Tegen 11 uur ‘s avonds wandelen we naar de Tha phae gate. Daar ligt een plein dat met oud en nieuw de “place-to-be” moet zijn. We boffen dat we zo lekker dichtbij wonen.
We hebben geen idee wat we eigenlijk kunnen verwachten hier, maar als we 100 meter de hoek om zijn, zien we het al. Honderden wensballonnen worden opgelaten en ze zweven als een lichtend lint omhoog. Wat een prachtig gezicht.
Ook links en rechts zijn mensen bezig met een wensballon. Het ontroert me om een man alleen te zien, die zijn ballon loslaat en nog minutenlang met de armen omhoog meewijst naar…ja, wat of wie?
Aan de rand van het plein weet ik nog een plekje te bemachtigen op een stenen bankje. Naast me zit een verkoopster van kleurige, lichtgevende artikelen (ballonnen, diadeems, armbanden etc.) Zij heeft niet veel klandizie, de meeste mensen zijn al voorzien. Aan de andere kant zitten een paar jonge meisjes die het druk hebben met hun telefoon. Ze appen, fotograferen zichzelf en elkaar en telefoneren. Als er een verkoopster langs komt met kleine mandjes met dito vogeltjes, slaat ze haar slag. Ze koopt een mandje (100 Bath = €3) en bevrijdt de vogeltjes binnen de minuut. Dat is ook de bedoeling van deze aankoop. Of je dat ook moet doen met de vissen die de dame in een plastic zak aanbiedt? Gooi je die ook in het stadskanaal waaraan we zitten? Geen idee.
We genieten van het schouwspel. Volgen de wensballonnen. Dan weer hangt er een in de boom en vliegt al dan niet in de brand, dan weer vliegt er een tegen de verlichtingspaal, maar de meeste gaan goed. Soms wordt er gejuicht b.v. als een in de boom vastgelopen ballon toch weer loskomt en de vlucht vervolgt.
Peter en ik laten ook een wensballon op. We worden spontaan geholpen bij het aansteken door een jonge knul. Wat gaat het er hier vredig aan toe.
Dan wordt er afgeteld en daarna wordt er veel gezoend en geknuffeld. En, er wordt ook wat sier- en knalvuurwerk afgestoken. Het oplaten van de wensballonnen gaat overminderd voort. We weten niet hoe lang, want we wandelen rustig naar huis.
Nieuwjaarsdag zitten we al vroeg op de fiets. De stad lijkt nog te slapen, maar als we bij de Wats komen, blijkt dat niet zo te zijn. De thai vieren nieuwjaar met een bezoek aan de Wat om ook hun wensen bij de Buddha neer te leggen of te hangen.
Wensen worden met een emmertje water naar boven getrokken, met gouden papiertjes op stupa’s geplakt, met banners aan waslijnen gehangen, in envelopjes in grote schalen gedeponeerd. Als we mee willen doen, worden we weer spontaan geholpen zodat we de goede kleur banner pakken, want hij moet wel passen bij je geboortedag en geboortejaar. We weten inmiddels dat Peter in het jaar van het paard geboren is op een dinsdag en ik op een donderdag in het jaar van de os.
Ook hier weer heel veel mensen maar in alle rust….
Het is besmettelijk, want ook ik voel me heel goed en relaxt.