Phayao (3)

Om 8.15 uur stappen we op de fiets voor een 25 km. lange tocht om het grootste meer van
Noord-Thailand.
Het is nog heerlijk fris, reden waarom we vroeg vertrekken. Over een paar uur kan het hier zomaar tegen de 30 gr. zijn.

Het is een mooie tocht. We zien vogels, koeien en buffels en veel vissers. Ze vissen allemaal op een andere manier (de een met een sleepnet, de andere met een kooinet) en we komen er niet achter hóe ze wát vangen. Bij één visser die terugkomt mag ik in zijn plastic zak kijken en er zitten geen vissen in, maar ziewierballen die hij uit het meer heeft opgelepeld: om op te eten, zo begrijpen wij.

Tegen half één gaan we lunchen bij So Good. Peter houdt het bij een Pad Thai met cashewnoten en ik neem een gefrituurde papaya- salade. Bij de tafel achter ons zien we een aantrekkelijke schotel geserveerd worden en omdat ik niet helemaal zeker weet of het wel grote garnalen zijn, ga ik het vragen.

Omdat ik Frans heb horen praten daar, begin ik in het Frans. Een van de dames vraagt dan of ik ook Engels spreek. Ja, dat kan ook. En dan begint de man tegenover haar in het Belgisch: nog beter en ja, het zijn grote garnalen in Tamarindesaus, bladz. 1.
Dank je wel!

Even later komt de Belgisch sprekende man nog even vertellen dat Naam, water betekent en dat we Naam soda moeten zeggen als we sodawater willen.
Dank je wel! (Tot nog toe is ons dat goed gelukt, maar dat zeggen we natuurlijk niet!)

Zijn echtgenote is én aardiger en spraakzamer en bij het weggaan vraagt ze of wij alleen reizen (Nee, met zijn tweeën). Ze ziet er de humor van in en vertelt dat ze een Frans stel te gast hebben en hiermee wat toeristische tochtjes maken. De mensen zijn voor het eerst in Azie, niet ondernemend en spreken geen woord Engels.
Zij en haar man wonen al twaalf jaar in Thailand, hebben het reuze naar hun zin en voelen zich rijk hier met hun pensioen. Ze hebben een eigen huis en verder alleen maar €200,— kosten aan ongevallenverzekering.

Haar man is intussen bezig met het betalen van de rekening. Hij laat één zilveren muntje achter (kan maximaal 15 ct. zijn). Hij voelt zich kennelijk toch een beetje schuldig wanneer hij in de gaten krijgt dat ik het zie en zegt ”Ja, mevrouw, we moeten op de kleintjes letten”. Het gesprek met zijn vrouw in gedachten hebbend, antwoord ik dat zij het niet bepaald slecht hebben hier….
Dan wordt hij een beetje pissig en bijt mij toe dat hij er zich wel zijn hele leven kapot voor heeft gewerkt en al drie hartaanvallen heeft gehad….
Wij vragen ons af wat dat met deze serveersters te maken heeft….

’s Middags is dit de ”activiteit”: dat hebben wij verdiend.

Dit bericht is geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink.