woensdag 1 juni
We hadden het idee heel ver terug te gaan in de tijd, maar het lijkt steeds luxer te worden: we ontbijten zelfs in het restaurant op de camping.
Maar dan komt het echte werk. We fietsen naar de stad, maar net daarvoor moeten we een zijweg in die ons zal brengen bij een honderden jaren oude brug Mesi.
Hij is beter onderhouden dan de nieuwe brug! Het is een mooi plaatje en op weg terug naar de fietsen knoopt Peter weer een praatje aan met de schoolgaande jeugd die van de pauze geniet.
Terug onderweg naar de stad komen we van alles tegen: een boer met een paard en wagen, een dorpsbewoner op de fiets met een boodschappentas, een puber op een supersnelle brommer, een oud vrouwtje dat op haar stoepje wat voor zich uit zit te kijken: kortom het leven van alledag.
Dan gaan we op zoek naar Hotel Tradita dat bekend staat om de traditionele maaltijden die ze serveren.
Het is een mooie ervaring: bijna alle gerechten worden op een open houtvuur bereid en het is echt verrassend wat we voorgeschoteld krijgen.
Het Kasteel van Rozafa is het volgende bezoekpunt; het kasteel (meer een ruïne) waar Wie is de Mol dit jaar startte. Ik weet zeker dat zij niet de hele klim hebben hoeven lopen! Ik ook niet, want we proberen zo ver mogelijk met de fietsen omhoog te komen. Dat lukt tot 100 m. voor de toegangskassa, vanaf daar is het zwoegen in de brandende zon. Maar, we komen er! Het uitzicht op de omgeving is indrukwekkend.
Terug in de stad nemen we een drankje op een terras in de drukte winkelstraat van Shkoder die op dit uur van de middag pas weer langzaam tot leven lijkt te komen. Hiervoor draait iedereen zo’n beetje een tropenrooster en dat moet ook wel: het is meer dan 35 gr.
Onderweg naar huis kopen we nog wat kersen bij een van de stalletjes langs de weg.
Moe, maar heel tevreden, komen we terug op de camping waar we verder lekker ons gemakje houden.
Aan de prijzen die hier gerekend worden, zien we dat de camping niet echt spotgoedkoop is, maar voor ons altijd nog wel.