Sanabria – Villa Real – Parada

De tweede dag in Sanabria is er een die tegenvalt: geen spatje zon en wat nog vreemder is: het is echt heel koud! De weersvoorspelling zegt dat het 18 gr. is, maar op de fiets voelt het nog geen 8.

We fietsen nog  wel naar het dorp, een km of 5 verderop om boodschappen te halen en te lunchen, maar de middag brengen we afwisselend buiten, maar vooral binnen door. We gaan door naar Portugal.

Dinsdag 29 juni rijden naar via Braganza naar Villa Real in Portugal. Braganza is een gezellige, maar niet bijzondere stad. We wandelen er wat doorheen, bezoeken de kathedraal en drinken een bakkie koffie.

We dachten in Portugal van de mondkapjes buiten af te zijn, maar niets is minder waar! Hier loopt iedereen met een mondkapje op! We kijken het er nog eens op na, en ja, het moet als je niet kunt garanderen dat je 2 m afstand van een ander houdt! OK, we passen ons weer aan…

We rijden via een prachtige, landelijke route verder. Zo landelijk, dat ik me bij het passeren van de landsgrens vertwijfeld afvraag of dit echt wel de goede weg is!
Die bestrating! Die nauwe doorgangen! Ongelofelijk dat zoiets in 2021 nog bestaat in Europa!
De rest van de route die een stukje tolweg bevat, gaat smooth en behalve wat gezoek in de chaotische stad Villa Real, vinden we de camping snel,
We fietsen ‘s avonds nog even naar het centrum, maar dat levert alleen maar de bevestiging dat Villa Real een chaos is. Het halve centrum ligt opgebroken, de nauwe straatjes slibben dicht met auto’s waar je als fietser maar een beetje  tussendoor moet wringen. We wonnen nog wel een stukje viering bij in de kathedraal ter gelegenheid van het naamfeest van Petrus en Paulus.

We eten thuis in het restaurant van de camping Bacalhau. De naam verraadt het al: kabeljauw, hun specialiteit. Omdat we vroeg zijn heeft de aardige ober alle tijd voor  ons. Hij geeft uitleg over het eten, verrast ons met een stuk  of 5 snackjes vooraf en biedt ons een overheerlijk drankje aan bij de koffie “van het huis”.
Nadat we een kaartje gelegd hebben, lopen we terug naar de camper. Het is een heerlijke avond om buiten te zitten, maar ik duik er vroeg in: Ik ben niet topfit vanavond. Ffff een goeie nacht pakken.

Woensdag 30 juni.
Een echte camperdag: korte stukken rijden, veel stops onderweg voor al het mooie dat het land te bieden heeft en half de middag weer lekker neerstrijken op een volgende camping. Peter zoekt ze altijd een dag vantevoren globaal uit en dan pikken we er onderweg één die dan het beste uitkomt.

De eerste stop is op aanraden van de bazin van de camping, in Galafura. Het uitzichtspunt Soa Leonardo ligt zo steil omhoog dat ik er met de camper niet naartoe durf te rijden. Ik zet hem dus in de dorpje aan de kant, alvast omgekeerd nu het nog kan, en we beginnen te voet aan de klim zonder te kijken hoe ver weg het uitzichtspunt eigenlijk ligt. Dat laatste nu is niet slim We stoppen op het punt dat we nog 2 1/2 km moeten klimmen en daar haakt Peter zelfs af. We lopen nog wel een straatje van een gehucht in en hebben zo toch nog een prachtig uitzicht over het dal en de wijnvelden van de Douro.


De tweede stop na een adembenemd mooie tocht is in Peso da Regua (tip van de ober gisterenavond). Ook de moeite waard ! Sandeman waakt over het hele Dourodal dat de beste port levert uit het hele land!


Dan wordt het weer tijd om naar de camping te gaan. De eerst beoogde camping is in Viseu.Twee andere hebben we al moeten skippen: één omdat de verbouwing  nog niet klaar is/coronaregiem? (we weten het niet precies), maar deze is goed: ligt in de stad; leuk voor ‘s avonds!
Het laatste stuk is in een nogal achteraf buurtje en leidt naar een wel hele nauwe steeg. Omdat ik niet na de bocht kan kijken, vraag ik Peter om even uit te stappen en polshoogte te nemen. Hij komt even later weer omhoog de hoek om en wenkt met de duimen omhoog dat ik er doorheen moet (en ik denk dan ook, kan) rijden.
Op een gegeven moment is het zo kritiek dat ik links achter nog een cm. of 5 maximaal ruimte heb en voor rechts géén idee flauw idee. Peter staat te coachen, rechts voor maar begint nu ook aan de linkerzijde te kijken en terug op zijn post begint hij ook vragende blikken te vertonen en “oei, oei…. als-dat-maar-lukt” – blikken te werpen. Maar hij coacht dapper door en we halen het: geen schrammetje! Ik vraag hem wel om  voortaan iets ruimer in te schatten, want hier ga ik van dromen vannacht!
Dan komt de teleurstelling: er is geen camping, niet daar en in heel Viseu niet.

Nadat Peter nog even in de app gekeken heeft, rijden we door naar de volgende: 30 km. verder in Parada.
Als we daar aankomen, staan we op een gegeven moment op een driesprong waar de camping moet liggen, maar we zien alleen maar een soort verlaten bedrijf en verder niks.
Peter loopt de weg terug, ziet wat poorten en ik ga roepen bij het bedrijf. Een man komt naar buiten en als ik vraag waar hier ergens een camping is, zegt hij “Hier! Kom maar mee” en nadat ik toch nog snel Peter even geroepen heb, neemt hij ons mee door zijn bedrijfsschuren heen, langs stellingen, skelters, auto’s en weet ik wat voor troep ook, weer mee naar buiten, achter, waar inderdaad “iets van een camping” herkenbaar is: een WC-gebouwtje en gemarkeerde camperplaatsen met een stuk of 3 compleet verlaten caravans campers. “Acht, wat jammer dat jullie maar één nacht blijven”.

 

 

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.