19 juni
We hebben niet zo best geslapen. Oorzaak: de camperbus staat op een schuine plek en onze wiggen zijn te laag om het helemaal te kunnen corrigeren (we waren al van plan hogere wiggen te gaan aanschaffen, maar nu weten we het zeker).
Gisteren 18 juni zijn we naar Kastrati gereden en het eerste zicht op deze rotspilaren die ontstaan zijn door erosie is heel verrassend.
Gisteravond hebben we nog in een restaurantje in de buurt gezeten, in een tuin. Was een gezellige entourage, maar het eten was nou niet echt speciaal. We bleven net als iedereen lang plakken en kaartten een paar potjes. Peter verloor, maar omdat hij zo mee zat te dansen op de maat van de muziek dachten de achterburen dat hij aan ’t winnen was.
Toch zijn we al weer vroeg op pad. We fietsen naar het grootste klooster op de rotsen
The Great Meteoron Holy Monastery of the Transfiguration of the Saviour Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου – Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Het gaat pas om half 10 uur open en we zijn de eersten. Dat is dan wel lang wachten, boven, maar het blijkt ook voordelen te hebben. Je hoeft niet in file de trappen op en kunt dus in eigen tempo (dat gaat trouwens boven verwachting heel goed). Er is tijdens het wachten tijd voor een gesprek met deze en gene. Het eerste echtpaar dat ook naar boven komt, blijkt hetzelfde als dat van gisteravond in het restaurant: Amerikanen uit Minnesota. Het tweede komt uit Israel.
Wat we binnen in het klooster te zien krijgen overtreft alle verwachtingen. Omdat Peter gisteren ook al een ander klooster bezocht, weet hij hoe de hazen lopen en we gaan dan ook meteen door naar de kerk. We hebben dan nog vrij zicht op het werkelijk adembenemend mooie interieur. Er is een suppoost die controleert of er niet toch stiekem foto’s worden gemaakt, maar deze man is zo gepassioneerd in zijn werk in dit klooster, zo trots ook, dat hij zich min of meer opstelt als onze persoonlijke gids. Hij vertelt dat het klooster van begin 16e eeuw is en dat de laatste restauratie in 1980 plaatsvond. En dan begint het drukker te worden en spugen de bussen de toeristen binnen. Toch wordt het geen ”Valkenburg”, ook al omdat er in totaal 7 kloosters verspreid over de bergtoppen liggen.
Het tweede klooster dat we bezoeken is een nonnenklooster. Er leven nog 14 nonnen en minstens 1 novice die de toegangsbewijzen uitgeeft. Ze is op haar 31e ingetreden en woont er nu een jaar (…om 4 uur opstaan om te gaan bidden… ) maar ze heeft hier een goed leven, vertelt ze.
We worden ook nog even samen op de foto gezet door een Maleis meisje en dan hebben we alweer aanknopingspunten voor een mooi gesprek. We hebben een topdag!