De eerste ochtend brengen we door aan de rand van het zwembad, met uitzicht op het Tobameer. De eerlijkheid gebiedt om te vertellen dat dat alleen voor mij geldt: Peter is wel zo dapper om er in te gaan, maar door zijn reactie besluit ik dat ik het niet eens ga proberen.
Rond de middag gaat het betrekken en een uurtje later barst er een bui los die de hele dag duurt. Toch moeten we er even op uit om eens naar een reisbureautje te gaan en de mogelijkheden voor vervoer naar Bukittingghi te bespreken. Daar willen we onze volgende langere stop houden. Peter heeft na zijn duik in het zwembad al wat vooronderzoek gedaan en samen gaan we knopen doorhakken. Het lijkt namelijk mogelijk om in een dag daar te komen met een privéchauffeur en dat heeft de voorkeur. Peter wil namelijk een momentje maken van het feit dat we de evenaar over gaan. De eigenaresse met wie Peter vanmorgen e.e.a. doorsprak, weet dat we terugkomen, maar ze is haar niet. Haar dochter van een jaar of 14 kijkt alsof ze water ziet branden als ik zeg dat we voor de Travel Agency komen en ik moet het aanwijzen op de grote display die voor hun open kantoor staat. “Mama is er niet” en “Nee, ik kan haar niet bellen, want ik heb haar nummer niet”, stamelt ze in gebrekkig Engels. Dat maakt geen goede indruk, maar ’s avonds wandelen we toch maar weer (nog steeds in de zeikende regen) door steeds diepere plassen 3 heuveltjes op. “Ze heeft het geld zo hard nodig, vertelde ze mij vanochtend…”
Dit keer is haar man “My name is Ricardo” er ook bij. Hij ziet het niet zo zitten dat we de rit in één dag kunnen maken en gezien onze ervaring met de landverschuiving van een paar dagen geleden, ben ik geneigd dit eerder te geloven dan dat het wel kan. Bovendien vind ik het geen fijn idee om over deze wegen te gaan rijden met een chauffeur onder tijdsdruk (passeren is hier geen appeltje-eitje). Maar aan twee dagen hangt een veel duurder prijskaartje natuurlijk. We vinden het geen goed idee om af te gaan dingen, want voor minder dan de genoemde prijs kan het ook gewoon niet! We gaan er over nadenken; er zijn immers alternatieven.
We boeken nog wel een excursie over het eiland bij hen voor de volgende dag.
Op de terugweg overwegen we de opties nog eens en besluiten met het vliegtuig te gaan; de snelste manier en nog veel goedkoper ook. We vliegen dan naar Padang, overnachten daar 1 keer en gaan dan ietsje noordwaarts naar Bukittingghi. Dan maar vliegend over de evenaar!
Nadat het boeken van de vlucht op de i-pad vastgelopen is, mag Peter de computer van de receptionist gebruiken. Fonzie is erg behulpzaam, rookt intussen buiten een sigaretje, komt regelmatig vragen of het lukt en nadat Peter teruggerend is naar ons huisje om zijn random reader te halen, lukt het ook om de betaling af te ronden. Fonzie regelt daarna dat we met een toeristenbusje naar het vliegveld kunnen. Gelukt! We drinken er een pilsje op!