In de stralende zon rijden we naar Prades. Het is een goede snelweg, niet al te druk, maar we begrijpen nu wel waarom we hier geen camping konden vinden. Er is geen enkele bewoning en het stuk land waar we doorheen rijden heeft kennelijk voor niemand iets te bieden.
De laatste dag in Zaragoza (gisteren, zondag 23junj) zal ik me altijd herinneren (al weet je dat natuurlijk niet zeker) als een stormachtige dag. Peter maakt ‘s morgens een flinke wandeling langs het kanaal.
We fietsen rond het middaguur naar het dorp aan de overkant van de weg om wat te gaan eten en dat pakt heel goed uit: superlekker én na afloop kunnen we binnen ook nog naar de F1 kijken. Wat wil een mens nog meer als je verder niet zo veel kunt doen vanwege de storm 💨 windkracht 7 minstens. De geplande vreugdevuren als afsluiting van het feest bij het begin van de zomer, worden afgelast. De jeugd uit zijn ongenoegen met het afsteken van rotjes 🧨 ….
We verlaten de autoweg en komen in een interessanter gebied. We gaan hoog, hoger, hoogst en de wegen worden er niet breder op en slingerend gaan ze naar boven. Het is hard werken met den Duuk!
Zo’n 5 km. voor we er zijn, betrekt de lucht en is er geen zon meer te zien.
De beoogde camping in Prades ligt op 900 meter hoogte en dat voel je, vooral ’s avonds.
‘s Middags vinden we een leuk restaurantje vooraan in het dorp, waar we heerlijk lunchen. Een vriendelijke man vertaalt voor ons het menu dat op een kladblaadje staat. Gelukkig komt de zon er laat op de middag nog door, zodat we opgewarmd het bed induiken.
Vervelend is wel dat we voor de zoveelste camping op rij, een waardeloze internetverbinding hebben en dat we allebei zo’n beetje aan het eind van onze datalimiet zitten. Nog even een paar dagen “afzien”.
Dinsdag, 25 juni
Als we wakker worden, schijnt de zon al door het dakraam.
We ontbijten buiten in de zon, in een T-shirt! Dat is best even geleden…..
Peter gaat vandaag een lange wandeling maken vanuit dorp Prades naar La Febró 7 km. verderop. Ik fiets een uurtje later naar La Febró en spreken af op het kerkplein (elk dorp heeft er wel één).
Het is op de fiets al een heel avontuur, want op een paar hellingen na, is het continu afdalen (dus flink in de remmen). Ik vraag me af hoe de terugtocht zal gaan….
Peter ervaart hetzelfde hoor ik later, want zijn wandelpad komt al vrij snel ook gewoon op dezelfde weg uit waar iedereen langs moet. Nou moet ik zeggen dat ik op mijn 7 km. lange rit twee tegenliggers op de fiets heb gezien en 8 motorrijders die mij passeerden, dus we hebben geen last van de drukte.
En, geloof het of niet, hoewel we allebei rond 12.00 uur in het piepkleine dorp zijn waar geen klap te beleven is, lopen we elkaar toch mis!
Als Peter mij om 12.10 belt is hij al begonnen aan de terugtocht en zit ik braaf op een stenen muurtje tegen de dorpskerk op hem te wachten.
“Ik vind het niks, daar beneden in het dorp. Ik ben dus weer maar op de terugweg…,”
Ik spring weer op de fiets en begin vol goede moed aan de klim.Als hij het kan lopen, moet ik het kunnen fietsen.
Het verbaast me hoe ver hij al weer op de terugweg is, want het kost me zeker een minuut of twintig voor ik hem inhaal.
We ontmoeten elkaar weer in het dorp Prades waar we in dezelfde bar gaan lunchen. De vriendelijke tolk van gisteren is er ook weer en spreekt zijn bewondering uit voor mijn fietstocht. Hij heeft mij zien klimmen. Hij blijkt een van de drie chauffeurs van de de jeeps te zijn die mij op de terugweg gepasseerd hebben.
Hij vindt het helemaal geweldig als het tot hem doordringt dat Peter de tocht te voet deed!
Moe maar tevreden over onze prestaties blijven we de rest van de tijd op de camping. Eens kijken of hier om 6uur de TV ook aan gaat voor het Nederlands voetbalelftal.
En dat doen ze, speciaal voor ons zet de bartender de TV aan en op de goede zender, want verder is niemand geïnteresseerd in deze wedstrijd.
We zien Nederland verliezen van Oostenrijk met 3-2
‘s Avonds moeten we weer naar binnen, want op deze hoogte is het te fris om buiten te zitten. We kijken naar de een-na-laatste aflevering van de waardeloze serie Briganti.
Daarna is het goed slapen 💤 😴 .
Woensdag 26 juni
We fietsen vandaag de andere kant op, naar Villanova de Prades. Toen we hier voorbijkwamen op weg naar de camping, leek dit een gezellig dorp. De eerste 4 km. is het flink wat klimmen en het uitzicht boven op de berg is adembenemend mooi en wat is dit een machtig gevoel als je op je fiets de berg over gaat. Het tweede deel is alleen maar dalen met een flink dalingspercentage.
Het dorp is verrassend niks. Het enige interessante is een zonnewijzer tegen een muur. We drinken een kop koffie in de enige plaatselijke bar waar ze een verrassend goede wifi hebben. We werken de wordfeud bij en checken email, whatsapp en andere social media.
Omdat het inmiddels lunchtijd is, en hier in de dorpskern niets te vinden is, rijden we naar de plaatselijke camping waar ook een goed restaurant schijnt te zijn. Dat klopt!
Het is een heerlijke plek, waar we uitgebreid de tijd nemen voor het middagmaal en een spelletje kaarten! 🔝
De klim naar boven valt ons uiteindelijk mee; we hebben al eens harder moeten werken.
En, als we terugkomen op onze eigen camping, is het nog zonnig genoeg om lekker buiten te kunnen uitrusten,
Het is een heerlijke dag geweest.