Op woensdag rijden we naar Split. Het is de op één na grootste stad in Kroatië met een prachtige, historische kern.
Het parkeren gaat hier moeizaam. We rijden een parkeerterrein op nadat we een parkeerkaartje uit de automaat halen en rijden het hele terrein door om een plaatsje te vinden. Niets. Uiteindelijk komen we bij een totaal andere uitgang waar we het kaartje laten zien. De slagboom gaat open en dan rijden we weer gewoon ongeveer waar we begonnen waren op de openbare weg. Dan maar een andere weg kiezen en daar vinden we bovenin, 10 minuutjes lopen van waar we willen starten, een mooi plekje.
Het is lastig uit leggen waar we nu precies terecht komen, maar ik doe een poging. Je loopt tegen een paleiscomplex aan (gebouwd door keizer Doicletanus) uit de 3e eeuw dat nog opmerkelijk goed bewaard gebleven is. Je kunt er doorheen door de kelders, waar vroeger de behuizing van de bedienden was en waar nu vooral toeristenwinkeltjes te vinden zijn. Eenmaal erdoor heen, sta je voor de kathedraal en de klokkentoren. De kathedraal is erg klein en bestaat eigenlijk uit twee delen, voor en achter het altaar: heel apart. Er is een mooie crypte. In het straatje tegenover ligt de tempel van Jupiter, die in de middeleeuwen dienst ging doen als doopkapel.
Alle andere straatjes in de buurt zijn eigenlijk even mooi: prachtige doorkijkjes en veel verrassende gevelversieringen. We proberen de tip van de ANWB uit: de beste pizzeria van Split. Lekker!
Op de terugweg nemen we de kustroute die o.a. langs Primosten voert. Daar komt de beste streekwijn vandaan Babic en die willen we eigenlijk wel eens proeven. Dat doen we uiteindelijk niet: een glas rode wijn kost daar omgerekend ongeveer € 13,00 en dat is hier echt een fortuin. De Babic die we later in de super kopen is goedkoper, maar ik vind hem dan ook nergens naar smaken (Ik controleer zelfs even of er wel alcohol in zit…)
En dan KRka National park. Geweldig mooi. Het is een canyon in het karstplateau, waar met wemelt van de watervallen. We varen naar “de mooiste,hoogste en imposantste”: de Skradinski buk. Via een houten vlonderpad (en veel trappen) wandelen we ernaast en erover heen. Het is echter zo druk dat de term “filewandelen” bij me opkomt. We zijn toch al op veel plekken in de wereld geweest en ook bij de highlights, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Echt jammer. Want zo’n plaatje in het ANWB-boek van de Skradinkski-watervallen met 1 badgast onderin, met als bijschrift “Een bijzonder idyllische plek om te zwemmen: waterval in het nationale park Krka) geeft wel een behoorlijk vertekend beeld.
Ondanks de ongemakjes erg genoten van de prachtige natuur.