We zitten zeker al 20 minuten op een taxi naar het busstation te wachten, als Peter zegt: “ Ja, ik heb het ook in de reviews over dit hotel gelezen. Als je steeds met de taxi naar het centrum of zoiets moet, is het lang wachten: taxi’s zijn schaars. Maar na nog 5 minuten ijsberen, (geduld is een kunst, maar wij hebben die beiden nog niet altijd onder de knie) rijdt hij voor. Onze spullen worden snel ingeladen en als we wegstuiven, vraagt hij hoe en waar we naar toe willen. “Naar het busstation: de bus naar Sakhon Nakhon, a.u.b..”
Hij begint te bellen. Ik word dan altijd onrustig omdat ik dan begin te vermoeden dat hij niet weet waar het is. Waar dat vandaan komt, moet ik nog eens zien te achterhalen omdat het nergens op slaat.
We zijn in een mum van tijd op het busstation, waar de taxichauffeur ons pal voor de juiste bus afzet. De buschauffeur helpt hem om onze koffers in de bus te laden en gebaart mij om in de bus te stappen terwijl Peter afrekent met de taxichauffeur. Als Peter naast me zit, geeft de chauffeur gas en zijn we op weg naar de volgende bestemming. Hij heeft op ons gewacht nadat hij was ingeseind door onze taxichauffeur! On-ge-lo-fe-lijk…
We zijn daardoor al om 11.30 uur bij de volgende accommodatie. Een hotel met zwembad, dat wel, maar de aankomst is nogal verwarrend. Terwijl de receptioniste ons naar kamer 212 verwijst, brengen de werksters die meehelpen om onze koffers naar boven te brengen, deze naar kamer 202: net de andere hoek om. Ik sta in verwarring boven aan de trap: wie zal ik volgen? De werksters winnen. Zij hebben 202 net lekker gepoetst en ingericht en 212 niet!
Dan blijkt dat er wel wifi is, maar geen mogelijkheid om een hapje te eten en door de taalbarriere kunnen ze ons ook niet vertellen waar dan wel en oh, ja “ Fietsen? Nee, ha, ha, ha….”
We zetten de koffers neer, googlen wat op internet, lopen een blokje om het hotel en genieten even later van een kop hete, groene thee en super-lekkere sushi!


(Links een indruk van de stoep waarover we wandelen en rechts een dappere zwemmer, want het zwemwater is tot nog toe niet dusdanig op temperatuur dat ik me erin waag…)

‘s Middags genieten we aan de rand van het zwembad in het zonnetje en aan het begin van de avond gaan we op aanraden van de twee tieners op de receptie naar The Town. We hebben gevraagd naar een plek in de stad waar wat te doen is, b.v. dans en muziek “een beetje entertainment” in de open lucht.
We komen terecht bij een groot open restaurant waar kinderen rond de 18 jaar op hele lage stoeltjes aan hele lage tafeltjes (sorry voor alle verkleinwoorden, maar dat moet hier even) samen komen om wat te eten (b.v. hele vieze kipstukjes, die wij besteld blijken te hebben) en te luisteren naar kwijlmuziek van een life-artiest. Deze jongen heeft wel een hele mooie, dof antracietgrijze gitaar. Zomaar iets wat we opvalt in een omgeving waar wij totaal detoneren. We laten ons dan ook snel naar een avondmarkt brengen, waar ze ook al aan het opruimen zijn. We kunnen nog wel een aantal heerlijke pastas de nata kopen. De jongen die ze verkoopt weet vast niet dat ze typisch Portugees zijn, maar hij heeft ze wel perfekt gemaakt. Heerlijk!
Als we naar huis willen en bij een groepje jongens informeren of ze even een taxi willen bellen, vraagt een van hen of we even met hem mee willen lopen (wij denken dat hij ons zelf naar het hotel wil rijden en dat zijn auto verderop staat). We lopen achter hem aan (voor mij lijkt het meer op rennen, maar ik hou ze bij!) en komen bij de taxi-standplaats van het busstation. We weten weer waar we zijn en als we in de taxi zitten, zijn we weer echt geraakt door de behulpzaamheid van de mensen hier. Hartverwarmend.
