Portimão

We zijn op weg naar Portimão en rijden dus westwaarts om daar de A22 op te gaan: lijkt mij het meest logisch. Peter meent dat we eerst naar Loulé moeten rijden, maar dat is 7 km. oostwaarts en dat druist tegen al mijn gevoel voor richting in.
We komen langs Villamoura en hoe we ook kijken: nergens een aanwijzing hoe we op die snelweg kunnen komen. Wij rijden nog een flink eindje door, denken de goede weg te hebben gevonden en dan staan we voor een doodlopende weg.
“Goddomme”, klinkt het naast me, “ik wist het wel…”
Ik geef me over en draai om.
Een kwartiertje later rijden we ongeveer 500 m. hemelsbreed voorbij ons appartement en zijn we op weg naar Loulé, waar we in een mum van tijd de A22 oprijden.
We zijn los!

In Portimão is het ook even zoeken, maar nadat we 2 keer de weg gevraagd hebben (wij vinden het nog steeds leuk om zonder Tomtom te rijden) staan we op de parkeerplaats in de buurt van het museum.
Nergens een aanwijzing waar het museum precies is en dus al helemaal niet waar de ingang te vinden is. Ze zijn hier niet scheutig met informatie voor de bezoekers.
Als we uiteindelijk aan de ticketbalie staan, lukt het niet om ons een entreebewijsje te geven: het apparaatje weigert dienst, maar we mogen zonder bewijsje doorlopen.
Pfff…

Het museum geeft een overzicht van de geschiedenis en de cultuur van Portimão en die is nauw verbonden met de visserij op sardines.
Op een kunstzinnige manier is hier de vangst, de verwerking en het inblikken verbeeld. Mooi om te zien.
Bij het dichtstbijzijnde restaurantje (in het zonnetje) drinken we een kopje koffie en genieten van de ooievaars die op 2 nesten flink aan het klepperen zijn.
We houden het niet echt lang vol, want de zon doet vandaag wel heel erg zijn best!🌞

In het museum hebben we wel zin gekregen in een visje en in het oude gedeelte waar vroeger de vissers woonden, bestellen we in een van de vele restaurantjes uiteraard sardientjes: heerlijk!
We slenteren nog door wat oninteressante uitgestorven straatjes, zien weer ooievaars in hun nesten, en komen dan onverwacht in een levendig, autovrij winkelgebied.
Even lijken we verdwaald te zijn, maar dan zijn we weer bij de haven waar de auto geparkeerd staat.

Peter heeft het goed volgehouden vandaag (na zijn koprol van gisteren): de ibuprofen en paracetamol doen hun werk.

Aan het eind van de middag genieten we nog wat na op ons terras.
Beneden voor ons is een verhuurder van trapauto’s en gezinsfietsen plotseling in de actie gekomen. Hij heeft een heel terras geïnstalleerd en er wordt zelfs een luchtkasteeltje opgeblazen. De eerste gasten hebben zich al aangemeld.
Entertainment voor de deur dus.

Als we de dag nog eens evalueren, blijkt dat Loulé niet in het Oosten, maar in het Noorden t.o.v. Quarteira ligt. Dat ik dat steeds denk, komt waarschijnlijk omdat we hier steeds in oostelijke richting wegrijden.

We zijn van plan om morgen naar Culatra te gaan, een eiland onder Olhao (dat ligt echt in het Oosten).

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.