Maandag 5 februari
We zijn van plan om naar de zuidelijke kant van de rivierdelta te fietsen, maar naarmate we daar dichterbij komen ziet het er niet aantrekkelijker uit én het is weer ontzettend warm (tegen de 30 in de volle zon! ): je zult niet lezen dat ik hierover klaag, maar we besluiten toch om aan “onze” kant te blijven en ons te beperken tot een zoektocht naar een Chamtower die hier ergens in een buurt verstopt moet liggen.
(Er groeien en bloeien hier echt overal zo veel bougainvilles: prachtig!)
Het valt niet mee om hem te vinden, maar via een monnik in een tempel die we onderweg nog even bezoeken, komen we te weten dat we om de heuvel heen moeten fietsen.
Als we dat gedaan hebben – naar ons idee – willen we trappen gaan beklimmen. Dan houdt een jong stel dat daar de berg afkomt en weg wil rijden op de brommer, ons tegen en vertelt dat we er nóg verder omheen kunnen met de fiets. Ze wijzen aan welke kant op en als we even later bij een zijstraat komen, staat het jonge stel ons op de hoek op te wachten om ervoor te zorgen dat we de goede afslag nemen.
Ik krijg er bijna een brok van in mijn keel: wat een lieve mensen hier, ook en met name de jongeren!
En dan komt er nog een meevaller, want onder aan de berg waar de Chamtower op staat, staat een elektrische kar ons op te wachten en worden we voor €1,20 heen en terug vervoerd!
Het is de moeite waard: een mooie toren met een lieflijke kapel. Ook een gewilde locatie voor a.s. bruidsparen.
Op de terugweg fietsen we nog langs een pagode en een telecomwinkel waar Peter “even” zijn Vietnamese simkaart moet verlengen. Gelukkig heeft de dame van het bedrijf evenveel geduld als ik, want alles bij elkaar zijn we er wel een uur mee kwijt: maar ach we hebben geen andere dringende werkzaamheden.
‘s Avond hebben we weer een lekker verrassingsmenu (wat een goede kok hier) aan de rand van t zwembad en aan het eind als toetje een leuk gesprek met Nhung, één van de serveersters hier die wel iets met ons lijkt te hebben. Ze komt naar ons toe en schrijft op de achterkant van de rekening de vraag of we nog iets willen vragen aan haar. Dat laten we ons geen twee keer vragen….
(Misschien heeft ze gemerkt dat we wel in zijn voor een gesprek?)
Dinsdag
De volgende dag is Nhung alweer in dienst bij het ontbijt (ze heeft vanmiddag vrij, horen we later).
Ze heeft gehoord dat we vandaag naar de rijstvelden gaan fietsen op zoek naar het rif (een rij rechtopstaande rotsen in the middle of nowhere).
Ze vindt het veel te ver voor ons en biedt aan om ons met de brommer te brengen. Dat aanbod slaan we af. Achteraf heeft ze wel gelijk dat het een behoorlijk eind fietsen is (zeker 30 km. en met dit weer een extra uitdaging)! Nhung heeft ook nog een tip voor een goed restaurant in de stad en daar maken we ‘s middags dankbaar gebruik van! Zo’n apart restaurant weer: heerlijk eten dat de 43-jarige SRI-Lankaanse jongeman en zijn echtgenote op tafel zetten in Restaurant Hayan, taste of the world. En ook hier weer zo’n leuk gesprek met eigenaar en echtgenote. Hij laat ons zelfs muziek horen van een Nederlandse groep Sowulo die een project heeft om Noordse folkmusic onder de aandacht te brengen! Ook de wereldpolitiek blijft niet onbesproken: we lossen niets op, maar zo fijn om te horen dat er zoveel gelijkgestemden zijn die snakken naar vreedzame samenwerking voor een dito samenleving.
Wat we onderweg zoal zien?
– veel platgereden muizen (ratten?);
– platgereden slangen;
– schaduwzoekende buffels onder een brug;
– een dode geit die afdrijft in het kanaal waar mensen die daar hun kleding wassen, ook wel een beetje raar van opkijken;
– en heel veel mensen die op hun brommer alles vervoeren in hoeveelheden om bang van te worden!
Als we terug in het hotel zijn app ik Nhung even om te zeggen dat we het gehaald hebben (🤣) en dat de lunch overheerlijk was.
Ze antwoordt opgelucht dat ze “happy” is dat we weer “safely in the resort” terug zijn!
Ik ook!
(Zo zwaar kan het zijn!)
