasje van de eerdere uitschuiver.
De spleet heeft hij onder water bedwongen.
Ik ben blij dat hij het er goed van heeft afgebracht.

De terugtocht gaat een stuk gemakkelijker en sneller (1 uur ipv van 1 1/2) en ik begrijp dan pas waarom: de heenweg was continu omhoog klimmen!

Donderdag 5/12
Vandaag gaan we dus naar Turtle Beach.
We starten met een bezoekje aan een scheepswerf in Sur, waar ze traditionele schepen maken, met de hand. Momenteel zijn ze bezig met een schip dat over 3 jaar klaar zal zijn en aan het schip dat min of meer klaar is en waar je op mag klimmen, is 2 jaar gewerkt. Vaklui zijn het natuurlijk, maar duidelijk niet uit Oman. Allemaal gastarbeiders en ik vermoed dat ze zelfs op de werf slapen, ergens achteraan waar ik een barak zie staan, waar veel was aan een waslijn hangt.

Daarna rijden we ook nog eerst even naar de “oude stad”, waar we wat doorheen slenteren en prachtige huizen zien staan naast onbewoonbaar verklaarde woningen (althans door mij). Een heel vriendelijke bewoonster is aan de achterkant van haar huis , waar ze een schaap heeft staan in een kippenschuurtje. In haar beste Engels vertelt ze dat dit haar huis is en dat het een schaap is wat we zien en geen geit. Die zijn hier veel te veel, zegt ze. En dat klopt ook wel. We komen verder weinig mensen tegen in de straten, geiten des te meer. Op het strand zitten wel wat mensen met kinderen.

Dan rijden we naar de meest Oostelijke punt van Noord-Oman, naar het Turtle Beach Resort. Ergens lazen we dat toeristen daar vanuit het resort heerlijk konden snorkelen vanaf een privéstrand en we gaan proberen of wij dat ook kunnen doen, daar, ook al zijn wij geen gasten van het resort.
We stoppen voor de slagboom en de bediende daarvan – in een haast militair uitziend uniform – begrijpt niets van onze vraag en verstaat geen woord Engels. Hij opent  vriendelijk de slagboom en we parkeren de auto voor het resort.
Bij de receptie in de mooie hal, staat de kerstboom al opgetuigd en de pakjes liggen klaar.  En ja, we moeten een toegangsprijs betalen van een paar euro p.p., maar dan mogen we daar te gast zijn op het strand met strandstoelen en parasols en frisse badlakens, douches en omkleedmogelijkheden, noem maar op! We zijn ook welkom in het restaurant voor koffie en lunch, (maar dat zit uiteraard niet bij de prijs inbegrepen).

De nieuwe snorkels doen het fantastisch: gewoon ademhalen door je neus en/of mond, dus niet met zo’n paardenbit in en in de volle breedte en hoogte zicht, al moet ik bij dat laatste een kleine kanttekening plaatsen. Op mijn snorkel zitten, gelukkig iets boven ooghoogte 2 stickers. Een met de maat en een met een nogal overbodig  plaatje dat het hier een snorkel betreft. Mijn uitzicht is dus niet zó riant. Bij Peter ontbreken die stickers. Ik ga naar de kant en probeer te ontdekken hoe ik ze eraf kan krabben, maar het lukt niet….nou ja, dan maar zo!

Als ik mijn snorkel voor een laatste rondje pak, zie ik ineens dat er over het hele masker een sticker zit en dat de 2 plaatjes daarop zijn afgedrukt! Ja, bij het laatste rondje snorkelen was ook mijn uitzicht riant!

Als afsluiting van de dag, rijden we nog even door naar Turtle Beach zelf. Een stuk strand tussen de rotsen waar elke avond rond 20.30 reuzenschildpadden hun eieren komen leggen. We vinden oude eierschalen en zien de kuilen van de schildpadden die gisteren hun eieren verstopt  hebben. Er waren er zeker 10, vertelt een visser ons.

We komen even in de verleiding om vanavond terug te gaan, maar we laten het hierbij. Zo’n 50 km. in het donker terugrijden vind ik niet echt verleidelijk.
Het is mooi geweest. We hebben een mooie periode gehad hier, in Oman 🇴🇲 .